Trippy Triggy
Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε. Μεγαλώσαμε εμείς, μεγάλωσε και αυτός και σίγουρα δεν θα αναφερόμουν στο γεγονός τούτο, εάν δεν υπήρχε λόγος, το πόσο σημαντικός θα το κρίνετε εσείς: Στο κοινό της συναυλίας του Tricky στο Principal, βρέθηκαν δύο κατηγορίες ανθρώπων.
Αυτοί που είχαν δει εκείνο το απίστευτο live πριν από 12 και βάλε χρόνια στην Aποθήκη του Μύλου, που επιεικώς έχει χαρακτηριστεί από τους περισσότερους σαν μοναδικό στην ιστορία των συναυλιών που έχει δει αυτή η πόλη, και αυτοί που δεν το είχαν δει.
Εμείς που ήμασταν τότε, έχοντας στο μυαλό την τετράωρη ψυχωτική, χαοτική και σκοτεινή μουσική (και όχι μόνο) εξομολόγηση ενός εκ των δημιουργών του περίφημου ήχου του Bristol (trip hop), είχαμε την περιέργεια αν και τώρα θα γινόταν κάτι παρόμοιο.
Και για να πούμε την αλήθεια, ίσως και να μη θέλαμε να ζήσουμε ξανά τις εικόνες παράνοιας, διάλυσης και εγκεφαλικού αποσυντονισμού που σκόρπισε εκείνο το βράδυ ο mr Adrian Thaws... Ίσως λέμε... Οι υπόλοιποι θεατές, απλά περίεργοι για το τι θ' ακούσουν και θα δουν, μάλλον ανυπομονούσαν...
Η συναυλία αποζημίωσε και τους μεν και τους δε. Οι "νεότεροι" είδαν ένα "σφιχτό" και αντιπροσωπευτικό της καριέρας του live ενώ οι "παλιοί" γνώρισαν και μια άλλη πλευρά του. Παλιά και καινούργια τραγούδια παρέλασαν, ο ίδιος περισσότερο από ποτέ εκδηλωτικός και εξωστρεφής (έχει
σημασία η φάση που θα τον πετύχεις και μάλλον είναι καλύτερη η τωρινή) και η μπάντα να συνεργάζεται άψογα σε όλα τα... κόλπα του. Στα φωνητικά δίπλα του η Francesca Belmont έδωσε το δικό της χρώμα χωρίς σε καμιά περίπτωση να συγκρίνεται βέβαια με την Martina (τι απέγινε η μούσα;)
Ηip hop, dub και soul rock όλα στην σωστή δόση, οι καλύτερες στιγμές από τα Maxinquaye, Nearly God, Juxtapose, Blowback και το πρόσφατο Knowle West Βoy για το οποίο έτσι κι αλλιώς, καλά λόγια θα είχα να πω.
Θα έλεγα ότι αυτή τη φορά η στάση και η επικοινωνία με το κοινό άλλαζε με το τραγούδι και την στιγμή. Έτσι λοιπόν ο Tricky έδειχνε "απόμακρος", σκοτεινός ή προσηλωμένος σε τραγούδια όπως το Black steel αντίστοιχα όμως κινητικός και διαχυτικός σε τραγούδια όπως το Girls (από την συνεργασία με τους Red Hot Chili Pepers) ενώ τέλος, καθώς τον φωτογράφιζα, μου ερχόντουσαν πολλές σκηνές από τις εμφανίσεις του σε ταινίες και τιβι σειρές, φυσικά εκφραστικός όπως πάντα..
Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι αναφορές στο σχήμα που όσο επηρέασε ο ίδιος, άλλο τόσο επηρεάστηκε κι αυτός, παρ' όλο που τελικά τα μουσικά "χνώτα" τους δεν συμβάδισαν. Αναφέρομαι στους Massive Attack και την Protection εποχή.. Το τέλος της συναυλίας αρχικά μου φάνηκε υπερβολικό, αλλά με το σκηνικό που ακολούθησε αποδείχτηκε πως αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος. Κάτω από τα καταιγιστικά ριφς του Ace of Spades (Μotorhead) έγινε πανδαιμόνιο με τον κόσμο να ανεβαίνει στην σκηνή (άκουσα ότι στην Αθήνα δεν έγινε το ίδιο - αλήθεια;), να γίνεται κουβάρι με την μπάντα και να επιδίδεται σ ένα ατελείωτο rock n roll party.. (α, ρε Iggy).
Ελπίζω να μη περάσουν πάλι 12 χρόνια..
