@ Τρόικα Club
Αυτό το review κάποια εποχή θα έδινα το αριστερό μου χέρι για να το γράψω. Ο Πανούσης αποτελεί ένα θρύλο που ξεκινάει από την εφηβική ηλικία μου, με κασέτες bootleg να παίζονται και να ξαναπαίζονται κρυφά στην κατασκήνωση, με αγορά βινυλίου των Μουσικών Ταξιαρχιών και τέλος με την παρακολούθηση μετά από χρόνια των live σκηνών από τον Δράκουλα των Εξαρχείων. Οκ, πλέον μπορείς να δεις ότι θες online, αλλά πάντα προτιμώ ότι δεν έχω δει live να μην το βλέπω πρώτα σε βίντεο.
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 90 προτίμησα άπειρες φορές να πληρώσω για τα ναρκωτικά των Tindersticks ή το αλκοόλ των Dead Moon παρά να πάω να δω τον Τζιμάκο στο Μετρό ή όπου αλλού έπαιζε. Διατηρούσα πάντα όμως την ψευδαίσθηση ότι παίζει για τον κόσμο του. Έλα όμως που δεν ήξερα ποιος είναι αυτός ο κόσμος. Αντικρίζοντας το Τρόικα Club ανατρίχιασα αλλά ο ενθουσιασμός μου ήταν τέτοιος που παρέβλεψα την εκτυφλωτική κυριλέ λάμψη του. Μπαίνοντας όμως μέσα δεν μπορώ πλέον παρά να διαπιστώσω ότι βρίσκομαι στα μπουζούκια. Τα γκαρσόνια σπρώχνουν χωρίς να ζητούν συγνώμη από κανένα και όποιος έχει κλείσει τραπέζι βρίσκεται παστωμένος ανάμεσα στις υπόλοιπές σαρδέλες (ε, συγνώμη πελάτες). Πλέον το σκηνικό δεν μπορεί να παραβλεφθεί είναι απλά αποπνικτικό. Ξαφνικά ένιωσα να ξέρω γιατί δεν θα απολάμβανα τους Guns N' Roses στις πρόσφατες εμφανίσεις τους σε καζίνο σε Las Vegas, γνωρίζω επίσης γιατί δεν πήγα να δω το "The Wall" ζωντανά. Παρόλα αυτά έχοντας πίστη στον καλλιτέχνη στριμωχνόμαστε κάπου μαζί με τους άλλους του "μπαρ" και περιμένουμε.
Δεν αργεί ο περφόρμερ να εμφανιστεί στη σκηνή με το γνωστό κολάν του. Η πρώτη ώρα περνάει με γνωστά τραγούδια και παιχνίδια με το κοινό, που με την βοήθεια του video wall γίνονται ακόμη πιο ενδιαφέροντα. Η συζήτηση με το παπούτσι, της προ κινητού εποχής, έχει αντικατασταθεί από μια συνομιλία στο κινητό με τη μάνα του καλλιτέχνη. Κατά την διάρκεια της οποίας μας ενημερώνει ότι κατέβηκε στην Χαμοστέρνας για να είναι στην Νίκαια. σε λαϊκή συνοικία, αλλά πιο κάτω δεν πέφτει. Επίσης μας εξηγεί γιατί η Πέγκυ Ζήνα δεν εμφανίζεται πια μαζί του στον ίδιο χώρο. Κάποια στιγμή από μπροστά μας περνάει μια τούρτα, κάποιος έχει γενέθλια ας μην ξεχνάμε ότι στα μπουζούκια είμαστε, τι και αν εμάς κάτι τέτοιο μας μοιάζει σαν ασέβεια προς τον καλλιτέχνη Φανταστείτε τον τυπά από κάτω να λέει "Ρε Μικ (Τζάγγερ) δεν μας τραγουδάς και ένα Χάπι Μπερθντεΐ αφού την κατέχεις την αγγλικήν!".
Μεσολαβεί ημίωρο διάλειμμα χωρίς μουσική, για να πάρουν ναρκωτικά όπως λέει ο καλλιτέχνης. Αβάσταχτο βαρύ και αδιάφορο για μας, απαραίτητο όμως για όποιον πρέπει να πάει στην τουαλέτα διασχίζοντας τη θάλασσα των τραπεζιών. Το δεύτερο μέρος ξεκινάει με αποτυχημένη τηλεφωνική φάρσα (Βγαίνει Φαξ). "Αϊ Φαξ Γιου" αναφωνεί ο Πανούσης και συνεχίζει. Πιο πολλά καινούρια αστεία σε αυτό το μέρος, μας διαβάζει και ποίηση. Κάποια στιγμή που αναφέρεται στον Σοΐμπλε η κοπελιά μπροστά μου ρωτάει τον φίλο της ποιος είναι αυτός. Ίσως αν ήμουν και εγώ στην ηλικία της να μην ήθελα να ξέρω. Από μουσική έχουμε δυνατές στιγμές όπως το "Κάγκελα Παντού" και το "Vivere Pericolosamente" καθώς και μια καρναβαλική διασκευή του "Αχ Ευρώπη" με κάποιους ανανεωμένους στίχους λόγω εποχής. Την σάτιρα προς το Σαββόπουλο με τους αλλαγμένους στοίχους του "Δημοσθένους λέξις" και το άμεσο πέρασμα σε "Gangnam Style" είναι κάτι που μόνο ο Πανούσης θα μπορούσε να καταφέρει τόσο καλά. Ίσως η πιο εμπνευσμένη στιγμή της βραδιάς! Και παραθέτοντας μερικούς εμπνευσμένους στίχους μας καληνυχτίζει για απόψε. Δεν ξέρω αν ξαναβγήκε εγώ έφυγα τρέχοντας.
Θα συμφωνήσω ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν έχει τίποτα να αποδείξει για την πορεία του και τα "τολμηρά" βήματα που ακολούθησε στην καριέρα του. Πλέον όμως μάλλον δεν σοκάρει κανέναν, καταναλώνεται από κοινό 15 έως 65 ετών εν μέσω τυρού και αχλαδιού και η βάση δίνεται αλλού. Έτσι δυστυχώς κάποιος που ξεκίνησε την καριέρα του από το περιθώριο καταλήγει πάλι σε αυτό. Αλλά το περιθώριο αυτό είναι πιο σκληρό είναι το soundtrack τον ανοιγμένων μπουκαλιών και των ξηρών καρπών και στο βάθος κάποιος να κραυγάζει "Ελληνας-Νεοέλληνας". Α ρε Τζιμάκο ακόμη σε αγαπάμε και ας μην μας άγγιξες.
