Moon light sonata
Είναι αλήθεια λυπηρό το να γράφεις για μια συναυλία και αντί να ασχολείσαι με τη μουσική και το group, να ασχολείσαι με όλα τα γύρω. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι δεν άκουσα ουσιαστικά τίποτα από τους Tuxedomoon.
Δυστυχώς η σκυλαδικοποίηση έχει παρισφρίσει σε όλα τα επίπεδα. Όλοι πάνε παντού. Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο σκυλάδικο, ανεξάρτητα από μουσικές και χώρους. Δυστυχώς το Bios έγινε και αυτό "hot spot", η leftfield electronica και η avant garde τόσο μόδα ώστε να δηλώνεται σαν τίτλος ευγενείας. Δε νομίζω πολλοί από τους παραβρισκόμενους να αντιλαμβάνονταν (ή να τους ένοιαζε) αν είναι στη σκηνή ο Καζαντζίδης ή ο Reininger. "Αφού είναι στο Bios καλό θα είναι και μοδάτο, άσε που θα το πω και στις φίλες μου". Ακούγοντας την ακατάσχετη φλυαρία των πάντων, αντικρίζοντας τα εν είδη bar πηγαδάκια, τους ευαίσθητους μουστακαλήδες που με περισσή ανθρωπιά ζήτησαν συγνώμη για να σε σπρώξουν και να πάρουν τη θέση σου φωνάζοντας στη φιλενάδα τους "έλα εδώ βλέπεις ωραία" (ένα συγνώμη φύγε να κάτσω εγώ δηλαδή) και την αποχώρηση των αρκετών θυμάτων της μόδας που μόλις αντιλήφθηκαν ότι δεν σηκώνουν τα αυτιά τους κάτι πιο βαρύ από Σαρμπέλ την έκαναν για ποτάκι και κουβεντούλα, κατάλαβα πως δεν πρόκειται για συναυλία. Οι Tuxedomoon σα διασκεδαστές τις παραλιακής, απλός έπαιζαν.
Δεν μπορώ βέβαια να μην συγχαρώ το Βios για την επιτυχία του να φέρει τους Tuxedomoon αλλά ταυτόχρονα να σχολιάσω το ότι:
1. το μέρος ήταν πολύ μικρό για το συγκρότημα αυτό.
2. το Bios στερείται τόσο εξαερισμού, όσο (τουλάχιστον με την πρώτη ματιά) και πυρασφάλειας.
3. δεν νομίζω να έχει άδεια για την συσσώρευση τέτοιου κόσμου μιας που ένας σεισμός, ή μια φωτιά θα μας έβγαζαν στις ειδήσεις.
Και να φανταστείτε ότι μεγάλη μερίδα (κολλημένοι βέβαια) από το κοινό τους δεν εμφανίστηκε ποτέ λόγω του trendy χώρου.
Τέλος πάντων αυτά τα γύρω γύρω και συγνώμη από τα παιδιά του Βios αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται για να είμαστε εντάξει με τους εαυτούς μας.
Οι Tuxedomoon ηχογραφούν το νέο τους δίσκο στην Αθήνα οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία για αυτούς να κάνουν μια ζωντανή πρόβα, να δοκιμάσουν τα νέα κομμάτια κτλ κτλ. Έτσι σα πρόβα θα το δω και γω λοιπόν. Κανείς δεν περιμένει "No tears" και "Desire" φυσικά.
Κινήθηκαν σε πιο ambient μοτίβα. Αυτοσχεδιασμοί, drones και εφφέ, απλό επαναλαμβανόμενο μπάσο, κάποιες στιγμές με το γνώριμο drum machine αλλά και ενδιαφέρουσες λούπες με χρήση φωνής και επεξεργασίας στο laptop από τον Reininger. Ξεχωριστή στιγμή ένα πέρασμα με prepared πιάνο από τον Brown. Κατά τα άλλα, δίχως να βιάζονται να τελειώσουν, απελευθερωμένοι και άνετοι (πιο πολύ ο Reininger σαν "ντόπιος") δεν έδειξαν να ενοχλούνται από αυτά που περιέγραψα και μάλλον τα έχουν ξεπεράσει ή απλά έπαιζαν για τους ίδιους. Από κουβέντες με παιδιά που τους έχουν δει παλιότερα ή τους έχουν ζήσει στις εποχές της... οργής τους, είναι σαφώς διαφορετικοί και για άλλους κατώτεροι. Είναι άδικο όμως μιας που είναι ένα γκρουπ που αλλάζει, προσαρμόζεται και διευρύνει το στυλ και τον ήχο του, παρά την περασμένη ηλικία τους.
Θέλω να πιστεύω ότι ο νέος τους δίσκος θα έχει αρκετό ενδιαφέρον για σπιτικές κυρίως ακροάσεις αλλά και για κάποιον άλλο χώρο και κάποιο άλλο κοινό. Κοινό που πάει να ακούσει μουσική και όχι να μετάσχει σε κοινωνικό gala, γιατί νομίζω πως τα έχουμε μπερδέψει.
