Waterboys : The thrill is gone....

Μες στο 2000 επέστρεψαν στη δισκογραφία -μετά από αιώνες...- οι αγαπημένοι μου Go-Betweens. Όχι ότι πρόσθεσαν κάτι που έλειπε στην ήδη σπουδαία προσφορά τους στην ψυχή της μουσικής (και τις ψυχές όλων μας!), αλλά να... ήρθαν έτσι σαν καλλιτέχνες που δεν άντεχαν την αδράνεια και με χαμηλούς τόνους μας έδωσαν ακόμη μια σειρά τραγουδιών, χωρίς μεγάλα λόγια και υποσχέσεις. Τον ίδιο πάνω κάτω καιρό ο Mike Scott επανέφερε, μετά από εφτά χρόνια -"Dream Harder" lp 1993- στο προσκήνιο το όνομα των Waterboys, σε μια προσπάθεια να ξανατραβήξει τα βλέμματα πάνω του. Ο δίσκος -"A rock in the weary land"- με επιθετικό και σκληρό ήχο, με παραδόξως ανώριμους στίχους, και με αμφιβόλου ποιότητας αισθητική δεν νομίζω να κατάφερε κάτι τέτοιο, τουλάχιστο στο βαθμό που και ο ίδιος θα το ήθελε. Τι μένει λοιπόν; Τα live φυσικά, το να «ξαναπάρει» τους δρόμους το όνομα των Waterboys. Με τη βοήθεια του θρύλου, των αναμνήσεων και των παλιών τραγουδιών ίσως ο στόχος να επιτευχθεί ευκολότερα λοιπόν...
Τον είχα δει και πριν μερικά χρόνια τον Mike Scott σε ένα ημιακουστικό set και μου φάνηκε σεμνός, μετρημένος μα πάντοτε παθιασμένος, σχεδόν... άρρωστος με τη μουσική. Για αυτό και δεν κατανόησα τώρα τη διάθεση του να υπερασπιστεί το «αγνό» ροκ και να επιτεθεί στην «κακή» ηλεκτρονική μουσική (διαχωρίζοντας έτσι το αντικείμενο του πάθους του). «Θα στενάξουν οι κιθάρες» δήλωσε πριν από το live στην Αθήνα, και κάτι τέτοια εμένα πολύ με φοβίζουν...
Ο κόσμος ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο -και κάτι παραπάνω...- τρόπο στο κέλτικο κάλεσμα από το παρελθόν (είδατε δουλειά που κάνανε τα τόσα best of... όλα αυτά τα χρόνια;) και τα 1.100 εισιτήρια της συναυλίας στη Θεσσαλονίκη εξαντλήθηκαν αρκετές μέρες πριν από το βράδυ της Παρασκευής. Το live των Waterboys έλειπε από αυτούς που τους είχαν αγαπήσει τότε και τράβηξε όσους κατόπιν τους γνώρισαν, ακόμη και μέσω των hits. Μπορεί η μπάντα πλέον να έχει αλλάξει αρκετά σε σχέση με αυτή του παρελθόντος, αλλά τι σημασία έχει αυτό; Και καλούς μουσικούς περιλαμβάνει (ThighPaulSandra από Coil, παρακάλώ...) και ο Mike Scott είναι εδώ!
Στο κοινό διακρίνω κλασσικούς τύπους (και κυρίως τύπισσες...) της νοοτροπίας «μια συναυλία το χρόνο, έτσι... για αλλαγή!», τυπικά παραδείγματα κοινού «rock συλλογών», αλλά και διψασμένους fans! