The Promise he made
Η ζωντανή παρουσίαση του τελευταίου του ECM δίσκου. Του Κώστα Καρδερίνη
Πολύ μεγάλο στοίχημα για έναν κλασικό, αλλά όχι συμβατικό, μουσικό να κατακτήσει το Λόφο της Τζαζ μόνος με το πιάνο και τις συνθέσεις του τελευταίου του σιντί "The Promise". Μεγάλο στοίχημα επίσης να σε σιγοντάρουν με μπρίο και ρυθμό τα τριζόνια και τα τζιτζίκια της νύχτας. Να σου φέγγουν αχνά οι πυγολαμπίδες και να χορεύουν μαζί με τα δάκτυλά σου δεκάδες κουνούπια επάνω στο κλαβιέ. Μαζί σου δε, να θέλει να συμπορευτεί και η φωτογραφική μηχανή του "επαγγελματία" που εμβολούσε τ' αυτιά μας με τα διαδοχικά "γκζζ-ζζζττ" του μοτέρ της.
Ο κατάλευκα ντυμένος Βασίλης Τσαμπρόπουλος στάθηκε καθιστός και πλαγίως προς το κοινό και κατάφερε να κερδίσει άνετα όλα τα στοιχήματα, ακόμη κι όσα δεν έθεσε καν ο ίδιος στον εαυτό του. Η δύναμη του έργου του σε συνδυασμό με το εμπνευσμένο και περιπετειώδες ταξίδι στα λευκά και τα μαύρα κλειδιά, μας κέρδισε όλους από την πρώτη νότα και μας κράτησε μετέωρους και άπληστους ως την τελευταία. Το χειροκρότημα ανάμεσα στις συνθέσεις ήταν αβίαστο και χαρωπό. Το κοινό ήταν πολύ νεανικό [ανείπωτη έκπληξη] και διέκρινα ανάμεσα πολλούς μαθητές ωδείων που ενθουσιάζονταν συγκρατημένα με το μοναδικό αυτό δώρο του σύγχρονου διεθνούς έλληνα συνθέτη.
Δεν είναι τυχαίο που η ECM τον έχει εντάξει από την πρώτη στιγμή στο δυναμικό της. Κι είναι πολύ λίγοι [η Ελένη Καραΐνδρου και η Σαβίννα Γιαννάτου] οι διεθνείς μας ασπροπρόσωποι εκπρόσωποι. Δεν είναι τυχαίο που βολτάρει με χαρακτηριστική ευκολία από την τζαζ στην κλασική κι από τις νομαδικές εξερευνήσεις του Γκουρτζίεφ ως τα παραδοσιακά της Σμύρνης και της Πόλης. Δεν είναι καθόλου παράξενο επίσης, που χαίρει εκτίμησης και αναγνώρισης όντας τόσο νέος. Το αξίζει και το 'χει κερδίσει.
Και δεν ξέχασε να μας θυμίσει ότι η Σάνη τον φιλοξένησε απλόχερα όταν ήταν ακόμη πολύ λιγότερο γνωστός στο ελληνικό κοινό.