I spit darkness on your face

Την προηγούμενη εβδομάδα λαμβάνω μήνυμα για συναυλία The Body. Αν αναλογιστώ τι έχει έρθει και φέτος στην πόλη και την εμμονή μου να απέχω, το λες και έκπληξη να πάρω την απόφαση χωρίς δεύτερη σκέψη. Η επαφή με την μπάντα είχε μείνει δύο χρόνια πίσω με το "No One Deserves Happiness", τίτλος που τίμησε με το παραπάνω η μπάντα με την εμφάνιση της το Σάββατο. Ο δίσκος για το 2016 ήταν σε αυτούς που είχαν ξεχωρίσει, καλοσχεδιασμένος να σέρνεται ανάμεσα σε ένα meta-doom, drone δοχείο, περιβεβλημένο με industrial κάλυμμα, και να σλαντζάρει ανάμεσα σε εύηχα, μελωδικά sample μηχανής και στο φτύσιμο όγκων από κιθάρα μετά υπόκωφων κραυγών.

Καθώς ο συνήθης ύποπτος, επικείμενος συν-παρευρισκόμενος είχε προνοήσει για δύο ηλεκτρονικά εισιτήρια στο ταμείο στο όνομα Καραμπεάζης (Σ.τ.Α: κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα), η πρώτη έκπληξη ήταν πραγματικά μεγάλη μιας και διαπιστώνω ότι η βραδιά ήταν double-bill, με δεύτερη μπάντα τους Νεοϋορκέζους Uniform. Πρώτη επαφή με την μπάντα πέρυσι στον δίσκο "Wake In Fright", κυκλοφορία της Sacred Bones που κάποτε μόνο το όνομά της αρκούσε για να τσιμπήσεις τον δίσκο χωρίς δεύτερη σκέψη. Μέσα στον ωκεανό της ηλεκτρονικής μουσικής που είμαστε (αυτοί που είμαστε) μπλεγμένοι, ένας μοντέρνος hard-core ήχος χρειάζεται καμιά φορά για έναν καθαρισμό των αυτιών με ομοιοπαθητική. Είχα μπλέξει τόσο μαζί τους μάλιστα, που λίγο έλειψε να μπουν στην εντεκάδα μου για τα καλύτερα της χρονιάς. Υπερβολή τώρα που το σκέφτομαι, αλλά η εντέκατη θέση είναι πάντα ταγμένη στην ελπίδα. (Σ.τ.Α: σαν την τελευταία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ένα πράμα).

Μιας και δεν μπορώ να πω ότι έχω παρακολουθήσει στενά occult-doom συναυλίες στην ζωή μου, το opening act των Tugdam, με βρήκε συνειδητά και ευγενικά αποστασιοποιημένο. Φαντάζομαι ότι η εγχώρια underground metal σκηνή, σε όλα της τα παρακλάδια είναι εκεί που είναι, όπου είναι, ευτυχισμένη και πάντα αισιόδοξη για το μέλλον της. Θα πρόσθετα σαν συναφές και ίσως εμπλεκόμενο παράδειγμα, την κατά Godspeed ορισμό του post-rock κοινότητα, που δρα σαν συμπληρωματικό δοχείο, κάπως, νομίζω. Το ότι τόσους μήνες βαράω το interesting στο facebook για τα event του TEMPLE και δεν είχα καν ψάξει την ακριβή διεύθυνσή του, είχε οδηγήσει επίσης σε μία έκπληξη, καθώς μιλάμε σαν χώρο για το παλιό Kookoo, όπου είχε ανοίξει πριν μερικά χρόνια την είσοδο του στην ελληνική μουσική σκηνή και όχι μόνο. Το ίδιο συμβαίνει και στις μέρες μας στον Ναό με μια πιο δυναμική προσέγγιση, θα πρόσθετα.

Η τρίτη μεγάλη έκπληξη δεν άρχισε να έρθει, όταν στην σκηνή με τους δύο Uniform εμφανίστηκε τρίτο πρόσωπο (χμ, κάπου τον ξέρω αυτόν) στη θέση του ντράμερ και κατάλαβα ότι άφησαν πίσω τα προηχογραφημένα beat των πρώτων δύο δίσκων τους. Η αλήθεια είναι ότι το drum machine ήταν χαρακτηριστικό στον ήχο που βγάζει η μπάντα, αλλά ο ντράμερ ήταν καλός, πολύ καλός, πάρα πολύ καλός. Τον είχα δει ξανά με τους πειραματικούς black metal Liturgy, μου είχε κάνει πάλι την ίδια εντύπωση και ο διπλανός μου, συνήθης ύποπτος, επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για τον Greg Fox (εκτός άλλων, Guardian Alien, Zs), με πολλές συνεργασίες στο βιογραφικό του (μεταξύ άλλων, Scanner, PC Worship), πραγματικά ζωντανός ντράμερ των πιο ανήσυχων μουσικών ρευμάτων της πόλης του (προφανώς δεν μιλάμε μόνο για metal). Επιβεβαιωμένα πλέον και από τον ίδιο (ότι δεν βρίσκεται μαζί τους μόνο για ζωντανές εμφανίσεις), είναι μέλος των Uniform και το καλοκαίρι βγαίνει ο νέος τους δίσκος.

