Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Δεν θα ήθελα να αρχίσω κάπως έτσι την εξιστόρηση μιας εκπληκτικής συναυλιακής βραδιάς, αλλά, ως γνωστόν, είμαι τύπος που εκνευρίζεται εύκολα...

Η ιστορία με το Θανάση Παπακωνσταντίνου τα τελευταία δύο χρόνια ενδεικτική (παρά) είναι της αφέλειας ορισμένων που δηλώνουν κατά τα άλλα φίλοι της μουσικής, της τέχνης, της αναζήτησης και τα ρέστα. Αρχικά συμφωνώ απόλυτα με την άποψη που εξέφρασε ο Δημήτρης Κάζης στην κριτική-παρουσίαση της 'Αγρύπνιας' και θέλει τον δημιουργό να σημειώνει ουσιαστική ποιοτική αυτό-αναβάθμιση μετά τον 'Βραχνό Προφήτη', οφειλόμενη σε μεγάλο ποσοστό στους σημαντικούς μουσικούς που βρίσκονται δίπλα του από αυτό το σημείο και στο εξής, ποτίζοντας με ιδέες και πρακτικές πρωτότυπης δημιουργίας την μουσική του, που μέχρι τότε κάπου ασφυκτιούσε στα πλαίσια της «ελληνικότητας» και της λαϊκής της σοφίας (ειλικρινής πάντα), ενώ πλέον σοφά αντιμετωπίζει με ροκ στάση (κατά Κάζη) τις αρετές της. Ομολογώ άλλωστε ότι και εγώ σχεδόν αναδρομικά «μυήθηκα» στην ικανότητα του Παπακωνσταντίνου να στήνει παράδοξα και αφηρημένα, αυθεντικά λαϊκά τραγούδια, με τρόπο που δε σε αφήνει ασυγκίνητο όσο και αν το πολεμήσεις, μέχρι τότε απλά συγκατένευα με συμπάθεια και περιέργεια. Γελάω όμως ασταμάτητα και ειρωνικότατα με όσους βλέπω να εκστασιάζονται στην ανατολή των μελωδιών του, να ανακαλύπτουν post αφηγήσεις στη στίξη των ρυθμών του, να γοητεύονται από την επαφή με ποιητές χαμένους και να αναγορεύουν αυτόν σε... δεν ξέρω κι εγώ τι. Ψυχραιμία παιδιά! Μην ανακαλύπτετε τον τροχό... λίγο πριν περάσουμε στο τέλος της αυτοκίνησης, έτσι;

Κατά τα άλλα ο Θ.. Π.. και οι εγκριτότατοι φίλοι του έδωσαν το (παγωμένο) βράδυ της Δευτέρας, που πέρασε, (αλλά και την επόμενη μέρα, όπως πληροφορούμαι) μια υπερ-απολαυστική τρίωρη performance. Συναρπαστική ζωντανή απεικόνιση των τραγουδιών της 'Αγρύπνιας' και υπό το πρίσμα της ανωτέρω καλοδεχούμενης αναθεώρησης στιγμές μεγαλειώδεις από την δεκαετή και πλέον πορεία του δημιουργού στην δισκογραφία, και όχι μόνο (υπήρξαν και ένα-δυο κομμάτια, τα οποία ο Παπακωνσταντίνου δεν έχει ποτέ δισκογραφήσει).

Το club του Μύλου ήταν γεμάτο από κόσμο και ο ένας έδειχνε να απορεί με την παρουσία του άλλου, αλλά τελικά ήρθαν όλοι. Μια παρέα που (κατά τα λεγόμενα της) κατέβηκε από την Φλώρινα για την τρομπέτα του Παντελή Στόικου και μόνο (που για κανά μισάωρο έβαλε φωτιά στο club κάνοντας τις γνωστές του μαγκιές, υπό τις ιαχές και παροτρύνσεις των φίλων του), κάτι περίεργοι τύποι που ζητούσαν επίμονα Βαμβακάρη, ο Πρόεδρος Χριστόφορος που έφυγε στο τρίτο τραγούδι (!!!), οι ως άνω ενοχλητικοί διανοούμενοι της μουσικής, έντεχνες γκόμενες με ταγάρια και σοφιστικέ στυλάκι, μερικές σούπερ γκόμενες που θα με αναγκάσουν να πάω και σε live του Μάλαμα για να τις ξαναπετύχω, εναλλακτική νομεγκλατούρα της πόλης κλπ κλπ

Με τις σοφές κιθάρες του Μπαντούκ και τις ένθεες του Μπάμπη Παπαδόπουλου στο πλάι του, ο Παπακωνσταντίνου δεν είχε και πολλά για να ανησυχεί. Αν προσθέσει κανείς και τους ηχολήπτες (Χαρμπίλας, Καρυωτάκης) που έδιναν το παρόν, τότε μιλάμε για κάτι παραπάνω από all-star ομάδα. Ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος έφυγα από την ηχητική αναγέννηση των τραγουδιών της Ανδρομέδας (ομώνυμο, η 'Τράτα', το 'Άστρο'), που όπως φαίνεται πρέπει να ξανά-ηχογραφηθούν στο σύνολό τους για να αναπτύξουν όλες τις αρετές τους. Κι αν έλειπε ο Παπάζογλου στο 'Άστρο του Πρωινού', που εσχάτως χάρισε ποικιλία διαστάσεων στο τραγούδι, αυτό υπήρξε το ίδιο καθηλωτικό και χαρακτήρισε θα έλεγα τη βραδιά που όδευε προς το κλείσιμο της.

Το ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου βρίσκεται πολύ κοντά μας και δίνει τουλάχιστον πέντε με έξι συναυλίες το χρόνο (μόνο στη Θεσσαλονίκη!) είναι γεγονός που θα πρέπει να μας ενθουσιάζει. Τελεία και Παύλα!