Η πιο καυτή έναρξη του πιο καυτού καλοκαιριού
Φτάσαμε στο τόπο του γλεντιού γύρω στις 10 και κάτι. Πλημμύρα από αυτοκίνητα. Ενθουσιασμός στο προαύλιο. Αρκετά γεμάτος ο χώρος μέσα, αλλά όταν γύρισα και είδα τα θεωρεία εξίσου αρκετά γεμάτα κατάλαβα ότι, εντός ολίγου, θα γινόταν το αδιαχώρητο.
Στη σκηνή ανέβηκε γύρω στις δέκα και είκοσι ο Νάστας. Καλοκαιρινό γουνάκι στους ώμους, μαλλί αλά Σιδηρόπουλου, φανελάκι σπορ, κιθάρα κλασική και παραδίπλα μια κοπελίτσα με μια θερεμίνη. Πολύ καλό το ακουστικό του σετ. Ώριμες ερμηνείες, διανθισμένες με χιουμοριστικούς εκτροχιασμούς, θυμόσοφα γελάκια και σκέρτσα του ανθρώπου που ξέρει να δίνει τα καλύτερα ουάν-μαν σώου στην πόλη. Το κοινό έδειξε να ξαφνιάζεται ευχάριστα. Στο Monte Carlo ακούστηκαν κι αρκετές επευφημίες. Η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε για τα καλά.
Ο κόσμος πύκνωσε κι άλλο. Στα μπαρ έγινε το αδιαχώρητο. Όλοι δίψαγαν ή όλοι έπαιρναν υγρά προετοιμαζόμενοι για τον επερχόμενο μαραθώνιο χορό. Οι Thievery ανέβηκαν στην πίστα εν μέσω αλαλαγμών. Στο site τους βλέπω ότι περιοδεύουν στα Βαλκάνια παρέα με τους Faithless. Από Σκόπια μέχρι Σαράγιεβο. Εμείς εδώ θα τους δούμε σε δυο δόσεις για λόγους οικονομ(ισ)ίας. Ας τ' αφήσουμε όμως αυτά κι ας έρθουμε στο προκείμενο.
Το κέφι ξεχύνεται με τις πρώτες νότες του σιτάρ. Στη σκηνή βρίσκονται οκτώ νομάτοι. Κρουστά, ντραμς, οι δύο κλέφτες [Rob Garza και Eric Hilton], δυο πνευστά, ο σιταρίστας κι ένας μπασίστας που ονειρεύεται πως θα 'θελε να είναι ο Bill Laswell. Οι τραγουδίστριες εναλλάσσονται όπως τα μοντέλα στην πασαρέλα. Η μικρόσωμη γαλλιδούλα Loulou με το λουλουδάτο φόρεμα, η ψηλόλιγνη βραζιλιάνα Verny Varela και η μελαμψή άλτο Pam Bricker. 
Παλιές και νέες επιτυχίες χορεύουν και λικνίζονται μαζί με την πλατεία και τις κερκίδες. Τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου τους, The Cosmic Game, φαίνεται πως είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμα. Το πανηγύρι βρίσκει το ρυθμό του. Οι σφυγμοί ανεβαίνουν συνεχώς. Τα σώματα ιδρώνουν και τα ρούχα λιγοστεύουν. Τα [ημί]γυμνά κορμιά χοροπηδάνε. Μην σας παραξενεύουν καθόλου οι κουνημένες φωτογραφίες που πλαισιώνουν το κείμενο αυτό.
Κάποιοι ξεφεύγουν από το όρια και υπονομεύουν το χώρο των διπλανών τους. Οι θερμότεροι εκτοπίζουν τους λιγότερο εκδηλωτικούς. Η νεολαία βράζει. Η εμφάνιση του τζαμαϊκανού μάγου Notch οδηγεί τα πλήθη σε παραλήρημα. Τα χαμόγελα πλαταίνουν. Η ράστα επανάστα επανακάμπτει δριμύτερη κι εγώ αναρωτιέμαι σε τι χρειάζονται τα τσιγαράκια. Οι εναλλαγές των μοντέλων συνεχίζονται. Ο Patrik de Santos κάνει μια τιμητική εμφάνα κάπου στο ανκόρ. Το τέλος μετατρέπεται σε πάρτι. Ο Notch ανεβάζει στη σκηνή αρκετές κοπέλες απ' το κοινό και χορεύουν όλοι μαζί.
Αν και όλοι είναι εξουθενωμένοι και γεμάτοι από τη δυομισάωρη φιέστα, ζητάνε κι άλλο. Τόσο μας έχει ξεχειλίσει η αδρεναλίνη που μας φαίνεται πως έπαιξαν λίγο. Βλέπω όμως πόσο σημαντική είναι η διαφορά από την περσινή εμφάνισή τους στο Fix. Άλλος κόσμος; Άλλος αέρας; Άλλος χώρος; Ναι και ναι και ναι! Και άλλα ποτά επίσης. Το πιστεύω και το καταλαβαίνω πόσο πολύ τους ανεβάζει ο ενθουσιασμός και η συμμετοχή του! Και προπαντός, μη μου ζητάτε να κάνω συγκρίσεις με τους Morcheeba.
