Soul sacrifice
Έχει τη φωνή, έχει το ταλέντο, έχει τα τραγούδια, μα πάνω από άλλο έχει την ψυχή. Την ψυχή εκείνη που τον μετατρέπει σε μία larger-than-life περσόνα από αυτές που αποτελούν την ιδανική τροφή για να διατηρηθεί η rock'n'roll μυθολογία, χωρίς την οποία, ομολόγησε το δεν είναι ντροπή, οι μικρές καθημερινές ζωές μας θα ήταν απίστευτα πιο φτωχές.
Έχουμε ανάγκη ψυχές όπως αυτή του Greg Dulli, και για να το πάμε και λίγο παραπέρα, θα θέλαμε να φιλοξενούσαμε στο κορμί μας την ψυχή του. Κατά βάθος, ναι, θα θέλαμε να ήμασταν εμείς αυτός ο μαυροντυμένος γεμάτος αυτοπεποίθηση soulman που με απαράμιλλο στυλ προκάλεσε όλα τα μάτια να είναι καρφωμένα πάνω του το βράδυ της Παρασκευής στο Gagarin.
Και όταν μιλάμε για στυλ, στην περίπτωση του Dulli, μιλάμε για το στυλ μιας ντίβας, όμοιας της Μαρία Κάλλας. Από τους τελευταίους άμεσα ερωτεύσιμους on stage μουσικούς μόνο και μόνο από τον τρόπο που κρατάει το τσιγάρο του. Αν προσθέσουμε και την απίστευτη γκατζετιά τύπου "πλαστική υποδοχή για τασάκι και ποτήρι πιασμένη στη βάση του μικροφώνου", το μόνιμο χαμόγελό του, τα παιχνίδια με τα κορίτσια της πρώτης γραμμής και απλά βεβαιώνουμε τυπικά το status του.
Για όσους τα περάσματα μέσα από τα ελάχιστα Afghan Whigs άσματα του παρελθόντος που ζωντάνεψαν στο Gagarin αποτέλεσαν ίσως και τα σημεία αναφοράς της βραδιάς, πραγματικά δεν συνέλαβαν το μέγεθος της παράστασης που έστησε ο Dulli με τους κολλημένους στα 70s, όσον αφορά την εμφάνιση κυρίως, Twilight Singers.
Το όπλο που έχει στα χέρια του ο Dulli, αν μη τι άλλο, γνωρίζει να το χειρίζεται καλά. Και το όπλο αυτό είναι η ικανότητά του να κάνει πραγματικά δικά του κομμάτια, κλασσικά τραγούδια όπως όλα αυτά που περιέχονται στο πρόσφατο δισκογραφικό του βήμα αλλά και σε παλαιότερα. Μόνο ο Dulli, με την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του και την αγάπη του για το συναίσθημα που μεταδίδει η παλιά καλή soul, θα μπορούσε να πάρει το "Hyperballad" της Bjork και να το μετατρέψει σε ένα συγκλονιστικό διαμάντι, ανατριχιαστικό στην ερμηνεία και ασυγκράτητο στην ορμή και πάντα μα πάντα με έναν σπάνιο αισθησιασμό. Με την σφραγίδα του Greg Dulli με λίγα λόγια.
Είτε ερμηνεύει το "Roses" των Outkast, είτε το "Uptown Again" ή όταν κλείνει το μάτι καθώς γυρνάει έναν μπάφο καθόλου αμελητέων διαστάσεων στην μπάντα του αλλά και στο κοινό, ο Greg δεν σε αφήνει ούτε λεπτό να τον αμφισβητήσεις.
Η υπόκλιση τυπική, η αποθέωση δεδομένη. Όταν πάλι χαμογελαστός αφήνεται στα χέρια των φίλων του στην Αθήνα που τον αγαπάει για ένα stage-diving στα κυβικά του, χαμογελάμε μαζί του και τον ακολουθούμε σε όποιο bar της πόλης θέλει να εορτάσει την επιστροφή στην χώρα του παππού του, ώσπου να του πούμε kalinichta.
[Φωτογραφίες : Άκης Καλλόπουλος]
