Θανάσης Παπακωνσταντίνου + Λαϊκεδέλικα
Η νύχτα βροχή επρομηνούσε αλλά οι θεατές δεν μάσησαν. Με καθυστέρηση μισής και πλέον ώρας γέμισαν το Θέατρο Δάσους μέχρι τις απάνω απάνω κερκίδες. Και την πλατεία επίσης. Η παράσταση άρχισε γύρω στις 10 και 10 αλλά το κοινό συνέχισε την αθρόα προέλασή του. Η πλατεία τίγκαρε. Ο ουρανός είχε ένα βαθύ γαλαζομπλέ ανακατωμένο με πορφύρα. Ακριβώς όπως στο εξώφυλλο της Αγρύπνιας. Το φεγγάρι καραδοκούσε πίσω απ' τα σύννεφα. Το ματωμένο πηγάδι... εεε... λάθος, η ονειρεμένη μπάντα ήθελα να πω, ανέβηκε στο σανίδι.
Και τι μπάντα ήτανε αυτή μανούλα μου. Αν συνυπολογίσουμε και τον Ντίνο Σαδίκη που γυρόφερνε κάπου στα παρασκήνια, έχουμε να κάνουμε με την απόλυτη ντριμ τιμ της νέας ελληνικής σκηνής. Πλήρης σύνθεση και πάγκος με αναπληρωματικούς ισάξιους με τους βασικούς. Απαξάπαντες παρόντες, αρματωμένοι και προπονημένοι για νέα ανοίγματα σε νέες επαυξημένες περιπέτειες. Νέες ενορχηστρώσεις [πάλι] πιο φευγάτες, πιο κουλ, πιο μπιτάτες, πιο σπιντάτες, πιο εκρηκτικές, πιο ανατρεπτικές, πιο ανεβαστικές.
Α, και δυο νέες σούπερ μεταγραφές που δικαίωσαν πλήρως τον τίτλο Λαϊκεδέλικα. Ο τρύπερμαν Γιάννης Αγγελάκας με τα ιδιόρρυθμα φωνητικά που εισέπραξε άμα τη εμφανίσει ένα τιμητικό "ω είν' ωραία στον παράδεισο", χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν εισέπραξε κι άλλα στη διάρκεια. Έτσι μαζί με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο στις κιθάρες και τις ενορχηστρώσεις, τον μαέστρο του ήχου Τίτο Καργιωτάκη και τον βοηθό του Χρήστο Χαρμπίλα σχημάτισαν έναν τρυπαριστό πυρήνα μέσα στο πολυσπερματικό αυτό σύνολο.
Έτερος σούπερ-σταρ ο εξαίρετος αβάντ-τζαζίστας Φλώρος Φλωρίδης που μας έφτασε μέχρι παραληρήματος. Κι αυτή είναι μια μάλλον συντηρητική εκτίμηση. Με το κλαρινέτο και το σαξόφωνό του πλάι στην τρομπέτα, το καβάλ και τη μελόντικα του Παντελή Στόικου, τσιμεντάρισαν ένα ανθρωποπαγές τμήμα πνευστών, ένα παντοδύναμο horn-section που όμοιό του δεν έχει ματαγίνει. Άλλωστε, οι πειθαρχημένοι αναρχοαυτόνομοι αυτοσχεδιασμοί είναι το φόρτε του Φλώρου, όπως ίσως θα γνωρίζετε οι περί την τζαζ τυρβάζοντες.
Άλλο ένα ισχυρό δίπολο αποτελούν οι αδερφοί Καραμαζ... εεε... Αποστολάκη, που αφήνουν στην μπάντα του μυαλού τους ότι κάνουν με τους Blues Wire. Ο Αλέξης μας πυροβολεί με τα τύμπανα, τον υποβολέα και όχι μόνο. Ο Γιώργος Μπαντούκ παραμορφώνει κιθάρες, μπίτια [με γεια το νέο PowerBook], πλήκτρα και ηλεκτρονικές παρεμβάσεις. Ενίοτε δε, μας διηγείται και πικάντικες ιστορίες από τα άδοξα χρόνια του εμφυλίου. Σχόλια ατάκτως ειρημμένα διατυπώνει και ο μπασαβιόλος Δημήτρης Μπασλάμ.
Ο βιρτουόζος νύκτης χορδών Μήτσος Μυστακίδης και η βοκαλίστα, ήθη ποιούσα, Μάρθα Φριτζήλα δρουν ελεύθερα, ενίοτε πολιορκημένοι από θαυμαστές και τεμενάδες. Το αυτό πράττει και ο άλλοτε ποδηλάτης ηλεκτρο-βιολιστής Φώτης Σιώτας, που δοκιμάζει να συναγωνιστεί τον Θανάση στα φωνητικά συναισθήματα αλλά παράλληλα μαστορεύει και ένα πληκτροφόρο όργανο.
Μαζί τους ο φωτογράφος των Τρικάλων Α. Μάνθος, ο βραχνός προφήτης, η Φεϊρούζ και η Σταυρούλα, την οποία ψάχνει απεγνωσμένα ένας θεατής μέσω μικρο-φονικής ανακοίνωσης κι επιτέλους την βρίσκει. Μαζί τους κι αρκετοί θεατές που, σε στιγμές έκστασης, κατέκλυσαν το πάλκο, χόρεψαν και τραγούδησαν ωσάν μικρά παιδιά. Όχι πως έλειπαν κι αυτά δηλαδή, του Θανάση συμπεριλαμβανομένου. Όλα τα αμέσως προαναφερθέντα καταδεικνύουν ίσως το κλίμα ευφορίας που καλλιεργήθηκε, αλλά συνιστούν και έναν γόνιμο προβληματισμό για τα όρια της επεκτατικής διάθεσης των θεατών, δεδομένης της ηθελημένης απουσίας οποιασδήποτε ιδιωτικής ή κρατικής ομάδας τήρησης των κανόνων ασφαλείας.
