Η αγάπη πάντα θα καλεί
Εισερχόμενος στο Gagarin την περασμένη Παρασκευή, αντίκρισα μια εικόνα που όμοιά της δεν είχα ξανασυναντήσει στον εν λόγω συναυλιακό χώρο. Το όλο σκηνικό αποτύπωνε με γλαφυρότητα μια μυσταγωγική συνάθροιση, πράγμα που εντείνονταν ακόμα περισσότερο απ' την αίσθηση "ηρεμίας και γαλήνης" που απλώνονταν ανάμεσα στους παρευρισκομένους. Μετά βίας άκουγες κάποια συζήτηση, αλλά ακόμα και η συνισταμένη αυτών δεν έφτανε ποτέ σε επίπεδα οχλαγωγίας. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ήταν καθισμένο στο έδαφος καρτερώντας ευλαβικά την εμφάνιση του τραγουδιστή των - διαλυμένων πλέον - Διάφανων Κρίνων Θάνου Ανεστόπουλου και των νέων συνοδοιπόρων του.
Λίγο μετά τις 10.30μμ οι τέσσερις φιγούρες κατέλαβαν την σκηνή. Ο Ανεστόπουλος πήρε την θέση του πίσω απ' το μικρόφωνο, ο Τηλέμαχος Μούσας πέρασε στον ώμο την ηλεκτρική κιθάρα, η Σοφία Ευκλείδου ανέλαβε το βιολοντσέλο και ο Νίκος Γιούσεφ το μουσικό πριόνι. Τα video projections άρχισαν να αφήνουν χρώμα στο πανί που είχε στηθεί στο πίσω μέρος του πάλκου. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε άμεσα, με τον Ανεστόπουλο να απαγγέλει a capella ένα ποίημα που καταφέρονταν εναντίον της lifestyle κουλτούρας, των free-press και της εν γένει "σαθρότητας" που κυριεύει την χώρα. Το όνομα αυτού: "Αυτό το ποίημα είναι για σένα". Δεν πρόλαβα να συγκρατήσω, δυστυχώς, τον δημιουργό του. Και λέω "δυστυχώς", μιας και έλεγε μέγιστες αλήθειες για την κατάσταση του τόπου...
Ποιήματα, λοιπόν, με ειδικό βάρος κατά τον Ανεστόπουλο, άλλοτε μελοποιημένα απ' τον ίδιο και άλλοτε από άλλους, επιλέχθηκαν για να συγκροτήσουν το setlist της βραδιάς πλάι σε κάποια απ' τα τραγούδια-παρακαταθήκη των Διάφανων Κρίνων. Την τιμητική τους είχαν ο Μπαμπασάκης, ο Tarkovsky, ο Πολέμης, o Καββαδίας με μια εξαιρετική ερμηνεία από σύσσωμο το σχήμα στο "Γράμμα ενός αρρώστου". Την βραδιά πέρα απ' την επιβλητική χροιά και εκφορά των λέξεων του τραγουδιστή, στιγμάτισαν και οι ωδές του theremin και του πριονιού. Όχι πως το βιολοντσέλο δεν είχε λόγο στην πλοκή, απλώς οι απόκοσμοι ήχοι των δυο αυτών οργάνων σε συνδυασμό με τους στίχους σχεδόν στοίχειωναν τα πάντα στο διάβα τους. Ο συγκερασμός τους, στάθηκε ως ο οδηγός για τον απόλυτο συντονισμό κοινού και γκρουπ.
Βαθιά συγκινητικός και συγκινημένος για την ανταπόκριση του κόσμου στο καινούργιο αυτό κάλεσμα ο Θάνος Ανεστόπουλος. Απέδειξε περίτρανα ότι ορθώς συνεχίζει σε δρόμους που από πάντα τον έθελγαν. Τον λυρισμό των ερμηνειών του σιγοντάριζε το πάθος, τόσο για τον στίχο όσο και για τον ήχο. Ακόμα κι αν αποτελεί ακατόρθωτο εγχείρημα το να εσωκλείσεις μια πορεία είκοσι συναπτών ετών σε μια ζωντανή εμφάνιση, εκείνος κατάφερε να μεταφέρει την αύρα αυτής. Με την ακουστική κιθάρα να τον συντροφεύει και την άρτια υποστήριξη απ' την μπάντα του, μας πηγαινοέφερνε στην κλίμακα του χρόνου. Απ' τον "Καινούργιο τόπο", το κλασικό "Μίζερο φως" και το εύθραυστο "Θέμεθλο" παρμένα απ' το ανθολόγιο των Κρίνων, το συγκλονιστικό και δικής του έμπνευσης (ας το περιμένουμε στην προσωπική του δισκογραφική εμφάνιση) "Τα Παράθυρα", την jazz εκτέλεση στην "Εφηβική μπαλάντα των Εξαρχείων" (στη μνήμη του Βακαλόπουλου) και το αφιονισμένο blues του "Ξημέρωμα Σαββάτου".
Στην κορυφογραμμή της συναυλίας προστίθενται αναντίρρητα ο "Τελευταίος Σταθμός" (κομμάτι σημαδιακό για το τέλος των Διάφανων Κρίνων) καθώς και το "Βάλτε να πιούμε", που αποτέλεσε καθολική απαίτηση του κοινού και κρατήθηκε για το encore δυναμιτίζοντας το κλίμα. Έφερε και τον κόσμο στο διαχωριστικό, μπροστά μπροστά και θύμισε κάτι απ' τις ιδρωμένες νύχτες του αδικοχαμένου συγκροτήματος.
Ανυπομονώ όπως (θέλω να πιστεύω) και αρκετοί εκ των παρευρισκομένων, για την επόμενη ζωντανή εμφάνιση του Ανεστόπουλου. Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι δεν χρειάστηκε η παραμικρή μετάγγιση ιδεών και εκφραστικών μέσων απ' το παρελθόν στο παρόν. Το πρόσωπο που εξωτερίκευσε έχει μπόλικα αποθέματα δημιουργικών ανησυχιών, τα οποία ας ελπίσουμε ότι θα αποβούν καθοριστικά για την συνέχεια.