Live στην Αίθουσα Ξιφασκίας Ελληνικού

"The good news is we're here for the first time" ανήγγειλε ο Maynard Keenan με day-glo εμφάνιση και την μοϊκανή λωρίδα του και είχε οπωσδήποτε δίκιο. Το μαρτυρούσε άλλωστε το γενικευμένο παραλήρημα που υποδέχτηκε την ομοβροντία του εναρκτήριου 'Stinkfist', ξέσπασμα του απωθημένου όσων περίμεναν όλα αυτά τα χρόνια την επίσκεψη των Tool στην χώρα μας και συγκεντρώθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου στο Ελληνικό απ' όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας (από την Θεσσαλονίκη κατέβηκε "πανστρατιά"). "The bad news is, there is no bad news" συνέχισε ο Maynard, εδώ όμως η πραγματικότητα της άθλιας διοργάνωσης τον είχε προλάβει. Εκείνη την ώρα όμως και καθώς ξεσπούσε ήδη το "Forty Six And Two", τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να διαταράξει την ευδαιμονία των 10000 περίπου παρευρισκόμενων, αρκετοί απ' τους οποίους είχαν προλάβει να παρασυρθούν στην ανάπτυξη του περιβόητου οπτικού show που συνοδεύει την τετράδα απ' το Los Angeles.

Οι εντυπώσεις είχαν κερδηθεί κι οι Tool, κυρίαρχοι της σκηνής με τον επιβλητικό Danny Carey πίσω απ' το εντυπωσιακό drum kit στο κέντρο και τους Jones, Chancellor να καλύπτουν διακριτικά τα άκρα οδηγούσαν στον ανήφορο της κλιμάκωσης του 'Jambi' με χειρουργική ακρίβεια -ανάλογη μ' αυτή που επεδείκνυαν την ίδια ώρα οι αλλόκοτες φιγούρες στις τέσσερις οθόνες ασκώντας γκροτέσκα μαθήματα ανατομίας μεταξύ τους, κορύφωση που έφτασε σύντομα με το 'Schism' κι έμοιαζε με έκρηξη. Κεντρική μορφή ο Keenan (πολύ σύντομα είχε απαλλαγεί απ' τα περιττά κρατώντας μόνο το jean του όπως συνηθίζει) έμοιαζε παρ' όλα αυτά απομονωμένος, καθώς απέφευγε συνήθως την επαφή με τον κόσμο τραγουδώντας με γυρισμένη πλάτη και προτιμώντας να χαθεί ανάμεσα στα νεφελώδη, φλεγόμενα, διαστρικά ή απλά χαοτικά τοπία που διέτρεχαν με κινηματογραφική ταχύτητα τις οθόνες.

Για την συνέχεια, ο Maynard κι η παρέα του επεφύλασσαν την κατάδυση στον απροσδιόριστο κόσμο της τελευταίας τους δουλειάς με δύο μακροσκελείς σουίτες ('Lost Keys/Rosetta Stoned', 'Wings For Marie/10,000 Days'). Αργόσυρτη κι αντικλιμακτική η τελευταία, ήταν φανερό πως αποτελούσε το κέντρο βάρους της βραδιάς δείχνοντας την σκοτεινή, ατμοσφαιρική κατεύθυνση που προτιμούν πρόσφατα οι Tool κι η οποία έχει ξενίσει μερίδα των fans. Το ίδιο συνέβη μάλλον κι εδώ, καθώς όλοι απομείναμε να παρακολουθούμε αποσβολωμένοι το εκπληκτικό πράγματι laser show που εκτυλισσόταν επί σκηνής αλλά κι επάνω απ' τα κεφάλια μας. Πρόσφατα βέβαια είχαμε πάλι την ευκαιρία να καταγράψουμε την αποτελεσματικότητα του show των Tool, που συνδυάζεται αναπόσπαστα με την μουσική και λειτουργεί εκπέμποντας καθηλωτική δύναμη στο κοινό. Πρόκειται όμως για σκηνικό που προσομοιάζει με τις εμφανίσεις των progressive μεγαθηρίων των '70's και, αν εκεί αποσκοπούσε να καλύψει την απουσία ουσίας, κι εδώ μάλλον σκέπασε την αδυναμία του '10,000 Days'.

Μακροσκελής επίσης αλλά πολύ πιο ενεργητική ήταν η τελική ευθεία στην οποία μας έβαλε το 'Lateralis', όπου οι Tool πλαισιώθηκαν (ή αντικαταστάθηκαν) κι απ' τα μέλη των Mastodon σε μια επίδειξη αμοιβαίας αβροφροσύνης που τερμάτισε απότομα ο απόμακρος Maynard ("now get the fuck out of here"), προτού ξεκινήσει το 'Vicarious' όπου γιόρτασαν επί σκηνής με σαμπάνια το τέλος της ευρωπαϊκής περιοδείας τους. Το 'Aenema' που ακολούθησε έριξε -όπως ήταν επόμενο- όλους σε παρατεταμένο ντελίριο, ήταν όμως ο αποχαιρετισμός μετά από δύο σχεδόν συνεχόμενες ώρες και, όταν έκλεισε με την θεατρική χειρονομία του Maynard πίσω απ' την αλλόκοτη δερμάτινη μάσκα του, το μόνο που απέμενε ήταν μια υπόκλιση. Ελάχιστοι διαμαρτυρήθηκαν για την απουσία encore, έλειψαν όμως από πολλούς τα 'Prison Sex', 'Sober', 'Hooker With A Penis', 'The Grudge', ακόμη και το 'The Pot'. Εμείς θα κρατήσουμε τις επισκέψεις στο 'Aenima' που, μαζί με το οπτικό μέρος, ήταν οι αναμφισβήτητοι πρωταγωνιστές, κατορθώνοντας να μας παρασύρουν ώστε να ξεχάσουμε -προσωρινά- όσα υπονόμευσαν αυτό που θα μπορούσε να είναι το κορυφαίο live γεγονός της χρονιάς.

