Live στο Eightball

Στη σκηνή του EightBall μας περίμεναν τρεις γηγενείς Psychedelic Trips To Death. Πίσω τους ανάβει το ιδεόγραμμα σύμπλεγμα PTTd. Στη μουσική τους, οι Joy Division γκραντζάρονται με τους Jesus & Mary Chain. Το βάρος και το εύρος του μελωδικού θορύβου φέρει ως σεισάχθεια στους ώμους του ο Macubert [Mac+Schubert;] που σκύβει με πάθος και ένταση πάνω στα σύνθια του για να τα κανακέψει και να τα ξεζουμίσει. Αριστερά του ο Κ. μπασίστας και φωνή καφκική και κερτκομπέινη. Εκ δεξιών αυτών ο κιθαρίστας Τ. σε κεφάτη ντεϊβγκρολιανή συνεδρία. Μας παίζουν κομμάτια του προ-περσινού Malibu και κάποια καινούργια. Ξεχωρίζουν τα Strangers' Blues και Within My Head. Αποθέωσή τους το Die To Love και το undercover Bang Bang [της Nancy S].

Ο μικρός ενθουσιασμός δεν καταλαγιάζει γιατί ανεβαίνουν γρήγορα οι Under The Ground Youth. Ο ιδρυτής Graig Dyer δοκιμάζει την κιθάρα, ο μπασίστας David Mapson ακολουθεί. Πίσω τους, στη μέση, στέκεται η Olya Dyer όρθια μπροστά στα μεγάλα της τύμπανα. Οι δυο έγχορδοι βρίσκουν γραμμή πλεύσης και τότε αρχίζουν τα τύμπανα να δίνουν ρυθμό στους κωπηλάτες. Η Olya παίζει ορθή; Αυτό το λεπτό πλάσμα χτυπάει με ρυθμό και χτυπιέται κιόλας; Τελετουργικό Strangle Up My Mind. Σκέτο Delirium. Ο Craig τραγουδά καθαρά κόντρα στα πρίμα των υπολοίπων. Άκρα δεξιά μας η δεύτερη κιθάρα του Mark Kendrick. The Perfect Enemy For God. Η ισότητα είναι παρελθόν. For Good.

Στην οθόνη πηγαινοέρχονται σιλουέτες της Ναστάζια; της Ζαν; ή της Ιζαμπέλ; της Μπε Μπε, βαμπ βωβές που έχουν μάτια ανδαλουσιανά ακόμα κι όταν είναι κλειστά... ή που χαμογελάνε πότε τζοκόντεια και πότε ναζιάρικα. Ένα ζευγάρι γυμνό σε περιπτύξεις, ένα υπερ-κοντινό μπράτσο, μια φιγούρα θολή. Second Skin. Ακούμε I Need You + In the Dark I See. Νεο-ψυχοσωματικό ροκ'ν'ρολ σουγκέιζινγκ αλά Rowland S. Howard, μπασογραμμή βελουδένια. Art House Revisited. Λικνιζόμαστε. Morning Sun + Delirium, χορεύουμε. Τα τύμπανα δίνουν σκυτάλη στο ντέφι. Midnight Lust; Στην οθόνη μια καλλονή βάφει τα χείλια της. Juliette; Tokyo Blue! Η Olya αναλαμβάνει φωνητικά και μπάσο κι ο Ρωμαίος τη συνοδεύει. Ο πρώην μπασίστας χτυπάει τύμπανα, πλάτη στο κοινό.

The Rules Of Attraction. Velvet Youth και Sonic Underground. Μια ώρα μόνο κι είμαστε ήδη γεμάτοι και πλήρεις. Οι TUY είναι όμως Addiction. Βγαίνουν τάχιστα για 20λεπτο ανκόρ Before Night Falls άουτ. In Sofia's Reflection + Rodion, χθόνια ποπ αλά Robert Smith. Επιστροφή στους Velvets με Hope & Pray. Ψυχεδελικό, ρέκβιεμ για ένα όνειρο, κερασάκι το μακρόσυρτο Veil!

