Tindersticks : The tunes of two cities
Αν δεν κάνω λάθος, για πρώτη φορά συναυλιακό happening που μας ενδιαφέρει τόσο «άμεσα» μεταφέρεται στη Μονή Λαζαριστών. Ο χώρος αναμένεται να μας απασχολήσει και στο εγγύς μέλλον πάντως, μιας και εκεί πρόκειται να εμφανιστούν οι Air το Σεπτέμβριο. Βέβαια απ' ότι μάθαμε πρώτο μειονέκτημα είναι το ότι η αστυνομία δίνει άδεια μέχρι τις 12:30. Παραπέρα ο «θόρυβος» απαγορεύεται. Αν το κτίριο ήταν μισογκρεμισμένο η ατμόσφαιρα θα ταίριαζε περισσότερο στους Tindersticks, επεσήμανε ένας φίλος. Όμως αυτό το «πολιτισμένο» στοιχείο που εξέπεμπε ο χώρος έδεσε με τη... νέα εικόνα του γκρουπ.
Αν δεν κάνω λάθος αυτή είναι η πρώτη φορά που οι Tindersticks μας επισκέπτονται μες στο καλοκαίρι. Τους είχαμε συνηθίσει να φτάνουν μες στο καταχείμωνο και να μας φορτώνουν με ακόμη περισσότερο... σκοτάδι. Σήμερα κατέφτασαν με καλοκαιρινά πουκαμισάκια και με το χαμόγελο στα χείλη.
Σίγουρα δεν κάνω λάθος στο ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης ακόμη παραμιλούσε από την προ ημερών εμφάνιση του Manu Chao. «Πήγες;... δεν ήταν απίστευτος;... εμένα ακόμη βουίζουν τα αυτιά μου από το θόρυβο... ακόμη πονάν τα κόκαλα μου από το χορό». Η πιο πολυφορεμένη συζήτηση της βραδιάς.
Χωρίς καθυστέρηση και ταλαιπωρία αυτή τη φορά οι Tindersticks ανεβαίνουν λίγο μετά τις δέκα στη σκηνή και ο κόσμος μαζεύεται μπροστά. Από μια συναυλία που εκ των προτέρων ξέρεις τι να περιμένεις, υπάρχει μια προσδοκία μόνο. Να είναι το live όμορφο... οι Άγγλοι φίλοι μας λοιπόν εκείνο το βράδυ έπαιξαν όμορφα και γοητευτικά, όπως το συνηθίζουν άλλωστε. Ξεκίνησαν από τα περιεχόμενα του ολοκαίνουργιου 'Can our love...'LP ('Sweet Release' αν θυμάμαι καλά...) και γρήγορα γρήγορα πέρασαν στο παρελθόν για να κερδίσουν άμεσα ένα πιο «ζεστό» χειροκρότημα από τον κόσμο. Με επιμέλεια στη συνέχεια μοίρασαν το set ανάμεσα σε παλιότερα και πιο πρόσφατα κομμάτια, και από τις επιλογές τους κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Ούτε από τον άψογο τρόπο εκτέλεσης, που και πάλι συνοδεύτηκε από τον απαραίτητο... ψυχισμό αλά Tindersticks.
Κάπου στο μισάωρο, δύο τύποι από το κοινό τα μπέρδεψαν τα πράγματα και άρχισαν να βρίζονται και να κυνηγάει ο ένας τον άλλον με τη γροθιά υψωμένη. Γιατί να μαλώσει άραγε κάποιος με τον διπλανό του σε ένα live των Tindersticks; Τελικά νίκησα την περίεργεια μου και δεν πήγα να ρωτήσω. Ούτε και έμαθα ποιος νίκησε!
Ο Stuart Staples φάνηκε πιο απλός από κάθε άλλη φορά. Αρκετές φορές μπήκε στον κόπο να ευχαριστήσει το κοινό του, είχε το νου του στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και συχνά έκανε νεύματα στον drummer για να δώσει τέλος στα τραγούδια. Το γκρουπ μετράει πλέον δέκα χρόνια συνύπαρξης, έχει «επιβιώσει» σε δύσκολες εποχές και μπορεί πλέον να παίζει καλά... χωρίς να κουράζεται πολύ.