Ατυχώς, τα προβλήματα που έμελλε να χαρακτηρίσουν την βραδιά προαναγγέλθηκαν από νωρίς, με την συμπεριφορά των μελών του υποτιθέμενου security που έδιναν περισσότερο βάρος στην σκληρή στάση τους παρά στην ουσία, μέρος της οποίας φυσικά είναι και η απρόσκοπτη εισροή του κοινού στον χώρο. Η πρώτη ματιά βέβαια στον τελευταίο ήταν μια ακόμη κακή είδηση, καθώς ήταν προφανές ότι ένα πρώην υπόστεγο αεροσκαφών προσφερόταν μόνο για την σωρηδόν συσσώρευση κόσμου μπροστά από την καταφανώς ανεπαρκή (λόγω ύψους) σκηνή, χωρίς καμία άλλη πρόβλεψη (ασήμαντες λεπτομέρειες όπως διάδρομοι ασφαλείας ή πρόσβαση σε WC) αλλά ούτε και πιθανότητες αποδεκτής ακουστικής. Σκηνικό λοιπόν που θύμιζε περισσότερο τις πρόχειρες διοργανώσεις σε φοιτητικά στέκια, δημιούργησε μαύρες σκέψεις για την συνέχεια.

Όλα αυτά επαληθεύτηκαν πολύ γρήγορα, όταν στις 8 ακριβώς βρέθηκαν στην σκηνή οι Mastodon για τους οποίους μπορούμε απλά να βεβαιώσουμε ότι εμφανίστηκαν, καθώς μόνο το rhythm section μπορούσε ν' ακουστεί ενώ οι κιθάρες κι η φωνή του Troy Sanders ήταν ανύπαρκτες στον ορυμαγδό που δημιουργούσε η αντήχηση μέσα στο υπόστεγο. Την ίδια στιγμή βέβαια, το κοινό συνωστίζονταν μπροστά στην σκηνή για κάποια στοιχειώδη οπτική επαφή, οι λιγότερο προνομιούχοι (ύψους κάτω του 1.75) συνειδητοποιούσαν ότι η συνέχεια τους επεφύλασσε μάχες σώμα με σώμα και κάποιοι ψυχραιμότεροι σκέφτονταν ήδη με ποιούς καλύτερους τρόπους θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιήσει τα 52 ευρώ τους. Αδικημένοι φυσικά στην δεύτερη αυτή ελληνική εμφάνισή τους κι οι Mastodon που με το πρόσφατο 'Blood Mountain' δικαίωσαν όσους τους θεωρούν μεγάλη ελπίδα για το metal, εντύπωση που ενίσχυσαν και πάλι με την απλή και σοβαρή παρουσία τους, σε μεγάλη αντίθεση με την καρναβαλική συμπεριφορά που μαστίζει τον χώρο. Ο άθλιος ήχος μας στέρησε και την δυνατότητα άποψης για το 45λεπτο set τους, το οποίο -συμπερασματικά, αλλά και προβλεπόμενα- κινήθηκε γύρω από την τελευταία τους δουλειά.

Ο ήχος ήταν καλύτερος βέβαια για το main act, αυτό όμως ήταν μικρή παρηγοριά για τους μη προνομιούχους που προαναφέραμε καθώς, χωρίς το οπτικό show, απέμενε γι' αυτούς (το 1/3 περίπου των παρευρισκόμενων) η απλή ακρόαση, μαζί φυσικά με τον ασφυκτικό συνωστισμό που προκαλούσε η συνολική κατάσταση (ήταν ευτύχημα που δεν υπήρξαν ατυχήματα). Εύλογο λοιπόν είναι το ερώτημα κατά πόσον οι διοργανωτές θεώρησαν υποχρέωσή τους να προσφέρουν υπηρεσίες ανάλογες με το -καθιερωμένο πλέον- υπέρογκο αντίτιμο του εισιτηρίου, καθώς απουσίαζε με προσβλητικό τρόπο ο σεβασμός στο κοινό αλλά και οποιαδήποτε ασφάλεια. Από την πλευρά τους, οι διοργανωτές αποδίδουν την ευθύνη στις άστοχες προδιαγραφές και επιλογές του τεχνικού team των δύο group, κι έτσι όμως, αυτό που τελικά εισέπραξαν όσοι παρευρέθηκαν ήταν η απουσία επαγγελματισμού που ήταν δυσανάλογη με την κλίμακα του live, τα ονόματα που εμφανίστηκαν αλλά και την αξία του εισιτηρίου.

Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος