Tuxedomoon + Your Hand in Mine

Τι θα ήταν άραγε η ζωή μας χωρίς μύθους; Μήπως αυτή η τόσο ανθρώπινη τάση του να περνάμε ένα ...χέρι "μύθο" πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις δεν είναι αυτή που κάνει τη ζωή μας αξιοβίωτη, δεν είναι αυτή που δίνει τροφή στα όνειρα; Γιατί πώς να αντέξει π.χ. το Εγώ μας τον Άλλο χωρίς τα παραμορφωτικά γυαλιά της ερωτικής μυθοποίησης; Δεν είναι όμως και αυτή που είναι στη ρίζα τής κάθε απογοήτευσης; Γιατί νομοτελειακά έρχεται κάποτε η ώρα εκείνη που τα "αγάλματα" πέφτουν, οι φαντασιώσεις διαλύονται και αποκαλύπτονται τα πράγματα στην απλή τους ανθρώπινη διάσταση...

Απαθώς κατέβηκα αυτήν τη φορά να δω τους Tuxedomoon στη σκηνή... Σύμπτωμα της συνήθειας η απάθεια... Της απομυθοποίησης... 4 φορές τους είδα τα τελευταία 4 χρόνια (ετήσια παράδοση έγινε!). Άλλες 3 στο Gagarin και μία (ανεκδιήγητα αξέχαστη) στο Synch. Αλλά η μαγεία της πρώτης φοράς δεν ανέμενα να επιστρέψει... Ποτέ δεν γίνεται αυτό... Καμιά φορά ζηλεύω τους ...παρθένους...

Τούτη τη φορά υπήρχε βέβαια και "τυρί", το οποίο ήταν τα τριακοστά γενέθλιά τους, και αυτό τράβηξε αρκετό (όχι πολύ πάντως) κόσμο στο χώρο της Λιοσίων... Έχοντας κατά νου χαραγμένη την ανάμνηση από την αντίστοιχη γενέθλια συναυλία των Neubauten οι οποίοι είχαν "ξεσκιστεί" να παίζουν τα πάντα για τρεις ώρες, μια κρυφή προσδοκία για κάτι ανάλογο υπήρχε... Είχα και περιέργεια για την μπάντα που θα άνοιγε τη βραδιά, τους Your Hand in Mine, για τους οποίους είχα ακούσει πολύ καλά λόγια από διάφορες πηγές... Οι πηγές μου τελικά δεν έπεσαν έξω, το ντουέτο παρουσίασε ένα υλικό εξαιρετικό, υιοθετώντας την τελευταία λέξη των σύγχρονων μουσικών τάσεων, η οποία επιτάσσει μια ατελείωτη λίστα επιρροών και ακουσμάτων και τη χρήση πολλών και ασυνήθιστων οργάνων (ναι, και παιδικά φυσικά!), όλα φιλτραρισμένα μέσα από τα ηλεκτρονικά κυκλώματα ισχυρών laptops... Μόνη ένσταση και προβληματισμός ο χειρισμός και η ζωντανή παρουσίαση αυτού του υλικού, η οποία πάσχει από την εγγενή πάντως στατικότητα της ηλεκτρονικής μουσικής και καταργεί την παραδοσιακή επαφή δημιουργού-ακροατή σε μια συναυλία... Ίσως η έννοια του live να αλλάζει πλέον νόημα και περιεχόμενο, ποιος ξέρει...

Όσο για τους ...εορτάζοντες της βραδιάς, δεν μας επεφύλαξαν και πολλές εκπλήξεις... Για μένα βασικά, μία ήταν... Έχω πλέον να λέω ότι άκουσα ζωντανά ένα από τα τραγούδια της ζωής μου, το περίφημο "In the name of talent", έστω και χωρίς τα πλήκτρα που δίνουν στο κομμάτι μια σχεδόν μυστικιστική γοητεία, αλλά με το βιολί του Blaine να αντικαθιστά τις κιθάρες δίνοντάς του ένα στοιχειωτικό τόνο... Μπρρρ... ανατρίχιασα... Μία ανάμνηση, δύο αναμνήσεις, τέσσερις, αλυσωτή αντίδραση...

Κατά τα λοιπά, λίγα είχαν αλλάξει σε σχέση με τις προηγούμενές τους συναυλίες. Δεν έχουν βέβαια καμία δυσκολία να αποδείξουν πόσο μεγάλοι και άρτιοι μουσικοί είναι, με την άνεση που έχουν να "συνομιλούν" μεταξύ τους επί σκηνής (εντυπωσιακό τέτοιο δείγμα η εκτέλεση του "Triptych" από το soundtrack του ξενοδοχείου Bardo). Ο ήχος τους ακολουθεί την jazz πεπατημένη των τελευταίων τους δίσκων, τα παλιά κομμάτια σε νέες πειραγμένες εκτελέσεις ακούγονται σημερινά και φρέσκα (αυτήν τη φορά σειρά είχαν μεταξύ άλλων το "Atlantis" και το "The beast"), και ο Blaine είναι ευτυχισμένος κάτω από τη ...μεγάλη του ελιά! Ένα αναιμικό καρμοίρικο encore με το "59 to 1" έκλεισε μια όχι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη βραδιά... (αλήθεια πόσα πάρτι δικών σας γενεθλίων θυμάστε πραγματικά;)

Κλείνοντας με προσωπικό τόνο, δηλώνω ότι δεν με ...βλέπω να τους ξαναβλέπω live (μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις!). Το υποκεφάλαιο της ζωής μου που λέγεται Tuxedomoon έχει κλείσει πλέον... Αν κλείσει και ολόκληρο το κεφάλαιο πάντως, μην ξεχάσετε εκείνη την ώρα το "In the name of talent"...

Υ.Γ. 1 Αλήθεια, πίστευε κανείς ότι υπήρχε περίπτωση να παίξουν το "No tears";
Υ.Γ. 2 Αξιοσημείωτο και πολύ αξιοσέβαστο το γεγονός ότι δεν αγγίζουν κομμάτια που έχει ερμηνεύσει ο μεγάλος Κινέζος ("L' etranger", "In a manner of speaking"), ούτε και κομμάτια της πρώτης περιόδου όπου η σύνθεσή τους ήταν αρκετά διαφορετική.