Drifting in a godless world
Είχα καιρό να πάω στην Υδρόγειο. Ομολογώ ότι έγινε πολύ καλύτερη απ' ότι ήταν. Το μπαρ εξαφανίστηκε από τη δεξιά πλευρά και εμφυτεύτηκε στον τοίχο της αριστερής αφήνοντας περισσότερο χώρο ελεύθερο για τους θεατές. Ο διάκοσμος αρκετά συμπαθητικός με διάφορα τεντωμένα πανιά σαν ιστία, να παραπέμπουν σε ταβάνι μουσείου μοντέρνας τέχνης. Και μια πάνινη οθόνη [16x9 και βάλε] να δεσπόζει στον τοίχο της σκηνής. Η κονσόλα του ηχολήπτη επίσης πιο συμμαζεμένη.
Εννέα και μισή έλεγε η αφίσα. Αλλά ο κόσμος δεν έλεγε να μαζευτεί. Στις δέκα και μισή κατέλαβε το πάλκο 'το επίσημο φεγγάρι'. Δυστυχώς λίγο το κοινό. Αναγκαστικά χλιαρή υποδοχή. Ο Blaine χωρίς μουστάκι μου φάνηκε αρκετά ανανεωμένος. Με φωνή βαριά και ευδιάθετη, έδειχνε ν' απολαμβάνει το έκο παίζοντας κι αστειευόμενος με το βάθος του μικροφώνου. Τα ελληνικά του άριστα αφού έχει πια πολιτογραφηθεί συμπατριώτης μας. Πέραν αυτού έπαιξε το ηλεκτρικό βιολί του, την ηλεκτρική κιθάρα του και λίγα πλήκτρα προς το τέλος.
Ο Steven 'golden' Brown μας χάρισε επίσης τη φωνή του, τα πλήκτρα του και το σαξόφωνό του. Κομψά ντυμένος βρισκόταν διαρκώς σε κίνηση. Πηγαινοέρχονταν ανάμεσα στο καθιστό αρμόνιο και στο όρθιο πνευστό του. Σε αέναη κίνηση ή μάλλον καλύτερα σε τροχιά, τέθηκε και ο ανιματέρ Bruce Geduldig. Τα παιχνίδια με τα χέρια του, τις υγρές διαφάνειες και τα ταξίδια ενός μικρού Φρεντ Ασταίρ προτζέκτορα πάνω στην οθόνη και πάνω στα προβαλλόμενα σε αυτήν, έκαναν μεγάλη αίσθηση και συνόδευσαν ιδανικά τις νυχτερινές μουσικές περιπλανήσεις του γκρουπ.
Κεντρική φιγούρα ήταν ο ολλανδός τρομπετίστας Luc Van Lieshout. Πότε νωχελικός και μεθυστικός και πότε τερετιστής και αυτοσχέδιος, διέτρεξε με άνεση όλα τα μήκη και τα πλάτη των ακουστικών μας πόρων. Ακολούθησε και συνετέλεσε σε κάθε σύνθεση με το ίδιο απαράμιλλο σθένος, είτε ήταν ποπ είτε πειραματική είτε αβανγκάρντ, είτε ακουστική είτε συνοδευτική μιας φωνής είτε επρόκειτο για μίνι μονομαχία με το σαξόφωνο του Steve.
Σταθερή αξία στο σύνολο, το αξιωματικό μπάσο του Peter "Principle" Dachert. Η ήρεμη δύναμη.
Βέβαια, κάποιοι από δίπλα μου σφύριξαν ότι δεν υπήρχε το κέφι της προηγούμενης φοράς. Ούτε όμως και το κοινό ήταν το ανάλογο. Ούτε και ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικοί οι παρευρισκόμενοι. Οπότε φυσικό και παρεπόμενο, και το σετ να κρατήσει λιγότερο και το ανκόρ να είναι διεκπεραιωτικό. Δεν άφησαν πάντως δυσάρεστες εντυπώσεις. Δεν μας παρουσίασαν μεν κάτι πρωτοποριακό αλλά υπήρξαν πολλές γοητευτικές στιγμές στο σετ τους. Ο πόθος έγινε αστική ραστώνη και καμπίνα στον ουρανό.
