Vintage Palace
Youuu... Aaare... Myy... Deeestinyy... Μου γεννά μια αίσθηση αμηχανίας και προβληματισμού το να βλέπω μπροστά μου έναν από τους πιο εμβληματικούς μουσικούς της γενιάς των 30+ (36 όπως αποκάλυψε νευματικά στο "It was a very good year"), της γενιάς μας (μου), να εκτελεί με πάθος τραγούδια που κάποτε τα είχα συνδέσει με τη μεγάλη ...θεία μου. Τι συμβαίνει; Αφού νοσταλγήσαμε (ακόμη νοσταλγούμε δηλαδή!) τα 80s, γυρίσαμε το ρολόι του χρόνου ακόμη πιο πίσω; Το ρετρό, το vintage, επιστρέφει; Μόδα; Τα διαμάντια δεν σκουριάζουν ποτέ; Η ασφάλεια του παρελθόντος σε εποχή κρίσης; Κατάφαση και άρνηση όλων αυτών μαζί; Το σίγουρο είναι ότι αυτή η επιστροφή καλύπτει μια υπαρκτή σύγχρονη ανθρώπινη ανάγκη. Αν μη τι άλλο, τι μας χρειάζεται η τέχνη; Κι ας φρίττουν διάφοροι ελιτιστές του μικρόκοσμου των 50 ατόμων...
Ομολογώ ότι ο δίσκος "Vintage" δεν με άγγιξε. Και για να μην πλατειάζω, σε γενικές γραμμές με καλύπτει η κριτική του Άρη Καραμπεάζη. Η συναυλία όμως είναι (συνήθως, όχι πάντα!) μια άλλη ιστορία...
Κατ' αρχήν, είναι προφανές ότι έχει "πέσει" πολλή δουλειά στις εκτελέσεις των κομματιών (εξαιρετική η κάτι παραπάνω από υποστηρικτική μπάντα), με κάποια εξ αυτών στέκονται τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τη στουντιακή τους εκτέλεση. Όπως η πιο space εκτέλεση του "Across the universe" ή τα "All tomorrow's parties" και "Famous blue raincoat" που καταλήγουν σε ένα χαώδες αλλά ξεσηκωτικό κιθαριστικό κρεσέντο.
Από την άλλη ένα τραγούδι συναισθηματικού βάθους σαν το "The windmills of your mind" ακούγεται κάπως επίπεδο ενώ το "If you go away" (το οποίο ποτέ δεν με συγκίνησε στα αγγλικά -και ας το είπαν κολοσσοί- τι σχέση έχει άραγε το απλοϊκό σχεδόν υπολογιστικό "αν με αφήσεις..." της αγγλικής εκδοχής με το βαρύ απεγνωσμένο και τραχιά αρρενωπό "μη με εγκαταλείπεις" του γαλλικού πρωτότυπου;), φρονώ ότι δεν ταιριάζει στην απαλή σα βελούδο φωνή του Βασιλικού. Γενικά, το σετ στηρίζεται στον δίσκο, αλλά στο δεύτερο, και πιο "επικοινωνιακό" μέρος της συναυλίας, ο Βασιλικός παίζει και κάποια κομμάτια τα οποία έμειναν έξω από την τελική επιλογή, απανθίσματα από Peter Gabriel, Depeche Mode, Cohen (πάλι) και George Michael (δεν σας λέω ποια, ας το ανακαλύψετε μόνοι σας).
Παρά τις όποιες ενστάσεις (τις οποίες άλλωστε συνεπάγεται εξ ορισμού το δύσκολο εγχείρημα της αναμέτρησης με τραγούδια-σύμβολα του διεθνούς "λαϊκού" ρεπερτόριο, τόσο γνωστά ώστε να έχουν περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο με συγκεκριμένη μορφή), η όλη παράσταση λειτουργεί. Τεχνικά έχει ακόμη κάποια προβληματάκια (κυρίως στον ηχητικό τομέα), αλλά συναισθηματικά καταφέρνει να μεταδώσει συναίσθημα. Συμβάλλει σε αυτό το όλο στήσιμο που δίνει μια αίσθηση παλιάς μπουάτ, ο υπόγειος ζεστός χώρος, ο χαμηλός φωτισμός. Και φυσικά ο ίδιος ο Βασιλικός με το πλουμιστό σακάκι του, ο οποίος επί σκηνής είναι μια χαμηλών τόνων και ευγενική παρουσία η οποία μεταδίδει αβίαστα θετική αύρα.
Επιπλέον δείχνει να πιστεύει πολύ στο υλικό του, κατορθώνοντας μάλιστα να πείσει ακόμη κι έναν όχι ιδιαίτερα θετικά προκατειλημμένο θεατή (η αφεντιά μου!). Δεν είναι σκοπός μου βέβαια να κάνω "δίκη" προθέσεων. Εν τέλει ο χρόνος θα κρίνει. Εύχομαι πάντως ο δίσκος να έχει καλύτερη τύχη από ένα ανάλογο εγχώριο εγχείρημα, το "Ξενοδοχείο" του Σαββόπουλου (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, έδωσε το παρόν στη βραδιά μαζί με άλλους 300 του "χώρου"), το οποίο μάλλον έχει ξεχαστεί. Δύσκολο πράγμα οι δίσκοι διασκευών... Και ομολογώ ότι αναμένω την επιστροφή του Βασιλικού στην πρωτογενή δημιουργία, είτε ως Raining Pleasure είτε μόνου...
Το όμορφο σε γενικές γραμμές δίωρο θα κλείσει χαμηλόφωτα με το "Moon River" να είναι μια καλή προετοιμασία για ...ύπνο. Βγήκαμε στη νυχτερινή Αθήνα... Λίγο πιο κάτω, μια χούφτα αναξιοπαθούντων (;) έχει καταλάβει την Πανεπιστημίου, εξασκώντας το όποιο δίκιο της στη σάρκα της πολύπαθης αυτής πόλης. "Τις τελευταίες μέρες νιώθω την Αθήνα εχθρικότερη από ποτέ" σημειώνει στη φρεσκοτυπωμένη Lifo που κρατώ, ο Τσαγκαρουσιάνος. Συλλογίζομαι πόσο δίκιο έχει. Μήπως είναι αυτή μία απάντηση στο γιατί προστρέχουμε και αναζητούμε την ασφάλεια στο παρελθόν;
Φωτογραφίες: Γιάννης Βελισσαρίδης
_____
O Vassilikos θα δώσει τέσσερα live στο Μικρό Παλλάς στις 14, 15, 21 και 22 Μαρτίου 2010 στις 21:00. Μαζί του και οι μουσικοί: Θίο Γκουτσίδης: κιθάρες, lap steel, Βασίλης Τριανταφυλλόπουλος: πλήκτρα, Στέλιος Προβής: μπάσο, πλήκτρα, φωνητικά, Σεραφείμ Γιαννακόπουλος: τύμπανα, κρουστά, λούπες
