Live at Club Stereo/ High Enough cd
"Tora" ήταν ένα σύνθημα που χρησιμοποίησαν οι Ιάπωνες στον Πόλεμο. Τούτοι οι νεαροί Αυστραλοί δεν ακούγονται διόλου επιθετικοί πάντως. Του Χαράλαμπου Χαλάτση
Ένα “plink”! ήχησε μέσα στο κεφάλι μου την 1η φορά που άκουσα (κά`να δίμηνο πριν) το Sugar Snap, των Tora - ένα πανέμορφο κομμάτι, ένα πραγματικά «νέας κοπής» κομμάτι. Υπάρχει «φρέσκια» μουσική;, με ρώτησα! (και σιγά και μην μου απάντησα!)
Οι Tora είναι Αυστραλοί (Byron Bay, New South Wales), και χρησιμοποιούν ένα Ελληνικότατο “Ω” στον τίτλο του ονόματός τους. Πολλά πολλά δεν ήξερα για την μουσική τους, μόνο κάτι λίγους ήχους που είχε συλλάβει το αυτάκι μου, αρχικά από το ραδιόφωνο, αλλά και αργότερα, ψάχνοντας για αυτούς, στο YouTube.
Η μπάντα εκκίνησε την καριέρα της το 2013 και έχει στο ενεργητικό της μπόλικα Singles, 2 EP's, Tora (2013) και Eat the Sun (2014), και δύο CD's, το High Enough, για το οποίο θα πούμε μερικά λογάκια εδώ, συνδυάζοντάς το μαζί με την παρουσίαση του Live τους στην Νυρεμβέργη λίγες ημέρες νωρίτερα, καθώς και το ολοκαίνουργιο Take A Rest (2017). Οι πληροφορίες για την πλήρη δισκογραφία τους είναι, αν μη τι άλλο, συγκεχυμένες = κάτι (λίγα!) βλέπω στο site τους, κάποια άλλα (περισσότερα!) βλέπω στην Wikipedia, το Discogs γνωρίζει μόνον ένα μέρος αυτής - συμπέρασμα = στα σίγουρα κάτι δεν κάνει καλά ο admin τους και μάλλον θα πρέπει να το δουν λίγο πιο προσεκτικά αυτό - αλλά όλα αυτά ίσως να μην έχουν και πολύ σημασία για εμάς.
Το live τους στην Νυρεμβέργη ήταν το 21ο στην σειρά, στην Ευρώπη, με ενδιάμεσους σταθμούς σε Άμστερνταμ, Μάντσεστερ, Λονδίνο, Βιέννη, Παρίσι κ.α.
Έφτασα καθυστερημένος - ένα support band υπήρχε (νομίζω - το οποίο, μάλλον το έχασα), έχασα και λίγο από το live των Tora. Μπήκα στο club (το οποίο ήταν κατάμεστο), και η πρώτη εντύπωση ήταν ..., WTF!!! Τα ομορφότερα νεαρά κορίτσια (μαζί με κάποιες μεγαλύτερες αλλά εξίσου όμορφες Κυρίες της περιοχής), είχαν στριμωχτεί εκεί μέσα. Οι τρεις πρώτες σειρές (κυριολεκτικά!) ήταν κατειλημμένες από .......!!!- πασαρέλα!
Η μπάντα απαρτίζεται από 4 αγόρια -τέσσερις «κούκλους»- ο ένας πιο όμορφος από τον άλλον. Hey Babis, τι`ν εδώ, “Australia's next top model”? Έ, όχι δα, αλλά, όσο να`ναι, παίζει κι αυτό τον ρόλο του!
Τα παλικαράκια από σκηνής, ζωγραφίζουν - ένα σετ τύμπανα, μπροστά και δεξιά και οι υπόλοιποι 3, οι 2 με τις κιθάρες τους, ένα μπάσο, και κάποια keyboards. Φωνές, 3. Ο ήχος εξαιρετικός.
