Thalia Zedek been here (and gone)
Λυπητερό - συγκυριακό - γεγονός, αλλά κατά μια συμφέρουσα άποψη ευτύχημα που η προσέλευση του κοινού την Κυριακή το βράδυ στο Μικρό Μουσικό Θέατρο ήταν τόσο ανέλπιστα μικρή. Διότι στα συν αυτού του κόσμου είναι σίγουρα το ότι οι ποιητές (και οι ποιήτριες) υπάρχουν αναίτια. Μάλιστα, αν δεν ήμουν εξολοκλήρου απορροφημένος αλλού, οι συνθήκες ήταν ιδανικές για να θυμάμαι λεπτομερώς κάθε φάτσα ανθρώπου που βρέθηκε μαζί μου εκεί. Αυτό το άλλού όμως - η πρωτοφανής και αυθεντική - κατάθεση της Thalia Zedek μονοπώλησε κάθε ενεργό μέρος των αισθήσεών μου.
Φυσιογνωμία αγαπημένη, δραματική και ψυχικά απογυμνωμένη έβγαλε τόση ανθρώπινη μοναξιά στην σκηνή που με σοκάρισε. Είδες μερικές φορές πόσο αληθινά ανεξίτηλες είναι τελικά οι παρενέργειες του πόνου;
Η μουσική για την Thalia Zedek είναι ίσως το αποτελεσματικότερο παυσίπονο. Και οι στίχοι της ο καθαρότερος λόγος για να μιλήσει κανείς για έρωτα και αγάπη. Άμεσος και περιγραφικός, εφάμιλλος μιας ύπαρξης που διηγείται, χωρίς ανέξοδες φλυαρίες, ιστορίες για ραγισμένες καρδιές. Η Thalia Zedek έπαιξε με μια κιθάρα, συνοδεία μόνον της Yuko Murata (μέλος των Willard Grand Conspiracy) στο πιάνο - παρουσιάζοντας κυρίως τραγούδια από το πρώτο της, περσινό πλέον, προσωπικό album - το εξαιρετικό 'Been Here And Gone' στην Matador Records, από τα αδικημένα κατά την γνώμη μου για την χρονιά που πέρασε.
Μέτρησα δέκα από αυτά στο σύνολο, όλα τους δοσμένα πιο λιτά, μα γιγαντωμένα σε μια διαρκή συναισθηματική κορύφωση. Μόνον έτσι θα μπορούσαν να βγουν άλλωστε, σε έναν τέτοιο χώρο και με αυτό το κοινό. Ανάμεσά τους το 'Dance Me To The End Of Love' του Leonard Cohen, σε μια διασκευή που θα ζήλευε σε ατμόσφαιρα η Marianne Faithfull, το '1926' των V και το θαυμάσια νοσταλγικό 'Manha de Carnaval' του βραζιλιάνου Louis Bonfa. Θα σταθώ επίσης στο συγκλονιστικό 'Angels', καθώς και στο για πρώτη φορά ζωντανά παιγμένο 'Never That Mean' (έτσι κατάλαβα τον τίτλο τουλάχιστον!). Τα αισθητήρια της ναρκωμένης μου σκέψης κάπου γνώρισαν και το 'Sloe-Eyed' των Come και στο encore μια διασκευή στο ξεχασμένο 'Questioningly', πιθανότατα το μοναδικό ευθύ ερωτικό τραγούδι των Ramones, από το 'Born To Ruin' του 1978.
Φεύγοντας ένοιωσα αμέριστα και ειλικρινά γοητευμένος. Μα στις πλάτες μου η μεγάλη πίκρα αυτής της γυναίκας έγινε για μια - τόση δα! - στιγμούλα πρωτόγνωρο βάρος. Και νομίζω πως η υπερηφάνειά της (που με άφησε να καταλάβω) είναι τόση που δεν θα δεχόταν να μου επιτρέψει να νοιώσω τόση ταύτιση. Περισσότερο από μένα που δειλά το εκφράζω εδώ, επιζητώντας ίσως κατά βάθος ανοχή.
Δυστυχώς η συνηθισμένη μου τακτική να μπαίνω κατευθείαν με τα συμπεράσματα με οδηγεί στο τελείωμα στους Κοψωκέφαλους που άνοιξαν την συναυλία, με τους οποίους η πρώτη μου επαφή υπήρξε αυθόρμητα ουσιαστική. Ανάμεσα σε πάμπολλα avant-jazz στοιχεία, αυτοσχεδιασμούς, θεατρική σάτιρα, πειραματισμούς και άλλα σημαντικά ενός set σαράντα και πέντε λεπτών, που μπορεί να ήταν σχεδόν ξένο σώμα με την Thalia Zedek, αλλά με προβλημάτισε θετικά. Και διασώθηκε μέσα στην ανυπόταχτη έπαρσή μου για ένα από τα καλύτερα κονσέρτα που παρακολούθησα ασυζητητί φέτος.
(Φωτογραφίες: Άκης Καλόπουλος)
