A family gathering

Αμφιταλαντεύθηκα για λίγο αν θα γράψω για το live των Thee Holy Strangers, Coyote’s Arrow και Kidney Black, καθώς πρόλαβα να δω μόνο τους πρώτους. Αδικία και ζητώ συγγνώμη από τους λοιπούς, αλλά δεν μου δίνονται και πολλές ευκαιρίες.

Κατηφόρισα λοιπόν την Παρασκευή 3.2.2023 στο ΑΝ μετά από πολλά χρόνια. Εβγαλα τη γραβάτα για να μοιάζω λιγότερο φλώρος από το πουκάμισο, κοστούμι, καπαρντίνα που φορούσα, μετά από επιστημονική (θεός να την κάνει) εκδήλωση που συμμετείχα και συναφείς κοινωνικές υποχρεώσεις.

Όμως είχα και άλλη υποχρέωση, να πάω στο ΑΝ Club γιατί τα παιδιά (μεγάλα και μικρά) είχαν ονομάσει το event ‘Α Family Gathering’. Μακρινός συγγενής κι εγώ, έτσι, κατέβηκα τα σκαλιά. Το σκαμπό του Κουτσούμπα στην είσοδο είναι στη θέση του. ΟK. Θα ξεκινούσαν μετά από το διάλειμμα οι Thee Holy Strangers.

Στους συνδαιτημόνες της κοινωνικής υποχρέωσης είπα ότι πρέπει να πάω να προλάβω τους Last Drive, και όταν θέλησαν να με κρατήσουν κι άλλο, τους είπα δεν μπορώ, πρέπει να πάω να ακούσω τη Φλώρα, την παλιά μου αγάπη, της το χρωστάω τόσα χρόνια. Σιγά που με ξέρει η Φλώρα κι ο Αλέξης, αλλά δεν πειράζει, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις χωράνε και τα τριτοξάδερφα.

Ατμόσφαιρα ζεστή. Η φυλή του ροκ και του ροκ’ ν’ ρολ, ήταν όλη εκεί. Μαύρες μπλούζες από τα παλιά να γράφουν Γκούλαγκ, Night Stalker, Deus X Machina και όλους τους παλιούς συγγενείς. Ξέχασα να βάλω κι εγώ από μέσα τη μπλούζα των Last Drive ή των Lost Bodies.

Άσπρα μαλλιά, η Φλώρα τα έχει βάψει κιόλας, καθώς μάλλον πλέον τα λευκά της είναι πια περισσότερα από τα μαύρα, καστανά, κόκκινα, τι τα είχε παλιότερα; Ο αρχηγός της οικογένειας και της ευρύτερης φυλής, σεμνός όπως πάντα, έδινε τον τόνο και ξεκινούσε η παρέα να συντονίζεται και να δονεί το ΑΝ. Κλέων Αντωνίου στην κιθάρα, Ανδρέας Λάγιος στο μπάσο, Κωστής Ζουλιάτης στα πλήκτρα. Πάνω απ΄ όλα όμως ο Κώστας Χρυσόγελος στα ντραμς που κρατούσε τη μπάντα ζωντανή, δυναμική και όμορφη όσο ποτέ.

Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, έχουν ηρεμήσει, όμως πάνω απ΄ όλα έχουν κρατήσει τον ροκ εαυτό τους. Δεν ξέρω τι είναι ροκ, αλλά όσοι ήταν στο ΑΝ εκείνο το βράδυ δεν χρειάζεται να αναρωτηθούν αν είναι στη σωστή μεριά της ιστορίας.

Έλεγα σ΄ ένα φίλο πρόσφατα ότι είμαστε κάτι σαν τους χουλιγκάνους. Πάμε στις συναυλίες γιατί παίζει η ομάδα μας (το γκρουπ μας), η οικογένειά μας. Τι κι αν ο ήχος είναι κακός, τι κι αν η ομάδα δεν παίζει καλά, εμείς εκεί. Χουλιγκάνοι της αγάπης.

Πολύ περισσότερο όταν η ομάδα βάζει τα δυνατά της. ‘Broken arrows’, ‘A star is a star’, ‘Trouble on trouble’ και για το encore μια μεθυστική εκδοχή του ‘S.P.Blues’. Τώρα που το ξανακούω, μάλλον έχει ξεμείνει από την εποχή των Earthbound. Τι καλά!

Αναμένουμε από την ομάδα πάντα να παίξει καλύτερα. Το κοινό όμως της ευρύτερης οικογένειας και της ευρύτερης ροκ’ ν’ ρολ φυλής θα είναι πάντα εκεί. Και θα ευχαριστεί για το σεβασμό αυτών που παίζουν για αυτούς. Και θα ανταποδίδει το σεβασμό και την εκτίμησή τους.

Κάποτε σε μια συναυλία των Last Drive, στο τελευταίο encore, δεν είχε χειροκροτήσει κανείς. Πράγματι ήταν κακοί. Δεν πειράζει όμως, τίποτε δεν αναίρεσε την απέραντη αγάπη σε όσους ανέβηκαν στη σκηνή του ΑΝ την Παρασκευή το βράδυ στην οικογενειακή συγκέντρωση.

Αναζητείστε τις κυρίες και τους κύριους των Coyote’s Arrow και των Kidney Black. Η οικογένεια χρειάζεται όλους τους συγγενείς.

Τρία συμπεράσματα από το live:

1. Όταν σε καλεί ο θείος ή η θεία σε οικογενειακή μάζωξη πρέπει να πηγαίνεις.
2. Πρέπει να μπουν πρόσθετα νυχτερινά δρομολόγια στο μετρό και τα λεωφορεία.
3. Ωραία ήταν.