Οι Tora παίζουν μια παράξενη αλλά συνάμα, πολύ όμορφη Pop, με άπειρα κοψίματα και εναλλαγές, με διφωνίες, τριφωνίες, χιλιοφωνίες, με ο-λο-κά-θα-ρα! κιθαριστικά και φωνητικά «παιχνιδάκια», (αν και συνηθίζουν να χρησιμοποιούν και κάποιου είδους vocoder για τις πολυφωνίες τους), με πανέμορφους keyboard ήχους, και με πολλά, πάααρα πολλά και πολύ παράξενα και όμορφα (δικά τους) samples. Κινούνται σε low & mid ρυθμούς, και έχουν μια σκηνική παρουσία και επικοινωνία με το κοινό, που καίει αυτιά (και καρδιές!)
Άν ήσουν αρνητικός ακροατής θα μπορούσες άνετα να τους πετάξεις στα μούτρα ένα “Ok μωρέ, ένα καινούργιο είδος Boy Band είναι”, να τους υποβιβάσεις έτσι, και να ξεμπερδεύεις στα γρήγορα μαζί τους. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικής ποιότητας μπάντα, με νέα παιδιά τα οποία έχουν μουσικό υπόβαθρο, έχουν πάρα πολλές ιδέες, και (κυρίως, για μένα!), ανταποκρίνονται και στον μεγάλο και παντοτινό, «νταλκά» μου = δουλεύουν!, και αυτό ακούγεται δια γυμνού αυτιού. Είναι συγκεντρωμένοι και συγκροτημένοι στην pop πρωτοπορία τους, είναι αλάνθαστοι στην εκτέλεσή τους επί σκηνής, είναι ήδη φτασμένοι επαγγελματίες, στα λίγα χρόνια τους ως μπάντα.
Ακούγοντας όλες αυτές τις ημέρες (σήμερα, τώρα, αυτήν την στιγμή, επίσης), το CD που μου έδωσε ο Thomas (ο leader και βασική φωνή), στην συνομιλία μας μετά το live, όταν του είπα, “Hey boy, μου αρέσατε, θέλω να γράψω δυο λογάκια για σας”, επιβεβαιώνει στο μυαλό μου όλα αυτά τα συναισθήματα που γέμισαν την ψυχή μου και τ' αυτιά μου όση ώρα τους είχα μπροστά μου, επί σκηνής. Αυτό που ακούω ξανά και ξανά από τα ηχεία μου, τους φέρνει και πάλι μπροστά μου - ακούω τον ίδιο ήχο, νοιώθω την ίδια ομορφιά, με χτυπάνε τα ίδια vibes, με κατακλύζει η ίδια ανθρωπιά, βλέπω τα ίδια χαμογελαστά ταλαντούχα αγόρια, να παίζουν αυτήν την ολόφρεσκη (όσο και παράξενη και μπερδεμένη) pop μουσική τους.
- - - - -
Να πούμε και κάνα δυό μουσικό-δισκοκριτικό-λάιβo-τεχνικές αρλούμπες εδώ; Έ, και δεν λέμε;- αφού μ' αυτές μεγαλώσαμε και μ' αυτές (μάλλον) θα πεθάνουμε.
Πρώτα από όλα, η παραγωγή του High Enough είναι ..., ε-ξαι-ρε-τι-κή. Ισορροπημένη, μοντέρνα, ολόφρεσκη και καλόγουστη. «Φεγγοβολάει» από όποια πλευρά κι αν την κοιτάξεις. Η δε μουσική τους, δεν μπαίνει εύκολα μέσα στο κεφάλι σου - χρειάζεσαι αρκετό χρόνο ώστε να τοποθετήσεις κάθε νότα, κάθε αλλαγή, κάθε ρυθμό, κάθε ήχο, στο σωστό σημείο του εγκεφάλου σου.
Πέρα από το Sugar Snap για το οποίο σας μίλησα ήδη (και το οποίο το λατρεύω), θα κάνω μια μικρή στάση στο Eat the Sun, του οποίου η ενορχήστρωση αλλά και ο τελικός του ήχος, είναι για μένα, δείγμα προς εξερεύνηση, από όλους τους επίδοξους μουσικούς και παραγωγούς του σήμερα, θα κάνω μια στάση ακόμη στο My Place, που είναι ένα ακόμη θετικό δείγμα της pop απλό-(πολυπλοκό)-τητας των Tora, θα συνεχίσω με το Overcome, ένα κομμάτι που με το καλημέρα, σε πάει καμιά 80αριά χρόνια πίσω (στην εποχή, αμέσως μετά τον βωβό κινηματογράφο, ίσως;), ένα κομμάτι pop-λαβύρινθος, με την θεσπέσια όσο και αιθέρια φωνή της Merryn Jeann, μαζί και με ένα μπάντζο στην μέση του track, που μου πήρε την καρδιά.
