The art of war

Το ότι την Παρασκευή θα έμπαινα σε ένα ΑΝ με καμιά 250αριά τόσο ενθουσιασμένους και αφοσιωμένους fans των Warrior Soul, αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το περίμενα! Βέβαια, δεδομένου ότι ήταν η πρώτη τους φορά στα πάτρια εδάφη, η προσέλευση του κόσμου αναμενόταν να είναι μεγαλύτερη, όπως μου "ψιθύρισε" μεγάλος οπαδός τους.

Support έπαιξαν οι φοβερά δουλεμένοι Semen of the Sun, οι οποίοι -κατά τη γνώμη μου- έδωσαν ρέστα προς το τέλος του set που του έδωσαν και κατάλαβε στα γκάζια!

Στο μεταξύ, οι μακρυμάλληδες fans ζέσταιναν αυχένες και πυκνή κόμη για το διεθνή διαγωνισμό head bagging. Γεγονός που ευνόησε την εμπύρετη γράφουσα, καθότι το μαλλί πάνω-κάτω λειτούργησε θαυμάσια ως φυσικός εξαερισμός μέσα στο καπνισμένο ΑΝ!

Με ανανεωμένη και πολυεθνική παρέα (drummer εκ Σουηδίας και μπασίστας και κιθαρίστας εκ δεξιών από την Αγγλία), ο Kory Clarke βγήκε στη σκηνή σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από το ντεμπούτο του 1990. Με το γνωστό ξανθό μακρύ μαλλί να παραμένει στη θέση του (παρά τα 48 του χρόνια) εξακολουθεί να είναι απίστευτος performer με χαρακτηριστική 90's κινησιολογία. Πιστός στο μεταλλικό hard-rock ήχο, αλλά και στις πολιτικές του πεποιθήσεις με την αριστερή χείρα ανασηκωμένη σε σχήμα γροθιάς, με κέρδισε από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Οι Warrior Soul έκαναν ένα πέρασμα από ολόκληρη τη δισκογραφία τους, αρχής γενομένης με το We are the Government , ενώ ακολούθησαν -μεταξύ άλλων- τα: Let's get Wasted, The Wasteland, Love Destruction, The Losers, Trippin' on Ecstacy, The Drug, Rotten Soul, Punk and Belligerent, Downtown, I Want Some, The Party, Charlie's out of prison, Superpower Dreamland. Δεν έλειψε βεβαίως και η αφιέρωση στα όργανα της τάξης με το "Fuck The Pigs". Και να μην ξεχάσω φυσικά, το "Jump for Joy" που, ενώ δεν το παίζουν συχνά, αυτή τη φορά δε χάλασαν το χατίρι του κοινού.

Αν και για τα σημερινά δεδομένα ακούγονται ελαφρώς παρωχημένοι, οι Warrior Soul την Παρασκευή με ταξίδεψαν στην προηγούμενη δεκαετία όπου όλα ήταν μάλλον αγνότερα. Το "κοντσέρτο" ήταν ιδιαιτέρως απολαυστικό όχι μόνο για τους οπαδούς, αλλά και τους απλούς "περαστικούς" που δεν είχε τύχει να εντρυφήσουν στη δισκογραφία της μπάντας.

Εξακολουθώ πάντως να αναρωτιέμαι αν ο Kory Clarke έκανε πλάκα μιλώντας με τόσο βραχνή και βαριά φωνή. Ωραίος τύπος...