Θανάσης Παπακωνσταντίνου Big Band
Αυτή τη φορά ο καιρός δεν χάλασε τα σχέδια της νέας μπάντας του Θανάση. Το βραδάκι της Δευτέρας ήταν ζεστό κι ο ουρανός καθαρός. Η καθυστέρηση έκανε το κοινό ανυπόμονο, αλλά όλα ξεχάστηκαν όταν οι μουσικοί λάβανε θέσεις. Εννέα συνολικά μαζί με τον συνθέτη-στιχουργό-ερμηνευτή. Ο Δημήτρης Μπασλάμ στο κόντρα/μπάσο, ο Φώτης Σιώτας στο ηλεκτρικό βιολί, ο Αλέξης Αποστολάκης στα τύμπανα, ο αδερφός του Γιώργος Μπαντούκ στα μπλιμπλίκια και τις κιθάρες. Ο φλωρινιώτης Παντελής Στόικος στα πνευστά, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος στις ηλεκτρικές κιθάρες, ο Δημήτρης Μυστακίδης στις ακουστικές και τα λαούτα. Το σχήμα ολοκληρώθηκε με μια μεγάλη έκπληξη: έλαμψε ως άστρο του βραδινού η πρωτοπαρουσιαζόμενη Μάρθα Φριντζήλα που λέει ότι είναι ηθοποιός αλλά εσείς μην την πιστεύετε.
Η γλυκολαλιά της Μάρθας αντήχησε στο δάσος κι όλοι νοιώσαμε πως η νυχτιά επέπρωτο να είναι μαγική. Η παρουσία της συνεσταλμένη, η φωνή της πληθωρική να κυματίζει πολυφωνικά, ν' ανεβαίνει την πλαγιά και να επιστρέφει ως ένα ξωτικό μπούμερανγκ στ' αυτιά μας, που αρχικά αρνούνταν να πιστέψουν αλλά κατόπιν αφέθηκαν στα θέλγητρα της άδουσας Σειρήνας. Φανταστείτε τους βιρτουόζους Material, λιγότερο funky και πιο δημώδεις, με μια μούσα ντροπαλή στη σύνθεσή τους κι έχετε πιάσει το νόημα.
Το ρεπερτόριο ενορχηστρωμένο σε νέα [σχεδόν εφιαλτικά] μουσικά μονοπάτια, ανανεωμένο εκ βάθρων, όπως συνηθίζει να κάνει κατά καιρούς και ο δαιμόνιος Μπιλ. Η πιο fusion ελληνική μπάντα που έχετε ακούσει ποτέ. Φιούζιον τσιφτετέλια και φωτιά στα τέλια. Σκοποί του τόπου μας να 'υποφέρουν δημιουργικά' σε αυτοσχέδια περάσματα. Στόικος ο πρωτεργάτης και πάντα ευρηματικός. Μπασλάμ σε ρόλο ακουστικού Laswell, μικρός Αποστολάκης σε θέση Ginger Baker. Σιώτας the Animal με δοξαριές φαρμακερές. Μπαντούκ σε ρόλο υπονομευτή των ρυθμών και των κλιμάκων, ένας τοπικός Fred Frith που βλέπει πολύ μακριά. Ο Μπάμπης να κοντράρει τον Frisel κι ο Μυστακίδης να καραγουστάρει. Η Μάρθα [αχ η Μάρθα] μια αφανέρωτη νεράιδα. Την μια να ξεσπαθώνει και την άλλη να κοκκινίζει από τις επευφημίες του πλήθους.
Κι ο Θανάσης; Αυτός πια κι αν είχε ξετρελαθεί. Γελούσε διαρκώς σαν μικρό παιδάκι που χαίρεται απεριόριστα αυτό που κάνει, αυτό που ζει. Ήταν σε απόλυτη αντίθεση με την γλυκιά μελαγχολία των στίχων του. Ομολογώ πως δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να αντιγύρισε η αγάπη και η έκσταση του κόσμου με τόσο έντονο τρόπο στο πρόσωπο ενός καλλιτέχνη. Καμία έπαρση, κανένας κομπασμός, καμιά ψηλομύτα συγκίνηση. Μόνον ταπεινές ανθρώπινες στιγμές, μια μέθεξη που αγκάλιασε γλυκά το πάλκο, την γεμάτη πλατεία αλλά και τις κερκίδες. Το φινάλε με τους Πότες της Στρογγυλής Τραπέζης λειτούργησε ως μια απρόσμενη θεία κοινωνία.
Ήταν όλοι τους υπέροχοι. Ραντεβού ξανά στην πανέμορφη Βλάστη της Κοζάνης. Κι αναμένουμε με μεγάλη αγωνία τη δισκογραφική συνεργασία Θανάση - Μάρθας και της λοιπής συμμορίας.