Όσοι από το κοινό ζήτησαν το 'Rented rooms' πήραν την απάντηση από το ίδιο... το κοινό: «αυτό δεν το παίζουν πια... ρε παιδιά, είναι γνωστό!». Ο Staples μας χάρισε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη και παθιασμένη ερμηνεία στο 'Can our love...' το κομμάτι που μαζί με το 'She's gone' φάνηκε να πίστεψε περισσότερο απ' όλα εκείνο το βράδυ. Ο «ηλεκτρισμός» των πρώτων εμφανίσεων τους στην Ελλάδα ασφαλώς και απουσιάζει πλέον. Δεν απουσιάζει όμως η ικανότητα των Tindersticks να... παίρνουν μαζί τους το κοινό τους. Για αυτό άλλωστε και αυτό συνεχίζει να τους σέβεται. Στη διάρκεια ενός live των Tindersticks επικρατεί μια περίεργη ησυχία... στα όρια της κατάνυξης. Όταν ο Staples ψιθυρίζει επί σκηνής και τον συνοδεύει μόνο ένα ήσυχο organ από πίσω... κανείς από κάτω δε βγάζει μιλά. Και έτσι πρέπει να γίνεται.
Δεν είδα κανένα να φεύγει απογοητευμένος. Από την άλλη βέβαια δεν άκουσα και κανέναν να δηλώνει ενθουσιασμένος... Δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι οι Tindersticks έχουν κλείσει έναν συναυλιακό κύκλο στην Ελλάδα. Ή μήπως κάνω λάθος; Άρης Καραμπεάζης
Σάββατο 17 Ιουνίου,
Τεχνόπολις, Γκάζι, Αθήνα
Σχετικά με τη συναυλία των Tindersticks στην Αθήνα με κάλυψαν τα σχόλια του Μπάμπη Αργυρίου (εκνευριστικό σημειωτόν) στην κριτική του για τον τελευταίο δίσκο τους "Can Our Love..." στον οποίο στηρίχτηκε το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος και του Άρη Καραμπεάζη («όμορφα και γοητευτικά»... «Δεν είδα κανένα να φεύγει απογοητευμένος. Από την άλλη βέβαια δεν άκουσα και κανέναν να δηλώνει ενθουσιασμένος») για τη συναυλία στη Θεσσαλονίκη την προηγούμενη μέρα.
Οι φανατικοί φίλοι των Tindersticks ήταν συγκρατημένα απογοητευμένοι από τον τελευταίο δίσκο. Από την άλλη πάλι δεν τους έκανε καρδιά να απουσιάσουν από το live.
Μήπως όμως δεν ήξερα ότι το αγαπημένο μου "Milky Teeth" είναι τελείως απίθανο να το ακούσω; Στο κάτω-κάτω αν σε κάποιον δεν αρέσουν οι τελευταίες δουλειές ενός γκρουπ/καλλιτέχνη, καλύτερα θα είναι να μείνει σπίτι από το να πάει στη συναυλία και να γκρινιάζει γιατί δεν έπαιξαν ό,τι θα ήθελε. Οπότε πάλι καλά που άκουσα για άλλη μια φορά το "Jism" και ένα-δυο ακόμη παλιά αγαπημένα.
Όσοι αγάπησαν παράφορα τους Tindersticks το έκαναν για τη «μανία» του πρώτου (εγώ τουλάχιστον μόνον σε αυτό έχω κολλήσει και αυτό είναι που ακόμη ακούω συχνότερα), για την τελειότητα του δεύτερου και για δυο τρία τραγούδια από τους επόμενους δίσκους. Και όχι τόσο για το άψογο στιλάκι το οποίο ακόμη διατηρούν και που μαζί με την καταπληκτική φωνή του Stuart Staples φτάνουν και περισσεύουν για ένα αξιοπρεπές live.
Περπατώνας προς την πύλη για να βγω από την Τεχνόπολη με το που τελείωσε η συναυλία, με εξέπληξε το πλήθος από αγκαλιασμένα ζευγάρια που στέκονταν ανάμεσα σ' αυτούς που αποχωρούσαν και συνειδητοποίησα ότι τελικά η συναυλία ήταν πολύ καλύτερη από όσο εγώ και κάποιοι ακόμη γκρινιάρηδες πιστεύαμε. Θανάσης Παπαδόπουλος
