Therapy? Why not?
Όταν ανακοίνωσα αριστερά και δεξιά ότι έρχονται οι Therapy? συνάντησα ποικίλες αντιδράσεις: "Τι, παίζουν ακόμη;". "Θα πήγαινα για να θυμηθώ τα νιάτα μου". "Χα χα, αυτούς τους άκουγα όταν ήμουν μικρός", και άλλα παρόμοια με κοινό συντελεστή την έλλειψη ενθουσιασμού. Εφόσον δεν αποθαρρύνθηκα και πήγα να τους δω, έχω να απαντήσω σε όλα τα παραπάνω. "Therapy? Ναι, σίγουρα, ναι!".
Έχοντας συμπληρώσει είκοσι χρόνια πορείας, έχοντας επηρεάσει πολλούς του σύγχρονου rock και άλλους τόσους που δεν το ομολογούν, ήρθαν να το γιορτάσουν. Στο κάλεσμα τους για τους εορτασμούς απάντησε με ενθουσιασμό ένα πολυπληθές κοινό, ηλικιακού εύρους από 20 μέχρι 50 (ή και παραπάνω). Γιατί; Γιατί είναι πολύ δύσκολο, αν η ενηλικίωση σου έπεσε μέσα στην δεκαετία του '90 να μην υπάρχει τουλάχιστον ένα τραγούδι των Therapy? για το οποίο είσαι σίγουρος ότι έχει γραφτεί για σένα. Αν είσαι μεγαλύτερος, ήταν θέμα συνέχειας όλων αυτών που άκουγες μικρότερος και είναι μια συνέχεια που δεν σε πρόδωσε ποτέ. Αν τέλος, είσαι μικρότερος, κάποιος μεγαλύτερος σου πάσαρε μια κασέτα, ή κάποιος DJ έπαιξε κομμάτι τους που ξεκόλλησε από το κεφάλι σου δύο μέρες μετά.
Εκτός όλων των παραπάνω, στους εορτασμούς συμμετείχαν και τρεις (!) μπάντες στον ρόλο του support (Hogg, Black Ocean, Go Over 1000). Από αυτούς, κάποιοι αδικήθηκαν γιατί εμφανίστηκαν πρώτοι, ενώ κάποιοι γιατί όσο έπαιζαν η ανυπομονησία του κοινού για το κυρίως πιάτο είχε φτάσει στο έπακρο.
Το γενικό συμπέρασμα είναι, όπως συμβαίνει συνήθως σε παρόμοιες περιστάσεις, είτε παίζεις πολύ καλά, είτε κάνεις πολύ καλές προσπάθειες να παίξεις, το κοινό θα σε αντιμετωπίσει κυρίως με αδιαφορία αν όχι με εκνευρισμό γιατί "καθυστερείς" την εμφάνιση του μεγάλου ονόματος της βραδιάς.
Περνώντας στο κυρίως θέμα τώρα, οι Therapy? παρουσίασαν ένα "best of" set με κομμάτια από όλη την πολύχρονη καριέρα τους που δύσκολα θα άφησε κάποιον παραπονεμένο. Αυτό σημαίνει επίσης ότι ήταν ένα set με πολλά ρυθμικά σκαμπανεβάσματα και αλλαγές ύφους, ανάλογα και με την πολυπρόσωπη δισκογραφία τους. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές, θα είναι τα πιο αργά και βαριά τους κομμάτια, με μπασογραμμές κατευθείαν τραβηγμένες από την black sabbath - stoner συνέχεια, καθώς και το άκρως χορευτικό φινάλε, με πιο διαχρονικές "ραδιοφωνικές" επιτυχίες όπως το "die laughing" και φυσικά το κομμάτι που θα μπορούσε να είναι ύμνος μιας ολόκληρης γενιάς, "nowhere".
Η άρτια εκτέλεση και όλος ο ηλεκτρισμός που μεταδίδεται από την σκηνή προς το κοινό, μάλλον είναι προφανείς παρατηρήσεις όταν μιλάμε για μια τέτοια μπάντα. Εντύπωση μου έκανε περισσότερο ο ενθουσιασμός τους. Δεν υπερβάλω, όταν μιλάω για εορτασμούς παραπάνω. Γιατί πραγματικά, γιόρταζαν, τα 20 τους χρόνια, με ενέργεια εικοσάχρονου. Υπήρχε ακόμη, ένα αίσθημα αμοιβαίας αγάπης, κοινού και μπάντας, διατυπωμένη καλύτερα από τον ηγέτη του συγκροτήματος, Andy Cairns: "Σας ευχαριστούμε, γιατί 20 χρόνια υπάρχουμε εξαιτίας σας"...
Έφυγα από το Βlock33, πλήρης και ευχαριστημένος με μια αίσθηση νοσταλγικής ευφορίας, θυμούμενος εποχές που ένα ριφ σε απειλούσε με διαμονή επί αορίστου χρόνου στο κεφάλι σου, πολύ περισσότερο από ότι τώρα και κάθε τραγούδι που διάλεγε ο αγαπημένος σου DJ ήταν μια μικρή ή μεγάλη αποκάλυψη... Έξω είχε αρχίσει να χιονίζει.