Ladies and Gentlemen, are we floating in Mediocrity?
Οι περισσότεροι είχαμε πάει με απόλυτα θετική προδιάθεση στο 6DOGS, χωρίς για αυτό να είναι απαραίτητα υπεύθυνοι οι πρωταγωνιστές της βραδιάς. Τα εύσημα της προδιάθεσης πρέπει να αποδοθούν στο αμέσως προηγούμενο live των Arte Fiasco, αυτό με τους Future Islands, που άφησε άριστες μνήμες σε όλους, εξαιτίας τόσο της εκπληκτικής εμφάνισης των εκεί πρωταγωνιστών, όσο και της εξαιρετικής -για όσα έχουμε εντός συνόρων συνηθίσει- μέριμνας των διοργανωτών, που φέρουν στις ημέρες (και τα μέρη) των hipster και των άχρηστων hype, μια αύρα από τις ημέρες που σκοπός και σαράκι του alternative δεν ήταν να γίνει το νέο mainstream. Να πω εξ αρχής ότι και πάλι τα παιδιά της Arte Fiasco "πιάστηκαν επ' αυτοφώρω" να μην κόβουν εισιτήρια σε όσους ήθελαν να μπουν μετά το πρώτο μισάωρο-σαρανταπεντάλεπτο του live, όπως πολλοί συνάδελφοι τους συνηθίζουν να κάνουν σε όσους μπαίνουν στο τελευταίο τέταρτο (και όχι, αυτό δεν προσβάλλει όσους πλήρωσαν εξ αρχής - ήμαρτον το διαβάσαμε κι αυτό κάπου!).
Η μέριμνα τούτη συνεχίστηκε και την Τετάρτη το βράδυ. Στην είσοδο μας περίμεναν οι διοργανωτές (ωραία λέξη αυτή, "βαριά") με μία λίστα στην οποία μας "υποχρέωναν" να σημειώσουμε ποιο συγκρότημα θα επιθυμούσαμε να φέρουν στο προσεχές μέλλον, στο μέτρο των δυνατοτήτων και της αισθητικής τους. Επέλεξα (κατόπιν σκέψης) τους Νεοϋορκέζους Excepter, σκεπτόμενος ότι το μόνο πρόβλημα θα είναι ίσως το μακρινό της προέλευσης, ενώ κατά τα λοιπά η "μέχρι-εκεί-που-δεν-πάει" πειραματική κολεκτίβα κατά δήλωση της δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις, αλλά επιθυμεί απλά να εμφανίζεται. Πέρασα την πρωτοχρονιά μου μαζί τους στο Brooklyn και ξέρω. Και αφού έκανα το κομμάτι μου συνεχίζω.
Από τους 7-8 ως ανωτέρω θετικά σκεπτόμενους της ευρύτερης παρέας όμως, σε κάθε επόμενο τραγούδι χάναμε και έναν και στο τέλος της βραδιάς μείναμε μόνον δύο και αυτό επειδή αν είσαι ζευγάρι, είσαι και στα εύκολα και στα δύσκολα που λένε, διαφορετικά θα ήμουν μόνος μου. Τι πήγε στραβά λοιπόν με τούτους τους Ουαλούς με το όμορφο όνομα, τις καλύτερες των συστάσεων, τις ορθές αναφορές και την γενικότερη θετική αύρα που τους ακολουθεί; Γιατί εις εκ των αποχωρούντων φώναξε "Βγάλτε τους Callas πάλι, μέχρι και αυτοί καλύτερα παίζουν";
Καταρχήν να σημειώσουμε ότι πρόκειται για μπάντα η οποία και το παλεύει και δείχνει ότι (θεού θέλοντος κ.λ.π.) θα το παλέψει περισσότερο στο μέλλον. Τούτο σημαίνει ότι κάνουν συνεχόμενα live (και δεν περιμένουν επιδότηση από την Ουαλική Γραμματεία Νέας Γενιάς), ψάχνονται και κοπιάζουν πάνω στο live (και δεν βγαίνουν στη σκηνή σαν να λένε ποιήμα στο δημοτικό), στο πως θα ραδιουργήσουν ένα στήσιμο μη καθιερωμένο που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν κλπ.
Η βάση της μουσικής τους είναι μία αγχωμένα άναρχη pop με σκόρπιες αναφορές σε DIY ηχοαισθητική, σε punk κραυγές και σε επιλεγμένες σκοτεινές στιγμές του βρετανικού ήχου, με τάσεις διαλόγου των τριών μελών και των οργάνων τους (εδώ υπονοώ ότι η μπάντα έχει και κάτι το sexy). Ωραία όλα αυτά, αλλά η εμφάνιση τους απέδειξε ότι υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη μέχρι το "ψάξιμο" να καταλήξει κάπου. Και συνεπώς μέχρι να αποφασίσουμε αν αυτό το "κάπου" μας αρέσει ή όχι. Μέχρι τότε κάθε επόμενο τραγούδι των VEGC ακούγεται σαν η φυσική συνέχεια του προηγούμενου, οι ιδέες -εξαίρετες ή μη, συνήθως μη- εμφανίζονται με μάλλον εκνευριστικά επίμονη συχνότητα, οι κιθάρες ξύνονται με τον ίδιο πάντα τρόπο και το καμπανάκι που τοποθετήθηκε στο πιατίνι των Drums, χτυπάει -επίμονα και αυτό- αλλά δεν δείχνει να τους θυμίζει ότι πέρα από το σωστό στυλ, κάποτε πρέπει να γράψουν και ένα-δυο τραγούδια με λίγο περισσότερη ουσία.
Μέσα σε όλο αυτό το θολό τοπίο οι VEGC δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ότι είναι μια ολοκληρωτικά αδιάφορη μπάντα. Με περίσσευμα ενέργειας (και ενίοτε φωνής και μάλιστα άνευ μικροφώνου) για αυτό που κάνουν, έχουν δημιουργήσει ένα περιορισμένο αλλά φανατικό fanbase (μέρος του οποίου χτυπήθηκε αρκούντως ενώπιον τους) και αυτό κάτι λέει. Από την άλλη, μια μπάντα η οποία λίγο μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου της, πρόλαβε ήδη να αποκηρύξει τον πρώτο (...), θα ήταν μάλλον δύσκολο να μας πείσει τόσο εύκολα για την αξία της, όσο υπόσχονταν η θετική προδιάθεση της βραδιάς.
Στην έξοδο αγοράσαμε πάντως ένα αντίτυπο από την δεύτερη (μη αποκηρυγμένη μέχρι στιγμής) δουλειά τους με τίτλο Love On An Oil Ring (δυστυχώς είχαν φέρει μόνο CD) και (προς)ευχηθήκαμε (σιωπηλά) στους Arte Fiasco η επόμενη επιλογή τους να μην τους "προδώσει" κατ' αυτό τον τρόπο, αλλά να επαναλάβει το μικρό θαύμα των Future Islands, για το οποίο συνέχιζαν να μιλούν όσοι αποχωρούσαν, έστω και λιγότερο απογοητευμένοι από εμάς.
Φωτογραφίες - Photonio
