Live In A Bar Under the Sea

Έτσι ένοιωσα μπαίνοντας στο Tiki Bar, ένα νησί βγαλμένο από Hollywoodιανό σετ δίπλα στην Ακρόπολη. Το μέγεθος και το στήσιμο του χώρου δεν σε προετοίμαζε γι' αυτό που θα ακολουθούσε. Με εξαίρεση τον ξινό μπάρμαν το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό. Σαν ναυαγοί που είχαμε αποκλειστεί στο μοναδικό μπαρ του νησιού, μέχρι να περάσει ο τυφώνας. Και όταν αναφέρομαι στον τυφώνα εννοώ το συγκρότημα. Χωρίς φανφάρες υπεροψία και δήθεν, έξι άτομα πήραν τις θέσεις τους και μας χάρισαν αυτό που αγαπούν περισσότερο. Για την ακρίβεια είναι η μοναδική φορά που καλλιτέχνης που παίζει ορχηστρική μουσική μας είπε ότι "Μπορείτε να μιλάτε κιόλας".

Είναι ελάχιστοι δημιουργοί που μπορούν να ξεπεράσουν τον ναρκισσισμό τους και να λειτουργήσουν ως συνοδευτικό. Ως μέρος του συνόλου, να αφεθούν στο background και παράλληλα να μην περνούν απαρατήρητοι. Αυτή ακριβώς είναι και η μαγκιά των Tuflon δεν γύρισε κανείς να πει πότε τελειώνει, απλά απολάμβανε την μουσική τους, ενώ μπορούσε άνετα να συζητήσει με τον διπλανό του. Τα soundscapes του theremin σε συνδυασμό με την μπασογραμμή στήριζαν περήφανα τις κιθάρες και το τελικό αποτέλεσα ήταν αψεγάδιαστος ήχος. Εντυπωσιακά καλός για τόσο μικρό χώρο έδειχνε την σχέση των μουσικών με τα όργανά τους. Μια σχέση αγάπης τόσο μεγάλη και διαρκής που δεν χωρεί αμφισβήτηση. Ένα δέσιμο απελευθέρωσης που δεν φόβιζε κανέναν να αφοσιωθεί μόνο στο δικό του μέρος και παράλληλα να συνυπάρξει στο αποτέλεσμα.

Μερικές φορές όταν βιώνεις κάτι σημαντικό χρειάζεσαι τριτογενείς παράγοντες για να το συνειδητοποιήσεις. Δεν είναι τυχαίο που συνοδοιπόροι μας εκείνη την βραδιά ήταν και καταξιωμένοι καλλιτέχνες. Ο Γιάννης Χαρούλης έπινε διακριτικά το ποτό του από νωρίς με την παρέα του στο διπλανό τραπέζι και όπως δεν τον ενοχλήσαμε εμείς δεν ενόχλησε και αυτός κανέναν. Η απλότητα μερικών ανθρώπων είναι βασικό χαρακτηριστικό και ο ίδιος ήταν εκεί σαν θεατής, δεν έκρινε, άκουγε, δεν αδιαφορούσε, παρατηρούσε και παράλληλα περνούσε καλά υπό τους ήχους που κάποιοι οπαδοί του θα τους χαρακτήριζαν ξένους. Παράλληλα σε μια γωνιά του μπαρ, ο άλλος Παύλος, αυτός από τα ξύλινα σπαθιά μέσα από τις σκιές έριχνε το αυτί του στην σκηνή, νοιώθοντας και αυτός μεταξύ συγγενών και φίλων. Εμάς μας ταξίδεψε μήνες πριν σε μια άλλη βραδιά που θα είναι για πάντα αφορμή συζήτησης και χαμόγελου.

Αρκετά όμως με την παρένθεση γιατί η νύχτα είχε πλέον βαρύνει και οι Tuflon κατέβηκαν από την σκηνή ενώ το μόνο πράγμα που μας είχαν ζητήσει ήταν 5 λεπτά ακόμη. Αυτό που είχαμε αποκομίσει ήταν μια μπάντα χωρίς αναστολές και κόμπλεξ που δεν φοβάται να γίνει ένα με την βραδιά σου και να σε αφήσει να ονειρευτείς εσύ πως θέλεις να πάει το επόμενο κομμάτι... εις το επανειδείν λοιπόν μέχρι την επόμενη βραδιά...

Φωτογραφίες - Μαρία Κρητικού