- - - - -
Merryn ζω, στην Νυρεμβέργη να σε δω!!! (Άσχετο - συνεχίζουμε!)
- - - - -
Το CD κλείνει με το Jaigantic το οποίο είναι κομμάτι, JIGANTIC! Καλωσήρθατε αγαπητοί μου αναγνώστες στον “The Wonderful and Frightening World of the (TORA!)”.
Σας μίλησα νωρίτερα επίσης, για samples και επιρροές! Ok λοιπόν, γεμάτη είναι η μουσική τους από δαύτα, αλλά, αν σας πω πως, για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά πολλά χρόνια, ακούω από τα ηχεία μου, αξιόλογους, υπέροχους, πανάξιους, Laurie Anderson, Brian Eno, Cinematic Orchestra, DJ Shadow, The Roots, Orbital, Blancmange, (άραγε τους έχουν ακουστά όλους αυτούς;- έστω και ως ονόματα, τουλάχιστον;), και 'γώ δεν ξέρω τι άλλο, «κλέφτες» (και μάλιστα, σε mainstream, pop, υλικό), τι θα πείτε; Τέλος, Chillwave διάβασα κάπου επίσης, πως κάποιοι χαρακτηρίζουν την μουσική τους - δεν τον γνωρίζω τον όρο και άρα, δεν...
Όταν ανέφερα στον Thomas τις σκέψεις μου περί Cinematic Orchestra και κυρίως πως στα αυτιά μου, μού ακούγεται να τραγουδάει ως Patrick Watson, μού απήντησε πως γνωρίζει την μπάντα αλλά όχι το άτομο.
Και όσο για την πρωτότυπη (αν μη τι άλλο) γραφή του ονόματός τους, δεν νομίζω (είμαι σίγουρος πως ΔΕΝ!) μου απάντησε με σαφήνεια πως τους «κατέβηκε» αυτό το “Ω”, συμφώνησε όμως μαζί μου πως δυσκολεύει κομματάκι όποιον θέλει να τους ψάξει στο διαδίκτυο. Θυμάμαι επίσης πως (κατά την γνώμη του-ς), το όνομά τους, κάτι με τίγρη στα Γιαπωνέζικα σημαίνει/ αν γνωρίζετε εσείς σχετικά, μπορείτε να μου το πείτε και σε μένα για να το μάθω. Και θυμάμαι επίσης με απόλυτη σιγουριά, την έκπληξή του μαζί και την χαρά του, που είχε μπροστά του έναν Έλληνα. Πολλά πολλά περισσότερα δεν μπορέσαμε να πούμε - ήταν η ώρα για τις πωλήσεις και τα αυτόγραφα, ήταν και όλοι τους περιτριγυρισμένοι από θηλυκά, οπότε ..., ήμουν χαμένος από χέρι!
Έν κατακλείδι. Καλά περάσαμε εκείνο το βράδυ, κάτι καινούργιο μάθαμε και ακούσαμε, και τα υπόλοιπα είναι απλά ..., νότες! (και νιάτα!) Ακούστε τους, δώστε τους μια ευκαιρία. Να υποθέσω πως στο απόλυτο χάος της μουσικής σας, σήμερα, πως υπάρχει και λίγος χώρος περισσευούμενος στο κεφάλι σας, ακόμη, πέρα από τους Ραδιοκέφαλους, έ;
Ενδείκνυνται για ακροατές με νεανικό μουσικό αισθητήριο και με βλέμμα στο μέλλον.
Βρείτε τους εδώ. Δείτε ένα Video με το Sugar Snap απ' το Live τους στην Νυρεμβέργη, που σας ανέβασα, εδώ.
Vielen (VIELEN!) Dank, BB
Για το mic.gr
Χαράλαμπος Χαλάτσης