Η μπάντα έδωσε τα απαραίτητα δείγματα μοντέρνου industrial θορύβου με punk attitude στο (έπρεπε να ήταν πολύ μεγαλύτερο) κοινό. Δεν είδα τον Iggy Pop στα νιάτα του, αλλά το ντουέτο (για τον Greg τα είπαμε) ήταν εκεί αποκαλυπτικό και συνεπές. Κρυστάλλινη noise κιθάρα-ιδιοκατασκευή και τραγουδιστής με συνέπεια σε αυτό που κάνει, είναι όντως για να παίζουν πρώτη κατηγορία. Το μεμπτό έχει να κάνει μάλλον με το μπλέξιμο στο κεφάλι μου και την τάση που έχω να στέκομαι σε κάτι που με χαλάει, να δημιουργώ ένα νήμα διαδοχικών αρνητικών σκέψεων και να οδηγούμαι προς ένα καταθλιπτικό περιβάλλον με δόσεις φρίκης. Ο τραγουδιστής της μπάντας να έχει ζαρώσει όλους τους μύες του προσώπου για να επικοινωνήσει με το (λες να έπρεπε να ήταν άλλο τελικά;) κοινό, η μπάντα να φωνάζει και εμείς από κάτω να βγάζουμε φωτογραφίες με τα κινητά, το κούνημα να είναι χαλαρό και χωρίς να το έχουμε καταλάβει να αναμασάμε κόλλυβα. Τώρα τι θες να μου πεις, να ξεχυνόμασταν σε ένα ποδοβολητό, τιμώντας ένα πάλαι ποτέ pogo και να σπάγαμε το μαγαζί σαν να μην υπάρχει αύριο; Πολλαπλές οι πιθανές απαντήσεις και οι προβληματισμοί.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι, προχωρώντας στην τελική έκπληξη του show, η μισανθρωπία των Uniform κατέληξε να είναι ψήγμα μπροστά στον ογκόλιθο (όπως προέκυψε) που ακούει στο όνομα Chip King και στην απεριόριστη παρενόχληση που προέβη στο κοινό του. Ο εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια θορυβοποιός, έχοντας στήσει πίσω του ένα μικρό τοιχάκι (2-2.5 μέτρα) από ενισχυτές, ηχοτροπούσε με αυτούς χρησιμοποιώντας την κιθάρα του ως sound weapon και ουρλιάζοντας σε απόσταση περίπου 20 εκατοστών από το μικρόφωνο του, έκανε εμετό πάνω μας το περίσσιο, ωμό, νοσηρό και μηδενιστικό σκοτάδι της ψυχής του. Ατάραχος σαν επαγγελματίας βιαστής μαζί με τον σύντροφο του ντράμερ, ζωγράφισε την κόλαση χωρίς περιττά σύμβολα, έβαλε στην πυρά τα αυτιά μας και χωρίς ενοχές, ενεργοποίησε στοργικά τα ντεσιμπέλ. Στην δε πρώτη γραμμή, ως είθισται, το κοινό τίμησε την μπάντα με ένα υπόκοσμο headbanging. Καταραμένη μέρα αναμφισβήτητα.

Στο τέλος μείναμε ακίνητοι (δεν θυμάμαι αν είχε χειροκρότημα, αλλά μάλλον συνεχίζω να υπερβάλω) και χωρίς βέβαια να απαιτηθεί κάποιο encore. Τι encore να ζητήσεις σε μια τέτοια μουσική ατμόσφαιρα, που η κλασσική έννοια του τραγουδιού δεν υφίσταται; Η φαντασίωση που είχα εκείνη την στιγμή, ήταν ο τύπος που ήσυχα και ατάραχα ήδη μάζευε καλώδια, να κάθεται ήσυχος και ατάραχος σε μια κουνιστή καρέκλα στο εξοχικό του στο Portland (δεν νομίζω να έχει), να ακούει δίσκους γραμμοφώνου με early αμερικανική, παραδοσιακή μουσική και να πίνει μπύρα. Θα μπορούσα να συνεχίσω την νύχτα μου κάπου αλλού μέχρι τις 6 η ώρα το πρωί, αλλά προτίμησα να μείνω μόνος με τα αυτιά μου να σφυρίζουν και να χυθώ με την μοτοσυκλέτα μέσα στην καταρρακτώδη ανοιξιάτικη βροχή, να γίνω μούσκεμα μέχρι να φτάσω σπίτι και να μην ακούσω άλλη μουσική πριν κοιμηθώ.

Φωτογραφίες:

1. The Body - Αντώνης Κλειδουχάκης
2. Tugdam - Δανάη Φωκίου
3, 4. Uniform - Δανάη Φωκίου