Όσο για το ερπετόριο, αυτό κινήθηκε στα αναμενόμενα ανύπαρκτα πλαίσια του κυβωτισμού του Καντόρ. Από ροκ'ν'ρολ τσιφτετέλια και ταξίμια, μέχρι βαριά μονοφωνητικά κοζανίτικα, νησιώτικα και παθιάρικα αναστενάρικα μπλουζ. Το παραλήρημα έγινε τρομώδες στην ακόλουθη παρατεταμένη φάση. Ο Αγγελάκας απήγγειλλε το Άστρο Θαμπό του Πρωινού κι ο Φλώρος σολάρισε σφυρίζοντας σαν τσομπάνης με τα δάχτυλα. Ο Μπαντούκ πήρε σκυτάλη στη σόλο φυσαρμόνικα κι εκεί που ετοιμάζονταν να επανέρθει η μπάντα για να κλείσει το κομμάτι, ο βιρτουόζος φυσαρμονικίστας έκανε γέφυρα κι άρχισε δειλά με φωνή βραχνή σαν από γυαλόχαρτο να τραγουδά μέσα απ' το μικρόφωνο της φυσαρμόνικας το clashικό χιτ "Guns of Brixton". Η αποθέωση ήρθε αυτόματα όταν κατέληξε να κυλιέται στα σανίδια σαν γνήσιος έγχρωμος περφόρμερ.
Το φινάλε της παράστασης ήρθε μετά από τέσσερις [ναι καλά έχω γράψει, τέσσερις] γεμάτες ώρες επί των επάλξεων. Χωρίς ούτε μια στιγμιαία ή έστω φευγαλέα αίσθηση κάμψης ή κάποια κοιλίτσα ή έστω κάποιο διάλειμμα. Τα οργανικά κομμάτια που έπαιζε από καιρού εις καιρόν μέρος της ακάματης κομπανίας, λειτουργούσαν ως ανάσες ξεκούρασης για τους υπόλοιπους. Αρκετοί αποκαμωμένοι θεατές ανέβηκαν στο πλάι της σκηνής για να ξαποστάσουν ή σωριάστηκαν κάπου στα χαμηλότερα σκαλοπάτια της πλατείας.
Δεν έλειψαν ούτε οι υπερβολές, ούτε το ντουέτο "Τράτα" του Θανάση με τον πιτσιρικά μαγκήτη θαυμαστή του, ούτε η [διευρυμένη με πάμπολλους θεατές] σύναξη που απευθύνουν ως ύστατο χαίρε οι Πότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Κι όσο για την επικείμενη μπόρα στα μισά της βραδιάς, πήγε να ρίξει κάποιες ψιχάλες αλλά την ξόρκισε η Μάρθα με το τραγούδι της μη-βροχής που μας φιλοδώρησε.
Παπακωνσταντινογνωσία
Η περσινή σούπερ εμφάνα στο Θέατρο Δάσους
Η πρόσφατη κουβέντα με τον Θανάση
Κι η πιο παλιά κουβέντα μας
ΥΓ1: Οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν τις εντυπώσεις μου είναι του Μενέλαου Μισαηλίδη, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά για την παραχώρηση.
ΥΓ2: Στο αρχαίο θέατρο της Θάσου έχετε πάει; Κάποτε που το είχα επισκεφτεί ήταν γεμάτο δένδρα. Τώρα τάχουν κόψει και τόχουν αποκαταστήσει απ' όσα έμαθα. Κάποτε όμως [επιμένω] είχανε ξεπεταχτεί πεύκα στις κερκίδες και πεύκα στην πλατεία του. Θεριά ανήμερα. Δέντρα θεατές και δέντρα ηθοποιοί. Αυτό ήταν πραγματικό θέατρο δάσους και μάλιστα επικό, αισχύλειο, όχι σαν το δικό μας το τσιμεντένιο.
ΥΓ3: Ακόμη δεν κατάλαβα γιατί οι μπάτσοι κλείσαμε το κυλικείο την ώρα που η ορχήστρα έπαιζε το οργανικό Liquid. Έχουν χιούμορ κι αποφάσισαν τη δεδομένη στιγμή να μας στερήσουν τη δυνατότητα αναπλήρωσης των χαμένων μας υγρών; Ήθελαν να δηλώσουν την παρουσία τους με τρόπο κατασταλτικό αντί του καταλυτικού; Φοβήθηκαν τα μπουκάλια που μπορεί να σπάζανε πάνω στο τσακίρ κέφι οι φαν; Γιατί μήπως δεν θα μπορούσαν να φέρουν άλλα απ' έξω αν ήθελαν; Και γιατί δεν φρόντισαν να ενημερώσουν το κυλικείο ώστε να μην δίνει γυάλινα μπουκάλια στους πελάτες του; Τες πα. Όλ' αυτά είναι μέρος του γενικότερου προβληματισμού περί ασφαλείας. Ευτυχώς δεν έγινε τίποτε το σοβαρό.
