A secret in the shape of a song
The Triffids and Friends play the songs of David McComb
Το ότι κάποια μέρα θα άκουγα ζωντανά τα τραγούδια των Triffids για να είμαι ειλικρινής δεν το περίμενα με τίποτα, παρόλο που το είχα ευχηθεί σε σχετικό κείμενο προ τριετίας. Κοίτα να δεις που καμιά φορά τελικά οι ευχές πιάνουν και βρίσκεσαι καλά καλά να μην το πιστεύεις ούτε ο ίδιος.
Η έντονη αναμονή λοιπόν για το βράδυ της Παρασκευής, μετά την τεράστια έκπληξη της ανακοίνωσης του live, μόνο ευχάριστη ήταν και ακόμη μεγαλύτερη η ικανοποίηση όταν αυτό τελείωσε. Να 'ναι καλά βέβαια κι ο Τριανταφυλλίδης που κόντρα στην τρέχουσα πραγματικότητα επιμένει σε κάτι τέτοια με σχεδόν γραφική αθωότητα. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
Έφτασα ελαφρά αργοπορημένος με αποτέλεσμα να μην προλάβω τους Jaywalkers και απολογούμαι γι' αυτό τόσο γιατί η καλή τους pop πάντα μου άρεσε, όσο και γιατί δεν έχω κάποιες εντυπώσεις να μεταφέρω.
Οι Yeah! που ακολούθησαν κινήθηκαν με έναν αμήχανο ενθουσιασμό στα γνώριμα post punk / new wave (και όχι μόνο) μονοπάτια τους και δεν τους αδικώ, γιατί όπως και να το κάνουμε η αναβίωση της πρώτης νύχτας του Ρόδον, είκοσι τρία χρόνια μετά, πέραν από συναισθηματική φόρτιση, αποτελεί και εμφανές σημάδι του ότι τα χρόνια περνάνε. Στο setlist ο Ντρενογιάννης τίμησε το παλιό του σχήμα, τους Anti Troppau Council παίζοντας το I Believe και ακούστηκαν επίσης διασκευές στα Policy Of Truth των Depeche Mode, The Days Of Wine And Roses των Dream Syndicate και Over The Edge των Wipers.
Και να που η ώρα έφτασε και ο σχεδόν τρίωρος μαραθώνιος προς τιμή του David McComb ήταν έτοιμος να αρχίσει. Θα ήθελα πολύ να ακολουθήσω μια γραμμική και αναλυτική αφήγηση σχετικά με το ποιοι εμφανίστηκαν, πότε, ποια ακριβώς τραγούδια είπανε, τι έπαιζε ο καθένας κλπ, ώστε να υπάρξει μια ολοκληρωμένη και πλήρης εικόνα της βραδιάς αλλά κάτι τέτοιο θα συνέβαινε μόνο αν κρατούσα ανελλιπείς σημειώσεις κάθε δέκα λεπτά. Λυπάμαι όμως, το μόνο που επιθυμούσα ήταν να χαθώ στα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα, οπότε ελπίζω η μνήμη μου να έκανε καλή δουλειά.
Από τη σκηνή του Gagarin πρέπει να πέρασαν περίπου στους 14-15 νοματαίους. Τα εναπομείναντα μέλη των Triffids (Robert McComb, Martyn P. Casey, Alsy Mc Donald, Graham Lee, Jill Birt), οι Blackeyed Susans, o Steve Miller, ο Mick Harvey, η Melanie Oxley, ο Stef Kamil Carlens (Deus, Zita Swoon), ο Chris Abrahams (Necks) και ο Adrian Hoffmann (Morning Night). Λόγω του περίφημου πλέον ισλανδικού ηφαιστείου, δυστυχώς δεν κατάφεραν να έρθουν ο Simon Breed και Mark Snarski.
Η ροή του προγράμματος ήταν αρκετά καλά δομημένη και παρόλο που εγώ ειλικρινά δεν κατάλαβα πότε πέρασαν οι τρεις ώρες, δεν θα αδικούσα κάποιον που θα αναφερόταν σε "κοιλιά", πχ όταν ο Robert McComb έδειχνε μέσω προτζέκτορα φωτογραφίες του αδερφού του και της μπάντας από το παρελθόν, μιλώντας ταυτόχρονα γι' αυτές ή όταν τα τέσσερα μέλη των Blackeyed Susans έπαιξαν μερικά από τα χαρακτηριστικά αργόσυρτα κομμάτια τους (This One Eats Souls, Ocean Of You) συν το Leaving από το προσωπικό άλμπουμ του David McComb.
O τραγουδιστής των τελευταίων πάντως, Rob Snarski, με την κρουνερίζουσα χροιά της φωνής του, στάθηκε περίφημα ερμηνεύοντας ύμνους όπως τα: Hell Of A Summer, In The Pines, Red Pony και κρατώντας στους ώμους ένα μεγάλο μέρος της όλης βραδιάς.
Ένα άλλο μέλος των Blackeyed Susans, ο J. P. Shilo ανέλαβε κάποια στιγμή τα φωνητικά και η ψυχωμένη ερμηνεία του στο Bright Lights Big City μάλλον δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο στον χώρο αφού έδωσε κατάθεση ψυχής.
