Μαζευτήκαμε για τον Μπάμπη...
A MUSIC JOINT OF CLOSURE
Θέλοντας να βωμολοχήσω με λέξεις τα συναισθήματα που ένιωσα στην underground συνάντηση αποχαιρετισμού ενός φίλου, βρεθήκαμε κατά τις οκτώ στο μικρό δημοτικό αμφιθέατρο και ήταν όλοι εκεί, γνωστοί και φίλοι. Η λιτή εκδήλωση ξεκίνησε και σιγά σιγά προσπάθησε να επαναφέρει στη μνήμη τον βίο του εκλιπόντος. Οι ομιλίες και οι αναφορές ολοκληρώθηκαν και ήρθε η στιγμή για το βίντεο ντοκουμέντο, την ημίωρη συνέντευξη του λιγομίλητου και κατά τα άλλα ντροπαλού, Μπάμπη. Σκιαγράφησε και μας ταξίδεψε σε ένα παρελθόν που μεγαλώσαμε με ραδιοφωνικούς σταθμούς, την απαξίωση και τον καθημερνό πόλεμο από τον συντηρητισμό της εποχής και του συστήματος. Κι όμως, η ιδέα επιβίωσε, η λαμπάδα δεν έσβησε κι έτσι γράφτηκε η ιστορία του, όπως και η δική μας. Τα ίδια σκατά φάγαμε στην μάπα, στα ίδια αδιέξοδα μεγαλώσαμε, τα ίδια όνειρα μοιραστήκαμε. Παράλληλοι μονόδρομοι, μακριιά από την συνθηκολόγηση και την εγκατάλειψη όμως του αγώνα. Στο μεταξύ εμφανίζονταν στο πανί του προτζέκτορα διάφορες ατάκες του φίλου, διανθισμένες με νόημα, ουσία και χιούμορ, προσπαθώντας να γεμίσουν το αόρατο δίχτυ της πρότασης: μη δανείζεις τους δίσκους σου. Αυτό χαράχτηκε βαθιά στους νευρώνες μου και μου θύμισε ότι η πρώτη φορά μπορεί να είναι λάθος, η δεύτερη όμως επανάληψη και άκουσα το φιλαράκι μου να λέει για έναν δίσκο που πάλεψε ενάμιση χρόνο να τον πάρει πίσω στα χέρια του. Καινούριο τον αγόρασα, μεταχειρισμένο τον άκουσα, πρόσθεσε και τον κοίταξα με απορία και έκπληξη. Ναι, υπήρχαν κι αυτοί, οι αμακατζήδες, οι τρακαδόροι, οι τι κι αν είναι δικό σου, τώρα εγώ το ακούω. Στην underground εκδήλωση κουλτούρας που στήθηκε, ανταλλάξαμε κουβέντες με ετεροθαλή αδέλφια και σφίξαμε τα χέρια κάνοντας προσωπικές δεσμεύσεις. Ναι, δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας με τον εαυτό μας, θα το πάμε ως το τέλος, μέχρι το τελευταίο ρέκβιεμ της συμφωνικής ζωής μας. Καλο ταξίδι φίλε και να μας συμπαθάς !
Βασίλης Πετρόπουλος
(Φωτογραφίες: Γιώργος Χαριτίδης)
