TenderSticks: η Ελίζα και όλοι οι άλλοι
Μια βδομάδα πέρασε από την ημέρα των ερωτευμένων, Πρισκίλλης και Ακύλα. Η καρδιά μου, κομμένη στα δυο με το πριόνι, πόνεσε διπλά κι έγινε πέτρα. Και ξαφνικά ήρθαν οι Tindersticks για να μου θυμίσουν ξανά την ύπαρξή της...
Ο κόσμος αψήφησε το τσουχτερό ψοφόκρυο, έβαλε το καλοριφέρ στο φουλ και συνέρρευσε στο γνωστό μέρος στα όρια της πόλης. Άλλοι με τζιπ κι άλλοι με το λεωφορείο. Άλλοι να στριμώχνονται για πάρκινγκ στον αύλειο χώρο κι άλλοι στο πλάι της παράλληλης βοηθητικής οδού.
Μπαίνοντας ο σκοτσέζος David Kitt μας περίμενε ήδη με την κιθάρα του. Το σαπόρτ είχε μόλις ξεκινήσει και ο χώρος ήταν ήδη πολύ γεμάτος. Ακόμη και τα θεωρεία του πρώτου ορόφου - εξώστη ήταν τίγκα ως τις άκρες. Οι μελωδίες του ήχησαν πολύ ευχάριστα και ζεστά, απλές ποπ μπαλάντες, πότε κουλ και πότε εμφατικές και μας βοήθησαν να βρούμε μια καλή γωνιά με εξαερισμό και καλή ακουστική. Είναι ευχάριστο να διαπιστώνεις ότι κοινό και διοργανωτές τηρούν εγγλέζικα το ραντεβού τους. Τώρα μένει μόνο να τηρηθεί και η δέσμευση για απαγόρευση του καπνίσματος, με την έναρξη της επόμενης χρονίας [είπαν].
Η φίλη μου μόλις είχε χτυπήσει από το ταμείο το "Live from Glasgow" που διανέμεται μόνο από τις συναυλίες του γκρουπ. Πέρασε τουλάχιστον μισή ώρα μέχρι να βγουν οι σταρ της βραδιάς απ' το θολάμι τους. Η ανυπομονησία περίσσεψε κι άρχισα να ελίσσομαι στα κενά της πλατείας... Και τότε την είδα... όμορφη όπως άλλοτε αλλά παντρεμένη. Χωρίς συνοδό με δυο φίλες της. Μακριά τόσο κοντά κάθε φορά [λίγες] που συναντιόμαστε.
Ο Στιούαρτ κι η παρέα του βγήκαν επιτέλους μετά από πολλά σφυρίγματα που έγιναν γρήγορα ξανά ενθουσιασμός. Πρώτα μια οργανική εισαγωγή κι έπειτα η είσοδος του βάρδου. Νότες μαγικές, κατάνυξη, μυσταγωγία, κρυφό πάθος, κι όλοι να κρέμονται απ' τα χείλη του. Η φωνή του θαρρείς και δεν τσάκισε ποτέ περισσότερο, όσο κι τσακίστηκε ο ίδιος στο πέρας του χρόνου. Η πεντάχρονη απουσία τους από τα μουσικά δρώμενα σίγουρα τους ευνόησε και τους δυνάμωσε.
Το πρόσφατο "Hungry Saw" είχε την τιμητική του με μια πολύ προσεκτική επιλογή από σχεδόν όλες τις περασμένες δουλειές, ακόμη και τις κινηματογραφικές. Οι εναλλαγές αργού κομματιού / μεσαίου προς το γρήγορο τέμπου, ήταν διαδοχικές μια και αύρα απλώθηκε σαν δίχτυ και μας συνεπήρε όλους γλυκά.
Στα αριστερά του Staples ακούγονταν το κλασικό τρίο μπάσο-κιθάρα-τύμπανα. Στα δεξιά του ένα διαφορετικό δίδυμο, πότε δυο πνευστά [τρομπέτα, σαξόφωνο] πότε ένα πνευστό κι ένα έγχορδο [βιόλα ή τσέλο; ή εναλλάξ;] που έδιναν νότες τζαζ και διαφορετικότητα στις ενορχηστρώσεις. Στο κέντρο, πίσω και πλάγια, ο μόνιμος συνεργάτης του στα πλήκτρα να κρατάει γερά τα ηνία σχεδόν όλων των κομματιών. Ένα μεταλλόφωνο στο ένα χέρι κι ένα αρμόνιο στο άλλο, μια πιανόλα, πολύ κέφι και ένταση σε ότι κι αν έκανε. Με τέσσερα νέα μέλη στο σύνολο των επτά [όλοι τους εξαιρετικοί μουσικοί], το αποτέλεσμα ακουγόταν ενθουσιαστικά καλό, γεμάτο, ώριμο και συγκρατημένα χυμώδες.
Ο ίδιος ο Stuart πότε φωνή και πότε με κιθάρα να τραγουδάει το φευγαλέο των συναισθημάτων με ταπεινή σοφία. Οκ, έτσι μου φάνηκε. Πάντως, ένιωσα ένα σώμα, εκεί κάτω στην πλατεία, με όλους τους αργά λικνιζόμενους, αφέθηκα στο κύματα, παρασύρθηκα και ξεβράστηκα. Ουπς...
Ο ενθουσιασμός έφερε δυο ανκόρ με το πρώτο να κερδίζει συνολικά τις εντυπώσεις ακόμη και των πιο διστακτικών. Εκεί πια κατέρρευσαν και οι τελευταίες αντιστάσεις. The Other Side of The World is Dying Slowly. Say Goodbye To The City.
Για την Ελίζα...
Φωτογραφίες: Θανάσης Καμαριανός