Ο πολύς Mick Harvey, έτσι κι αλλιώς δεν περιμέναμε να μας απογοητεύσει και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε αυτόν έπεσε ο κλήρος να αποδώσει την μαγεία των Wide Open Road, The Seabirds, Bury Me Deep In Love και Unmade Love. Φρόντισε μάλιστα να βάλει στη θέση του -αρκούντως αυστηρά- και έναν θεατή- γραφικό απομεινάρι των 80s που μέσα στο λιώμα του δεν ήξερε που βρισκότανε και που πατούσε, θέλοντας να ανέβει στη σκηνή να χορέψει.
O ντάμερ της μπάντας Alsy McDonald έκανε ένα λίγο αμήχανο πέρασμα με το A Place In The Sun αλλά μάλλον οφείλεται στο ότι ήταν η αρχή του σετ και δεν είχαν βρει ακόμη τα πατήματά τους. Ο δε "evil" Graham Lee, οργανωτής και εμπνευστής όλου αυτού που βλέπαμε αλλά και μεγάλη φάτσα, μας χάρισε το Fairytale Love εν μέσω εκατοντάδων μπουρμπουλήθρων που γέμισαν τη σκηνή δημιουργώντας παραμυθένια πράγματι ατμόσφαιρα, σε σύμπραξη με τον Snarski και τον 18χρονο Adrian Hoffmann. Ο τελευταίος ήταν αξιοπρεπέστατος αλλά χωρίς να καταπλήξει και σήκωσε το βάρος του ξεκινήματος της βραδιάς, επιστρέφοντας στη συνέχεια αρκετές φορές.
Μοναδική -ας πούμε- παραφωνία τόσο ηχητικά όσο και αισθητικά αποτέλεσε ο Stef Kamil Carlens που αν και το ήθελε, ούτε το είχε, ούτε το μπορούσε. Κατά την προσωπική μου άποψη, η επιλογή του δεν ταιριάζει με τον ήχο και την αύρα των Triffids γεγονός που φάνηκε σε πιο ποπ στιγμές όπως το Trick Of The Light αλλά και στο λίαν συναισθηματικό Hometown Farewell Kiss. Στο δε Lonely Stretch έφτασε στα ερμηνευτικά του όρια του αλλά και πάλι ήταν εκτός κλίματος. Ο μπαγάσας πάντως φρόντισε να διαλέξει τρία από τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια... Τέλος πάντων.
Οι καλύτερες στιγμές ήρθαν από τις κυρίες της βραδιάς μιας και η Melanie Oxley φρόντισε να φορτίσει το κλίμα με το Embedeed και παρέα με τον Mick Harvey στο I Want To Conquer You να ξεκινήσουν από χαμηλόφωνους ψίθυρους για να καταλήξουν σε ένα ολοφώτεινο πανηγύρι. Και σα να μην έφτανε αυτό η Jill Birt, μην έχοντας να "συναγωνιστεί" τον David και όντας ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς, αμέσως μετά, με τα Raining Pleasure και Goodbye Little Boy μας έκανε να ανατριχιάσουμε στην εκπληκτική αυτή παράθεση εσωστρέφειας και εξωστρέφειας δίπλα-δίπλα. Η τριάδα αυτών των κομματιών ήταν πράγματι συγκλονιστική. Σε άλλες στιγμές ακούστηκαν και τα εξίσου πανέμορφα Tarrilup Bridge και Tender Is The Night (The Long Fidelity).
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Steve Miller, tour manager της μπάντας στα τέλη των 80s (καθώς και των Go-Betweens), που εκτελώντας χρέη κονφερασιέ, προλόγιζε μουσικούς και κομμάτια, προσπάθησε να μιλήσει ελληνικά, εκστασιαζότανε με την αγάπη φωνάζοντας συνεχώς "L.U.V.!!!" και απέδιδε εν γένει μία νότα σουρεαλισμού στο φορτισμένο εκ των πραγμάτων σκηνικό.
Σίγουρα ξεχνώ αρκετά, ίσως να μπέρδεψα και κάποια, αλλά το ερώτημα κατέληξε να είναι όχι τι έπαιξαν οι Triffids, αλλά τι δεν έπαιξαν! Σαν όνειρο ήταν για καθέναν που τους έχει αγαπήσει και ελπίζω να μη δω κάπου γραμμένη την λέξη επανασύνδεση. Οι Triffids ως Triffids δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς τον David McComb και αν θέλετε αυτό ήταν το μεγάλο και ρεαλιστικό συμπέρασμα. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν μπορούν να παίξουν τα τραγούδια του και να αξιοποιήσουν την δημιουργική ικανότητα που τους δόθηκε απλόχερα. Εξάλλου όλοι τους, σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι τόσο "εντάξει" τύποι που και να θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν την αρπαχτή τους. Μία ένδειξη αγάπης και σεβασμού στον χαμένο τους φίλο αλλά και στους ίδιους τους τους εαυτούς είναι το "A Secret In The Shape Of A Song" και όχι κάτι περισσότερο. Ε, και μια ένδειξη αγάπης σε όλους εμάς, ας μην το παραβλέψουμε.
Αξιοπρέπεια, συγκίνηση, έντονος συναισθηματισμός, ποιότητα και ομορφιά. Όλα ήταν εκεί και βγαίνοντας ένιωθες καλύτερος άνθρωπος βρε παιδί μου! Έβρεχε ευχαρίστηση την Παρασκευή το βράδυ! Και τι ευχαρίστηση!
Φωτογραφίες - Γιώργος Χαριτίδης
Περισσότερες φωτογραφίες στη gallery.
Videos απ'το live:
