Trans Orient Express

Όλο και καλύτερα πάμε. Από 2.500... διακόσιοι και από 200... σαράντα κάτι. Και είτε ολογράφως είτε αριθμητικά το 40... δεν λέει να αλλάξει με τίποτε.

Το live των Trans Am στη Θεσσαλονίκη πρέπει να έσπασε κάθε όριο περί χαμηλής προσέλευσης κοινού, καθώς μετρούσα - ξαναμετρούσα αλλά το όριο των πενήντα ατόμων δεν νομίζω ότι έσπασε. Κατά τα άλλα, όλη την εβδομάδα περισσότερα από... πενήντα άτομα άκουσα να διαμαρτύρονται περί του ότι το live γίνεται στο Orient. Ένα ανατολίτικου τύπου bar, ασφαλώς ακατάλληλο για κάθε είδους συναυλιακή δραστηριότητα, για όσους δεν γνωρίζουν τα της πόλεως. Αλλά με αυτά τα χάλια, πάλι καλά που δεν έγινε σε κάποιο μεγάλο χώρο και δεν έγινε περισσότερο ρεζίλι η Σαλονίκη.

Οι Trans AM κατά τα άλλα είναι μεν μπάντα δεκαπενταετίας και έζησαν τις όποιες δόξες τους στα mid 90s, αλλά η επί σκηνής εμφάνισή τους απέδειξε ότι εν έτει 2008 είναι περισσότερο up to date παρά ποτέ και η αισθητική, αλλά και η ιδεολογική τους άποψη και πρακτική είναι αυτό που όλος ο electro trend συρφετός του σήμερα ονειρεύεται να είναι και να φαίνεται. Στα τέλη των 00s η σύζευξη όλων των ειδών και όλων των υπολήψεων του ροκ είναι μια πραγματικότητα πλέον. Και ο ηλεκτρονικός σαρκασμός επί αυτής της σύζευξης μια ακόμη ισχυρότερη πραγματικότητα. Και οι Trans AM αυτούς τους όρους τους παίζουν στα δάχτυλα (του drummer τους).

Οτιδήποτε επεδίωξαν και επιδιώκουν συγκροτήματα όπως οι Klaxons, οι Crystal Castles, αλλά και νωρίτερα από αυτούς οι Ladytron, οι Fischerspooner κ.λπ., οι Trans AM το ξέρουν, το είδαν, το έχουν κάνει καλύτερα και το έχουν φτάσει στα όριά του πρωτύτερα. Δεν εντάχθηκαν ούτε στο electro clash, ούτε στο electro punk, ούτε στο 80s revival... Αυθαίρετα στην αρχή κάποιος τους ενέταξε στο post rock κίνημα και καθώς φαίνεται ακολούθησαν την εμπορική κατρακύλα του είδους, σαν από κατάρα.

Σε όλα αυτά τα χρόνια κυκλοφόρησαν από αδιάφορες μέχρι πρωτοποριακά αδιάφορες έως και μεγαλειωδώς σπουδαίες (στην αρχή αυτό) δισκογραφικές δουλειές. Στο bio τους στη βάση του MiC προ οχτώ ετών είχα αναφερθεί σε αυτούς σαν να πρόκειται για το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο και μιλούσα για τη μεγάλη αναμονή προς τον νέο δίσκο. Το Red Line ήταν μια απογοήτευση και αργότερα τους περίμενε στη γωνία ο μέλλων τότε πολύτεκνος Βασίλης Παυλίδης για ένα ακόμη 5άρι. Με το Sex Change αδίκως δεν ασχοληθήκαμε, λέγω, διότι αποτελεί μια πρώτης τάξεως επιστροφή στην αιχμηρή πλευρά των παλιών καλών Trans Am.

Γυμνασμένοι, αποφασισμένοι και αδιάφοροι για το ολιγάριθμο του κοινού της ανέβηκαν στην ο-θεός-να-την-κάνει σκηνή του Orient και μας πήραν και μας σήκωσαν από την πρώτη νότα. Για πέντε λεπτά ήταν οι Kraftwerk της πιο δημιουργικής περιόδου. Αμέσως μετά και για τα επόμενα πέντε έγιναν οι Gang Of Four της πιο οργισμένης και -προς έκπληξη πολλών- μετεξελίχθηκαν άμεσα στους Sepultura της πιο... βάρβαρης. Αυτό ήταν ανέκαθεν το μεγάλο προσόν - αστείο των Trans AM προς το κοινό τους. Η αλλαγή προσωπείων και η εισχώρηση στο πετσί της κάθε ροκ αμαρτίας, όχι απαραίτητα με σαρκαστική, αλλά σίγουρα με γνωστική διάθεση.

Για πάνω από μία ώρα το τρίο από την Washington έκανε χωρίς μεγάλο κόπο αναντίρρητη επίδειξη δύναμης και γνώσης. Vocoder και σκληρό μπάσο, απέναντι σε ανθρώπινα ουρλιαχτά και στρατιωτικά τύμπανα. Κιθάρες χωρίς όριο απόδοσης και έντασης πλάι σε vintage σύνθια παλαιάς κοπής και καινοτόμου πατέντας. Ο Thompson είναι όντως μηχάνημα ανεξάντλητης παροχής ρυθμού και έντασης προς το υπόλοιπο συγκρότημα.

Αν αυτή η συναυλία είχε γίνει στο Principal με το ακόμη καλύτερο φέτος ηχητικό σύστημα, θα είχαμε μείνει άφωνοι μόνο και μόνο από τη δυναμική του ήχου των Trans AM, έστω και αν πάλι ήμασταν εμείς οι 40 κάτι... Αν ήμασταν έστω και τριακόσια άτομα και άρχιζε ο "πόλεμος" μεταξύ κοινού και μπάντας..., τότε θα φεύγαμε άπαντες με μώλωπες. Είναι σίγουρο αυτό και το εγγυώμαι... Αν έχεις χρόνο, πέρνα για κανένα καφέ από το σπίτι...

Υ.Γ. H Post Modern Productions με νέους διοργανωτές και παλιούς φίλους και συμμάχους οδηγεί τα συναυλιακά δρώμενα φέτος στη Θεσσαλονίκη, αλλά και βοηθάει αυτά της Αθήνας. Με τέτοιες συνθήκες δεν έχουμε παρά να ευχαριστήσουμε τα παιδιά για live όπως αυτό της Τετάρτης και να ευχηθούμε τι άλλο παρά κουράγιο και... γερό στομάχι (=τσέπη).

Υ.Γ.2 Θεοδόση σου "τσίμπησα" βινύλιο, αλλά ντροπή που δεν πήγες για χάρη της... Κηφισιάς!

Υ.Γ.3 Είμαστε που είμαστε μεταξύ μας, γιατί να μην το επιβεβαιώσουμε.