Keep on dancing
Η αφροπαρένθεσή μας δεν έκλεισε ακόμη. Παραμένουμε καθισμένοι στον ισημερινό με τα πόδια να δροσίζονται στο νότιο Ατλαντικό, νιγηριανούς ρυθμούς στο ένα αυτί και αιθιοπικές μελωδίες στο άλλο. I hear the drums echoing tonight... Της Νάντιας Πούλου
Όταν χτες το βράδυ μπαίνω στο Fuzz προσπερνώντας την κρυάδα του υπεύθυνου που μας αναγκάζει να ξαναγοράσουμε ένα προπληρωμένο εισιτήριο (ας είναι καλά το chargeback), το ξέρω αμέσως ότι όσοι είναι εκεί δεν είδαν απλά φως και μπήκαν. Αλλιώς θα είχαν μάλλον προτιμήσει το διπλανό derti club ψάχνοντας άλλη μια "αυθεντική" επιβεβαίωση της απόστασής τους από τα πράγματα που είναι τόσο προσιτά, ώστε η μόνη σωτηρία του εγώ τους είναι να τα σνομπάρουν.
Όταν αρχίζει η συναυλία, το δελτίο ρυθμού βγάζει απαγορευτικό σε κάθε τι εγκεφαλικό. Βλέπω τις λέξεις να τρέχουν τρομαγμένες προς την έξοδο κι αρνούμαι μέχρι και μαντιλάκι να τους σηκώσω. Για μιάμιση ώρα ο Allen παίζει τα άπαιχτα κι η μουσικορυθμοί του μας διηγούνται τα αμίλητα. Η μπάντα του τα δίνει όλα και σε γερές δόσεις. Από στακάτο afrobeat σε τζαζέ αποδράσεις κι από χαλαρωτικό funk σε ψυχεδελικά ξεσπάσματα.
Όσο περνάει η συναυλία, τόσο το πλήθος γίνεται ένα και ακολουθεί απόλυτα τις ηχητικές κινήσεις μιας από τις πιο δεμένες μπάντες του πλανήτη. Ο Allen εξακολουθεί να παίζει τα άπαιχτα με μια χαλαρότητα και φυσικότητα που αποδεικνύει ότι είναι μόνιμα συντονισμένος με τον ένα και μοναδικό Ρυθμό που έρχεται από τα έγκατα της γης. Ο Ρυθμός ενσαρκώνεται σε πραγματικούς μουσικούς, βαθιά ριζωμένους στο groove που αυγαταίνει την θετική ενέργεια μοιράζοντάς τη. Μην στριμώχνεστε, έχει για όλους, τουλάχιστον όσους άφησαν το μυαλό τους απ' έξω.
Όταν τελειώνει η συναυλία ο χρόνος προσποιείται ότι συνεχίζει να κυλά. Τώρα προσπαθεί να ξαναφορτώσει λέξεις σ' αυτό που βίωσα. Asiko, Kindness, Black Voices... το playlist αρχίζει ν' ανασυντίθεται. Αλλά έχω ακόμα πολύ δρόμο ν' ανοίξω μέσα από ένα λαμπερό παλλόμενο νιρβάνα κι ένα τρισδιάστατο καλειδοσκοπικό κουβάρι, αποτελέσματα μιας μέθεξης η οποία για τους σκεπτικιστές είναι μια αυταπάτη: η προβολή των προσδοκιών μας στους ηχογραφημένους ήχους που επιμένουμε να παίζουμε και να ξαναπαίζουμε στις σπιτικές μας ακροάσεις. Έλα όμως που δεν είναι έτσι κι υπάρχει στ' αλήθεια. Αν ήσασταν κι εσείς εκεί χτες, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσετε.
