3 days of mayhem and debauchery

Day 1 – An Club

Όλη την εβδομάδα οι συζητήσεις πήγαιναν κάπως έτσι: ρε συ μήπως έχεις κα’να εισιτήριο για UTH; Βλέπετε το φεστιβάλ είχε γίνει sold out μέσα στο προηγούμενο Σουκού και κανείς δεν μπορούσε να το δεχτεί. Υπήρξε μάλιστα κόσμος που εξέφρασε ανοιχτά την αποδοκιμασία του στα σόσιαλ λέγοντας ότι έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τα εισιτήρια, λες και μεις στηρίξαμε ποτέ τίποτα συναυλιακό σοβαρά, ίσως άντε πες τους Puressence. Κατά τ ‘άλλα μέχρι τελευταία στιγμή αυτοί που το παίζουνε απογοητευμένοι συνήθως ψάχνουν μια άκρη για να μην πληρώσουν. Από την άλλη εγώ στάθηκα τυχερός μιας και ο κάτοχος του εισιτηρίου της Τσικνοπέμπτης είχε έκτακτες επετειακές υποχρεώσεις και μου παραχώρησε την θέση του.

Με περισσή χαρά κατέβηκα τις σκάλες του Αν και πρόλαβα ένα 25λεπτο από τους Γερμανούς Lynx οι οποίοι αν έδιωχναν την τραγουδίστρια θα ακούγονταν ακόμη καλύτερα, αλλά μάνατζερ δεν είμαι για να κάνω υποδείξεις, οπότε τους εύχομαι ολ δε μπεστ και ευτυχισμένο το 1979. Στο διάλειμμα βγήκαμε έξω γιατί όπως λέει και ένας φίλος το UTH έχει πολύ μέσα-έξω. Εκεί είδαμε αυτούς τους Έλληνες που είχαν εισιτήριο να ‘ναι αραχτοί και να βλέπουν μπάλα. Είχε και κάτι ξένους μαζί, δεν θα τους αδικήσω, αλλά ακόμη περισσότεροι μπαινόβγαιναν στο σούπερ μάρκετ απέναντι για μπίρες. Γρήγορη επιστροφή κάτω και απολαυστικό show από τους Ιταλούς Witchunter οι οποίοι αν και μουσικά δεν ήταν ότι καλύτερο, έδωσαν κανονική παράσταση που θύμισε κάτι ανάμεσα σε πρώιμους Kiss και W.A.S.P. μαζί. Αυτό βόλεψε αρκετό κόσμο που συνέχισε να βλέπει μπάλα στο κινητό του με συνοδεία μέταλ, εγώ που δεν είχα σήμα από την άλλη παρακολούθησα όλο το λάιβ και διασκέδασα ιδιαίτερα.

Μετά από ένα σχετικό σφουγγάρισμα γιατί η σκηνή είχε γεμίσει αίματα από τους προηγούμενους, βγήκαν οι Sentry, που αν και τους περίμενε αρκετός κόσμος, πιο πολύ μιλούσαν για να περάσει η ώρα παρά τραγουδούσαν. Οπότε αν και πολυαναμενόμενοι, δεν νομίζω ότι ικανοποίησαν ιδιαίτερα. Σίγουρα δηλαδή στους Ιταλούς περάσαμε καλύτερα. Ε και κάπου εκεί έσκασαν οι Night Demon και κατεδάφισαν το μαγαζί. Μια ώρα και κάτι ανελέητου σφυριλατήματος χωρίς διακοπές, φανφάρες και πολλά λόγια. Ξεσήκωσαν και τον κόσμο, παρά το γεγονός ότι από την μία κρατούσε δυνάμεις γιατί είχε άλλες δυο συναυλιακές μέρες μπροστά του, από την άλλη είχε πιει και δέκα μπίρες παραπάνω, που ν’ αντέξει να χτυπηθεί. Τρία άτομα τσιμεντώσαν το μαγαζί και μας έστειλαν για ύπνο μιας και την επόμενη είχε πάλι φεστιβάλ. Χαϊλάιτ ο ρίπερ επί σκηνής που κερνούσε Τζακ τον κόσμο στις πρώτες σειρές.

Day 2 – Gagarin205

Η Παρασκευή ήταν η μέρα που ήθελα να δω οπωσδήποτε στο φεστιβάλ για δυο λόγους. Τους Visigoth που είχα ξαναδεί και στο Λονδίνο το 2020 προ καραντίνας και τους Sumerlands που είχαν κυκλοφορήσει δισκάρα μέσα στο 2022. Φυσικά και γι’ αυτούς τους λόγους δεν είχα πάρει εισιτήριο. Ας είναι καλά το ίντερνετ και μια παιδική ίωση που μου χάρισε το πολυπόθητο χαρτάκι, οπότε πήγα από νωρίς και αν και έχασα τους Crom πρόλαβα τους Astronomica. Οι οποίοι όταν δεν έπαιζαν κομμάτια των Crimson Glory ήταν απλά ΟΚ. Επόμενοι ήταν οι Sacred Steel, αλλά μετά από κάνα δυο κομμάτια σαν να ‘χε δοθεί σύνθημα και μεγάλο μέρος του κόσμου μετακινήθηκε στο σουβλατζίδικο δίπλα. Οπού παρέα μ ’έναν Γερμανό τρώγαμε γύρο ενώ μου περιέγραφε πως τα περνάς στο πλοίο στο 70000TONS OF METAL και πως το UTH για αυτόν και τους φίλους του είναι πλέον καλύτερο από το Wacken μιας και δεν έχει νόημα να δίνεις μια περιουσία για να δεις τα υποτιθέμενα μεγάλα ονόματα. Αφού τελειώσαμε τον γύρο μας επιστρέψαμε να δούμε το τέλος του σετ των Sacred Steel οι οποίοι μας αποχαιρέτισαν με την ίδια ενέργεια με την οποία βγήκαν και μείς κινηθήκαμε προς τα μπροστά γιατί είχε έρθει η ώρα τον Summerlands.

Ξένος ανάμεσα σε φίλους μιας και είχαμε γίνει ήδη μια παρέα εκεί μέσα συζητάγαμε γιατί ο Rizk αργούσε να ξεκινήσει το σετ και τσέκαρε και ξανατσέκαρε τον ήχο. Κανά δεκάλεπτο μετά εμφανίστηκε και ο frontman και άρχισε η συγχορδία στη λυρική. Εύκολα ήταν το πιο άρτιο τεχνικά γκρουπ που είδαμε όλο το τριήμερο και εκτελούσε σε πολύ καλό επίπεδο τα κομμάτια του. Από την άλλη ο τραγουδιστής ήταν απίστευτα ευχάριστος και ζεστός οπότε το αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό. Σε καμία περίπτωση όμως δεν ήταν ξεσηκωτικοί. Σίγουρα τραγουδήσαμε το ‘Dreamkiller’ και απολαύσαμε και το ‘Edge of the Knife’ αλλά και σε πιο μικρό stage να τους είχαμε δει δεν θα μας χαλούσε. Δεν είμαι κουφός ούτε θέλω να υποβιβάσω την όποια εμπειρία, αλλά το γκρουπ αυτό εκπέμπει περισσότερο μαεστρία παρά ενέργεια.

Όταν είχα πρωτοδεί τους Visigoth δεν είχα ιδέα τι να περιμένω, πλέον νόμιζα ότι ήξερα. Οπότε όταν με ρώτησαν τα παιδιά στην παρέα, τι θα δούμε απόψε, τους είπα λακωνικά ότι είναι «καλοί». Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Ήταν λες και το κοινό απόψε είχε γεννηθεί για να περιμένει αυτή την στιγμή στην ζωή του. Με τις πρώτες νότες του ‘Steel and Silver’ τραγούδαγαν όλοι λες και το ‘χαν μάθει στο σχολείο. Ο τραγουδιστής πραγματικά είχε σαστίσει και κάπου στο τρίτο κομμάτι κρατιόταν να μην βάλει τα κλάματα από την συγκίνηση. Ήταν τέτοια η δυναμική του γκρουπ σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις του κοινού, που οι Visigoth έσβησαν τα πάντα, πάτησαν στο Έβερεστ με άνεση και μείς ψέλναμε για το κατόρθωμα τους σαν μοναχοί σε μυστικιστική τελετή. Αυτό το λάιβ ήταν ταυτόχρονα ένα λεπτό και όλη μας η ζωή. Στην διασκευή του ‘Necropolis’ από Manilla Road πίστευες πραγματικά ότι θα πέσει ο εξώστης. Η αποθέωση συνεχίστηκε μέχρι το κλείσιμο με τα ‘Hammerforged’ και ‘Traitors Gate’, για να επιστρέψουν στο encore με ‘Revenant King’ και ‘Iron Brotherhood’. Και κει που νόμιζες ότι όλα είχαν τελειώσει, βγήκε ο διοργανωτής του φεστιβάλ και ζήτησε να παίξουν άλλο ένα τραγούδι. Είχαμε ένα θεματάκι με τον drummer γιατί είχε πάθει μια μικρή υπογλυκαιμία, αλλά στο δευτερόλεπτο ο stage manager τον επανέφερε κερνώντας τον μια κόκα κόλα και έτσι απολαύσαμε το ‘Steel and Silver’ άλλη μια φορά. Κάπου εκεί το UTH έκλεισε για φέτος και ας είχε ακόμη ένα συγκρότημα απόψε και όλη την αυριανή μέρα.

Στην πράξη οι headliners της βραδιάς Burning Starr δεν μπόρεσαν με τίποτα να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού, παρά το βιρτουόζικο παίξιμο του Jack Starr στην κιθάρα και τον αεικίνητο Ιταλό frontman. Από την μια αυτό που βλέπαμε έμοιαζε να μην έχει συνοχή, από την άλλη πολύ δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί κάτι στην σκηνή μετά την εμφάνιση των Visigoth.

Day 3- Gagarin205

Ένα εισιτήριο από έναν φίλο προσγειώθηκε στο κινητό μου ως εκ θαύματος το Σάββατο το βράδυ δίνοντας μου την δυνατότητα να βρεθώ στο Gagarin ακριβώς μετά το τέλος του σετ των Evil Invaders το οποίο μου περιεγράφηκε ως πολύ καλό. Επόμενοι στο line up ήταν οι Eternal Champion τους οποίους περίμενα και εγώ αλλά και οι υπόλοιποι με ανυπομονησία. Για την ιστορία να πούμε ότι το γκρουπ μοιράζεται κάποια μέλη με τους Summerlands και έχουν και διαφορετικό τραγουδιστή. Παρόλ’ αυτά κινούνται σε πιο παραδοσιακό ύφος, για αυτό και όταν ακούστηκε το ‘Fighting the world’ ως εισαγωγή ο κόσμος τραγούδησε ενθουσιασμένος. Από την άλλη το γκρουπ δεν ήταν τόσο εκεί μαζί μας, τους πήρε σχεδόν τρία κομμάτια να ζεσταθούν και δεν ήταν παρά ελάχιστες οι στιγμές που μπόρεσαν να συμπαρασύρουν το κοινό. Ήταν σα να έπαιζαν ένα κλικ κάτω σε όλα. Σίγουρα βρίσκονταν σε κακή μέρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου ‘χει ξανατύχει αρκετές φορές ο δίσκος να ανεβάζει τα expectations και στο τέλος να απογοητεύομαι.

Γρήγορο break για σουβλάκι και επιστροφή για κλείσιμο με Cirith Ungol οι οποίοι άνετα απέδειξαν ότι δεν ήταν headliners για πλάκα. Ο 67άρηςTim Baker πατούσε πολύ καλά στην σκηνή και απέδωσε τα μέγιστα σε κομμάτια όπως τα ‘Join the Legion’, ‘Frost and Fire’ και ‘Black Machine’. H φωνή του σε πολύ καλά επίπεδα δημιούργησε ένα όμορφο κλίμα που απολαύσαμε στο τέλος του φεστιβάλ από κάθε άποψη. Ιδιαίτερη συγκίνηση όταν μας ανακοίνωσε ότι θα πει το ‘Finger of Scorn’ για τελευταία φορά. Μας αποχαιρέτησε και βγήκαμε από το Gagarin χορτάτοι.

Τρεις μέρες και 11 γκρουπ ήταν υπεραρκετά θα έλεγε κανείς, αλλά κάποιοι είδαν και τα 20. Αναγκαστικά σε αυτού του είδους τα φεστιβάλ θα κάψεις κάποιες εμφανίσεις για να επιβιώσεις. Κλείνοντας θα πρέπει να κάνω μια αναφορά στην άψογη διοργάνωση του φεστιβάλ που πραγματικά κράτησε την πληρότητα του χώρου σε επίπεδα εξωτερικού, με θέσεις για ΑΜΕΑ και επίσης θέσεις για εγκύους που ήθελαν να δουν τις εμφανίσεις των συγκροτημάτων καθιστές. Σίγουρα αυτή η μουσική δεν είναι στις προτιμήσεις όλων, αλλά μετά από τόσα χρόνια κακομεταχείρισης από κάποιους «μεγάλους» διοργανωτές, είναι σημαντικό ν ’αναγνωρίσουμε ότι οι «μικροί» το κάνουν καλύτερα γιατί το αγαπάνε. Οπότε δεν είναι τυχαίο που κάποιοι από μας πήραν ήδη εισιτήριο για του χρόνου. Το ‘Up The Hammers’ δεν είναι πλέον φεστιβάλ, είναι εμπειρία ζωής!