Long live Indie Rock!
Η Παρασκευή που μας πέρασε ήταν μια κρύα μέρα, ήταν ακόμη πιο κρύα στο Kentish Town, ένα προάστιο του Λονδίνου δίπλα στο Camden αυτό δεν μας εμπόδισε από το να πάμε στο Forum. Ένα ζεστό συναυλιακό χώρο μικρότερο από το Brixton αλλά τρεις φορές σαν το Gagarin σε μέγεθος. Απόψε το όνειρο του Kurt Cobain γινόταν πραγματικότητα και αν βρίσκονταν ακόμη ανάμεσα μας ίσως να ήταν και αυτός εκεί. Οι Vaselines ήταν μια βραχύβια σκωτζέζικη indie μπάντα από το 86-90, πιάστηκαν όμως στα δίχτυα της Sub Pop και έγιναν μια από της μεγαλύτερες επιρροές του leader των Nirvana. Με αποτέλεσμα να διασκευάσουν τουλάχιστον τρία κομμάτια τους. Πέρα από αυτή την λεπτομέρεια ίσως το reunion αυτής την μπάντας να πέρναγε στα ψιλά και να χάνονταν για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Δεν πήγαμε πολύ νωρίς διότι δεν υπήρχε και ιδιαίτερος λόγος, το τραίνο δεν είχε καθυστερήσεις, στην είσοδο δεν υπήρχε ουρά. Οι security δεν μας έψαξαν από την κορφή μέχρι τα νύχια, ο χώρος δεν ήταν τίγκα και το κομμάτι της ροκ ιστορίας που θέλαμε να δούμε δεν θα εμφανιζόταν πριν της 9. Τους Futuristic Champions τους χάσαμε αλλά και το τρίο των Bridget Storm δεν είχε κάτι για να μας κρατήσει το ενδιαφέρον για την μισή ώρα που ήταν πάνω στην σκηνή. Σίγουρα ενδιαφέρουσα η αλλαγή να βλέπεις μια θηλυκή παρουσία πίσω από τα drums αλλά ακουστικά δεν μας έδωσε τίποτα. Ίσως αυτή η διασκευή του "True Faith" των New Order κάτι πήγε να πει αλλά και πάλι δεν είμαστε σίγουροι.
Το πρόγραμμα πίσω από την κονσόλα έλεγε ότι οι Vaselines θα βγουν στις 9:20 όπως και έγινε. Με πενταμελές σχήμα επί σκηνής και τα δύο original μέλη στις κιθάρες στο κέντρο ξεκίνησαν το ταξίδι μας στο παρελθόν χωρίς πολλά λόγια. Το συναίσθημα του να ακούς κάτι που πίστευες ότι είχε χαθεί για πάντα στην λήθη της μουσική ιστορίας είναι περίεργο. Συνήθως απογοητεύεσαι, όχι όμως και σε αυτή την περίσταση. Σαν πρωτόλειοι Pixies με σκωτζέζικη προφορά μας ταξίδεψαν για πάνω από μία ώρα σε σχεδόν όλη την δισκογραφία τους. Στο ενδιάμεσο η Frances μίλαγε στο κοινό και κορόιδευε τον Eugene ότι με το πουλόβερ που φοράει μοιάζει με τον Denice τον τρομερό ή μας έλεγε ότι τους πήρε 20χρόνια να εμφανιστούν ξανά μαζί επειδή έκαναν αλλαγή φύλου και ο ένας πήρε αντίστοιχα την θέση του άλλου. Ευχαρίστησαν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και είπαν ότι οφείλουν την επανασύνδεσή τους σε αυτούς. Χαιρόντουσαν που βρίσκονταν επί σκηνής σαν μικρά παιδιά στο λούνα παρκ, πιο πολύ απ'ολους βέβαια χαίρονταν ο κιθαρίστας στα αριστερά του Eugene Kelly που δεν έκρυβε με τίποτα τον ενθουσιασμό του. Όταν ακούσαμε τα "Mollys Lips" και "Jesus Doesn't want me for a Sunbeam" στις γυμνές βρεφικές τους εκτελέσεις κάτι έκανε κλικ μέσα μας αλλά δεν το ψάξαμε ιδιαίτερα. Βλέπετε ως παιδιά της προηγούμενης δεκαετίας έχουμε υποστεί άπειρες βασανιστικές ακροάσεις του unplugged in New York, θέλοντας και μη.
Το καλό απόψε ήταν ότι δεν είδαμε κάτι φθαρμένο σε μορφή αρπαχτής. Το γκρουπ ήταν δεμένο, οι εκτελέσεις καλές και η ατμόσφαιρα ζεστή (όσο γίνετε τον Μάρτη στην Αγγλία). Σίγουρα αν αυτό το reunion είχε γίνει πριν από 15 χρόνια θα μιλάγαμε για χρυσούς δίσκους και θέσεις στα charts τώρα απλά παίζει να τους πετύχετε σε κανα φεστιβάλ για την επόμενη 2ετία. Πάντως μας έπαιξαν και δύο νέα κομμάτια αν και οι ίδιοι έκαναν πλάκα λέγοντας "ουπς ένα ακόμη καινούριο" πριν κλείσουν την βραδιά με το Dum-Dum όπου είχαμε και ένα υποτυπώδες moshpit από το κοινό. Μην ξεχνάτε ότι στο τέλος της δεκαετίας του ογδόντα τα hardcore/punk στοιχεία ήταν παντού, οπότε και οι επιρροές έντονες πριν διαβρωθεί εντελώς το τοπίο στα 90s με την Britpop, γι'αυτό και ο τύπος με την μοϊκάνα χτυπιόταν μπροστά στον Eugene. Φύγαμε σίγουρα πιο ανάλαφροι και ευδιάθετοι απ'ότι ήρθαμε και όχι, δεν έφταιγαν οι Guinness.
Ανάμεσα στα άλλα τα αυτιά μας είχαν την χαρά να απολαύσουν και τα "Monsterpussy", "Son of A Gun", "You think you are man", "Let's Get Ugly", "Slushy", "Sex Sux (Amen)", "Rory Rides Me Raw", "Dying For It" και δυο καινούριες συνθέσεις.
Φωτογραφίες: Anna Kweskin
Περισότερες φωτογραφίες θα βρείτε εδώ
