Black is the colour...
Με δύο αξιόλογες πρόσφατες κυκλοφορίες ('Blackberry Belle', 'She Loves You') στις βαλίτσες του μας επισκέφτηκε ο Greg Dulli με τους Twilight Singers, το προσωπικό του όχημα δηλαδή με το διαρκώς μεταβαλλόμενο πλήρωμα και, είχαμε την απορία για το πρόσωπο που θα παρουσίαζε ζωντανά ο πρώην frontman των θρυλικών Afghan Whigs καθώς στις δουλειές του αυτές έδειξε ν' αφήνει πίσω του τους τελευταίους κι επιδόθηκε στην -δηλωμένη- αγάπη του για την soul διασκευάζοντας τραγούδια-σταθμούς, εξωτερίκευσε τις εμμονές του σε σκοτεινές ερωτικές μπαλάντες, ανοίχτηκε ακόμη και σε ηλεκτρονικούς ήχους.
Τα περισσότερα ερωτηματικά μας απαντήθηκαν ευθύς αμέσως όταν ο Dulli πήρε την θέση του στο μικρόφωνο (στολισμένο μ' ένα τριαντάφυλλο και εξοπλισμένο με στακτοθήκη και ποτηροθήκη για τις -αμείωτες σ' όλη την διάρκεια- ανάγκες του) με αρκετή καθυστέρηση είναι αλήθεια, πιθανόν δικαιολογημένη καθώς ο δικός μας ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας που προηγήθηκε. Σε εξαιρετική διάθεση (ίσως και γι' αυτό τον λόγο) έδειξε αμέσως την πρόθεση να ενοποιήσει επί σκηνής το παρόν με το παρελθόν του, φιλοδωρώντας χωρίς περιστροφές τους περίπου διακόσιους παρευρισκόμενους (αρκετοί αναρρώνουν ακόμη από το 45άρι του Cave) με δύο απ' τα καλύτερα του 'Blackberry', 'Esta Noche' και 'Decatur St', ηλεκτρισμένα από τον δυνατό και θορυβώδη κιθαριστικό ήχο του group, κοντινότερο στο πιο πρόσφατο 'She Loves You', ζεσταίνοντας αυτόματα την ατμόσφαιρα.
Ικανότατη και σφικτοδεμένη η τρέχουσα μορφή των Twilight Singers ακολουθούσε κατά βήμα τον Dulli περνώντας με ευκολία από τα δυνατά rockers στην χαμηλότονη ένταση τραγουδιών όπως το 'A Love Supreme' (Coltrane), ο Bobby Macintyre δέσποζε με την επιβλητική -όσο και φανταχτερή- παρουσία του επάνω από τα drums, ο Jon Skibic ήταν εξαιρετικός στην κιθάρα, ενώ από κοντά ακολουθούσαν κι οι Michael Sullivan (μπάσο) και Manuel Agnelli (πλήκτρα).
Ηνίοχος -και οινοχόος- φυσικά ο Dulli με το μόνιμο τσιγάρο του, μετέβαλλε με επιταχυνόμενο ρυθμό το live σε πανηγυρική αναδρομή ανατρέποντας σύντομα το προκαθορισμένο set-list καθώς μετέτρεπε ουσιαστικά σε medley κάθε τραγούδι, ξεκινώντας το 'Love' με το 'All You Need Is Love' (!) ή παρεμβάλλοντας στο 'Papillon' το 'Debonair' προς τέρψη των οπωσδήποτε αριθμητικά υπέρτερων φίλων των Whigs, κάπου βρέθηκε χώρος ακόμη και για το 'Don't Fear The Reaper' ενώ το διονυσιακό ταμπεραμέντο του μετέφραζε τον συχνά κλειστοφοβικό ερωτισμό των δίσκων του σε απολαυστικά εξωστρεφή αισθησιασμό. Είναι αλήθεια βέβαια ότι ο δυνατός κιθαριστικός ήχος ισοπέδωνε κάποιες φορές τις ευαισθησίες των -διασκευασμένων κυρίως- τραγουδιών κι ίσως για τον λόγο αυτό παραλήφθηκαν τα 'Strange Fruit' και 'Hyperballad' (παρά τις επανειλημμένες αιτήσεις του κοινού), έλαμψαν όμως άλλα όπως το 'Please Stay' (Marvin Gaye), ενώ highlight ήταν οπωσδήποτε και η θριαμβευτική εκτέλεση του 'Teenage Wristband'.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η κορύφωση ήρθε στο μακροσκελές encore (περίπου όσο και το 50λεπτο κύριο set), γιορτή που ξεκινούσε από την σκηνή καθώς ο Dulli πανηγύρισε το τέλος της περιοδείας ανοίγοντας με δεξιοτεχνικό τρόπο σαμπάνια που μοιράστηκε με το group. Εδώ πλέον κάθε τραγούδι ήταν medley, οι φίλοι των Whigs εισέπραξαν τα 'Uptown Again' και '66', ενώ ο Dulli αφιέρωσε στο κλείσιμο το 'Summertime' στον προ- προ- παππού του από την Πελοπόννησο, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μας για την ελληνική ρίζα του.
Απολαυστικό πραγματικά live καθώς ο έμπειρος Dulli είχε την ικανότητα αλλά και την διάθεση να αναδείξει την ζωντανή πλευρά των τραγουδιών όσο και τις δικές του αρετές σαν performer. Επέλεξε έντιμα να σταθεί στην μέση περίπου ανάμεσα στους Afghan Whigs και τα πιο πρόσφατα ενδιαφέροντά του δείχνοντας ότι παραμένει rocker στην καρδιά κι έτσι ικανοποίησε τους παλαιότερους φίλους του ενώ δημιούργησε οπωσδήποτε και νέους. Μια εμφάνιση που θάπρεπε να είχαν παρακολουθήσει περισσότεροι και που έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την -δραστήρια- φετινή συναυλιακή χρονιά. Εξαιρετική και πάλι για τον επαγγελματισμό της κι η διοργάνωση της Encore Greek Booking που όπως φαίνεται βρήκε τον χώρο της στο Vilka Live Stage.
ΥΓ: Σκοπεύαμε να απευθύνουμε κάποιες ερωτήσεις στον Greg Dulli, σχετικά με την -ανέκαθεν- εμμονή του σε διασκευές και μάλιστα τις περισσότερες φορές τραγουδιών που πρωτοακούστηκαν από γυναικείες φωνές, τον αντιδιαμετρικό χαρακτήρα κυρίως του 'Blackberry Belle' με την σκηνική παρουσία του, τις μελλοντικές κατευθύνσεις του αλλά και την επερχόμενη συνεργασία με τον Marc Lanegan, όμως στο θυελλώδες πρόγραμμά του δεν υπήρξε χώρος για την συμφωνημένη συνάντησή μας. Ας είναι καλά.
[Φωτογραφίες : Άκης Καλλόπουλος]