I love it when we're high, and I love to say I love you so...
Κώστας Γ. Καρδερίνης

I could live here with you, my darling, Tokyo blue...

Ως τώρα το Manchester φημιζόταν για την britpop, το post-punk και γενικότερα την indie σκηνή του, καθώς έχει συνδεθεί με ανεπανάληπτες μουσικές και είναι σημείο αναφοράς για τους απανταχού μουσικόφιλους. Άξιοι, λοιπόν, εκπρόσωποι της πόλης οι Underground Youth, αλλά μας στέλνουν... αλλού (και καλώς το κάνουν), στο να απολαύσουμε δηλαδή τα ψυχεδελικά ταξίδια τους.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ξεκινάω για τη συναυλία με ...ψυχραιμία (αφήνω τις μεγάλες προσδοκίες του συντοπίτη τους σπίτι). Δεν έχω ξαναπάει σε συναυλία στο Eightball, οπότε μια ανησυχία για την ακουστική του χώρου την έχω (βασικός ενδοιασμός μου στα live, αφού αν είναι να τρυπήσουν τα αυτιά μου από μικροφωνισμούς high voltage ή να μην καταλαβαίνω τίποτα άλλο από μια ηχητική χιονοστιβάδα, θα το σκεφτώ πολύ πριν πάρω -κλείνει η παρένθεση διαρκείας-). Support του συγκροτήματος οι Θεσσαλονικείς Psychedelic Trips To Death. Αξιοπρεπείς, δυναμικοί, ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα και εγώ κάνω το ...sound check μου. Ωραία, από ήχο καλά πάμε... Και γύρω στις 23.30 βγαίνουν στη σκηνή οι Underground Youth.

Το σημαντικότερο πράγμα που έχουν καταφέρει ως τώρα οι Underground Youth είναι να σου μένουν τα τραγούδια τους για ώρες, μέρες, αφότου τα έχεις ακούσει. Και, δεν ξέρω γιατί, αλλά υπάρχει μια τάση επιστροφής στη ψυχεδελική μουσική τα τελευταία χρόνια ή πάντα να υπήρχε, αλλά τώρα να ακούγεται ακόμα περισσότερο (δες και The Black Angels--top στο είδος τους).

Όσον αφορά τους Underground Youth είναι αλήθεια ότι τα τραγούδια τους δημιουργούν ατμόσφαιρα, είναι υποβλητικά, σε ταξιδεύουν, λικνίζεσαι, χορεύεις, σε βάζουν στον κόσμο μιας Mademoiselle Juliette και σε οδηγούν στο να φωνάξεις I need you, In the dark I see είτε πρόκειται για Morning sun είτε για Midnight lust. Ο Craig Dyer έχει καθηλωτική φωνή, τραγουδά χωρίς να μασά τα λόγια του (επιτέλους, καταλαβαίνω τι λέει), η Olya Dyer ξεχωρίζει, τη λες και την icon του συγκροτήματος με το ιδιαίτερο στυλ της όταν παίζει drums. Οι Underground Youth έχουν διαμορφώσει τη δική τους αισθητική, η μουσική τους σε πηγαίνει πολύ πίσω, σε νύχτες σκοτεινά ερωτικές, χαοτικές, καταιγιστικές, σαν να παίζεις σε υπαρξιακό δράμα και ταυτόχρονα να είσαι κλεισμένος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Η συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη -μια ευχάριστη έκπληξη για μένα, αφού τους ανακάλυψα πριν ένα χρόνο περίπου- είχε όλα τα παραπάνω στοιχεία. Και ας κράτησε κάπως λίγο. Στο ψιλόβροχο μετά σιγοτραγουδούσα Hope and Pray για ένα ξεχασμένο μπλε Τόκιο.
Ράνια Καταβούτα

Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος