Tool live in Dusseldorf
Απόπειρα πρώτη. Το κείμενο που ακολουθεί γράφεται αρκετές μέρες μετά τη συναυλία των TOOL στο Philipshalle του Dusseldorf. Χρόνος αναγκαίος για να κατασταλάξει η σκόνη και η άμμος που σήκωσε με το πέρασμά του ο οδοστρωτήρας με τα τέσσερα γράμματα και να ξεκαθαρίσουν λιγάκι τα πράγματα στο μυαλό μου. Το σίγουρο είναι πως δεν περίμενα να δω ζωντανά, μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας, δύο από τα σημαντικότερα συγκροτήματα για μένα. Δύο συγκροτήματα τόσο διαφορετικά αλλά εξ ίσου βαρυσήμαντα. Για τους Current 93, όμως, ίσως γράψω κάτι όταν βρω λόγια να το κάνω. Προς το παρόν, με απασχολούν οι TOOL. Η επίσημη άφιξη στο χώρο της συναυλίας [ναι, υπήρξε και μια ανεπίσημη νωρίτερα το πρωί] έγινε κατά τις 5 παρά, το απόγευμα. Δύο φαν ήδη στην πόρτα. Όσο περνούσε η ώρα, ο κόσμος υπερπολλαπλασιάστηκε ως δια μαγείας, με αποτέλεσμα να φτάσει τις 7500 και βάλε. Κατά τις 7 και κάτι ψιλά ήμασταν μέσα στον άρτια κλιματιζόμενο χώρο. Εγώ, ο Μήτσος, ο Ζαφ, η Νεφέλη και ο γκεστ σταρ της παρέας, Στάθης. Τα μπλουζάκια και τα λοιπά προϊόντα και υπο-προϊόντα να δίνουν και να παίρνουν. Τις ωτοασπίδες δεν τις πρόσεξα, αν και τελικά δεν τις χρειάστηκα. Μεγάλη η αρένα. Ευάερη, ευήλια κ.τλ. Πολύς κόσμος. Και Έλληνες. Ο Γιάννης ήρθε, μετά της συζύγου, από την Ολλανδία. Δύο ωρίτσες δρόμος. Ψίχουλα.
Λίγο μετά τις 8, αφού τα ηχεία έχουν ζεσταθεί, παρατάνε τους Kraftwerk και ετοιμάζονται για το κυρίως πιάτο. Σκοτάδι. Καπνός εκατέρωθεν της σκηνής προμηνύει τα ευχάριστα. Πίσω από τις τέσσερις οθόνες προβολής διαγράφονται κάποιες σκιές. Λες να είναι αυτοί; Και ξάφνου, ένας ένας πηγαίνουν στο πόστο τους ενώ αρχίζει το "Lost Keys", μέσα από το τελευταίο τους - 10 χιλιάδων ημερών - πόνημα. Ο Keenan εμφανίζεται γυμνός απ' τη μέση και πάνω, με μαύρο γυαλί, καουμπόικο καπέλο, μπότα ασορτί και ζώνη με αγκράφα ορατή δια γυμνού οφθαλμού από αρκετά μακριά. Είναι καλωδιωμένος και εξοπλισμένος με ντουντούκα και άλλα μαραφέτια που αλλοιώνουν τη φωνή του. Όλα κρέμονται από πίσω του και τον κάνουν να μοιάζει με εργάτη που κουβαλάει τα εργαλεία του [tool]. Μας χαιρετά. "Hello Germans... αnd Dutch." Ακολουθούν εκτελέσεις των "Rosetta Stoned", "Stinkfist" και "46 & 2". Χαμός! Δυσκολεύομαι να πιστέψω στα αυτιά και στα μάτια μου. Αυτοί εκεί πάνω είναι οι TOOL!
Το πλήθος ανακινείται και η τράπουλα ξαναμοιράζεται. Πολλή ζέστη τελικά. Οι μεταβάσεις από το ένα κομμάτι στο άλλο είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, με κάποια ορχηστρικά μέρη με πλήκτρα από τον Adam και τον Maynard. Σκάει το "Jambi" σαν βόμβα. Ακολούθως, μας χαρίζουν τα "Schism", "Right in Two" και "Sober" [έκπληξη για μερικούς]. Το κοινό τραγουδά. Ο Maynard δεν ακούγεται και πολύ καλά. Η φωνή του είναι αμπαρωμένη πίσω από τα μαραφέτια του. Πρώτη φορά πηγαίνω σε συναυλία με τόσο καλό ήχο. Τα αυτιά δεν πονάνε. Τα κύματα σε τυλίγουν γλυκά και σε ανεβάζουν ψηλά, στο επίπεδο της σκηνής, όπου οι τέσσερεις καβαλάρηδες του ήχου χειρίζονται άψογα τα βασικά μουσικά όργανα και χωρίς να ιδρώνουν και πολύ [μπορεί να κάνω και λάθος], βγάζουν έναν τρομερό ηχητικό αποτέλεσμα, που κάνει τη συναυλία πραγματικά μεγαλειώδη. Το παίξιμο είναι τέλειο και σε
ορισμένες φάσεις πιο εμπνευσμένο ακόμα και απ' τον δίσκο. Οι οθόνες διαρκώς πλημμυρισμένες από πολύχρωμες εικόνες. Δισεκατομμύρια pixel βοηθούν το συγκρότημα να μας υπνωτίσει, να μας μαγέψει. Έρχεται η ώρα του "Lateralus". Το στόμα παραμένει ανοιχτό. Τα μάτια γουρλώνουν κι άλλο. To encore μας επιφυλάσσει "Vicarious" και "Aenema". Ο πανικός στο αποκορύφωμά του. Και μετά, τέλος. Δεν μας κάνουν τη χάρη για λιγάκι ακόμα. Και οι TOOL στο τριπάκι της μιάμισης ώρας; Τέλος πάντων, χαλάλι τους. Ασπασμοί μεταξύ των μελών της μπάντας επί της σκηνής, χαλάρωμα και αποχώρηση με χαιρετισμό στα πλήθη. Μεταχειρισμένα δωράκια για τους τυχερούς. Ο Maynard αρκετά πιο απόμακρος απ' τους υπόλοιπους.
Η αλήθεια είναι πως καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής του στη σκηνή, προκαλεί το κοινό να τον κράξει. Θέλει να μας κάνει να αντιδράσουμε; Το επιτηδευμένο βλάχικο στυλ ενίοτε αποκτά διαστάσεις κοροϊδίας. Άραγε, θέλει να μας πει κάτι; Ίσως να δίνουμε περισσότερη προσοχή στη μουσική που ακούμε παρά στους μουσικούς που την παράγουν; Όταν μας αναφέρει ότι έβγαλαν νέο δίσκο, ακολουθεί επεξηγηματική πρόταση γεμάτη ασυναρτησίες και μπλα μπλα. Μάλλον θέλει να ανακαλύψουμε το νόημα μόνοι μας. Γιατί όχι να και το επινοήσουμε εμείς. Τα φώτα μάς ξυπνούν. Ακολουθεί άτακτη αποχώρηση προς αναζήτηση δροσιάς. Άλλο και τούτο: Έξω είναι ακόμη μέρα! Είναι τρελοί αυτοί οι Γερμανοί...
Την επομένη, σκοτώνουμε την έξτρα ώρα λόγω καθυστέρησης στο Starbucks του αεροδρομίου του Dusseldorf. Ο Maynard, ο Justin και ο tour manager εμφανίζονται ξαφνικά και κάθονται παραδίπλα. Είναι όντως τα δύο τέταρτα του συγκροτήματος που μας απογείωσε πριν την ώρα μας στον συναυλιακό χώρο. Με καπελάκι του μπέιζμπολ και τζιν ο Maynard. Η μαγκιά-βλαχιά έχει κάνει φτερά. Η αναμνηστική φωτογραφία μένει στα χαρτιά, μιας και, όπως μας εξηγούν, δεν περιλαμβάνεται ως όρος στο "συμβόλαιο". Είναι μια προσωπική στιγμή, μας λέει ο ευγενέστατος νεαρός, με κάπως απολογητικό ύφος. Μας το έχουν ξαναπεί και παλιότερα εξάλλου στο Hooker with a Penis:
So...Shut up and
Buy my new record
Send more money
Fuck you, buddy
Δημήτρης Τζούρης
