Λαϊκεδέλικα ιν τάουν
Τι θα λέγατε αν στο μάθημα των νέων ελληνικών συμπεριλαμβάνονταν και άσματα του Θανάση Παπακωνσταντίνου; Μη μου πείτε ότι δε συνδυάζουν πλούτο κι ευρηματικότητα; Τέχνη και φαντασία; Ήθος και μετριοφροσύνη; Ενδοσκόπηση και αυτοκριτική; Βάλτε όλ' αυτά κατά νου και λογαριάστε πως μια μπάντα που μεταλλάσσεται διαρκώς μπορεί να μεταπλάθει, το ίδιο ευφυώς, ένα ήδη πολυποίκιλο και πολυδύναμο υλικό.
Τα τραγούδια του Θανάση απαθανατίζουν με τον πιο γλυκόπιοτο τρόπο την ιδέα ότι όλοι είμαστε περαστικοί από δω. Ότι όλα είναι εφήμερα αλλά άξια ύπαρξης. Ότι κάθε ανάσα είναι μια νίκη και κάθε στιγμή μια ελεύθερη πτώση, βουτιά στο κενό και πέταγμα στα σύννεφα.
Οι Λαϊκεδέλικα ζωντανοί κι ο Αθανάσης άπιαστο πουλί. Η Φριντζίλα εκστατική. "Μάρθα ζούμε για να σε παντρευτούμε", αλαλάζει το αρσενικό πλήθος. Ο Μπασλάμ ιδιαίτερα κεφάτος, εισπράττει κι αυτός τα συνθήματα των φανς. Ο Μπαντούκ αεικίνητος, γεμάτος νέες ιδέες. Η άγρια χαρά ξεχύνεται απ' το πάλκο. Η διονυσιακή ατμόσφαιρα υποτροπιάζει. Ο Φλώρος συνοφρυώνεται αλλά συνεχίζει. Ο χαμένος Αγγελάκας τα παίρνει όλα. Ο σπόρος τραγουδάει την Τράτα και πάλι.
Τρεισήμισι και πλέον ώρες κράτησαν τα πανηγύρια του έρωτα και της ζωής. Με φόβο και με πάθος. Με δίψα και με λάθος. Ζωή μπορεί να μην αλλάξαμε ακόμη, πήραμε όμως τη δόση μας στα γερά και στα γεμάτα.
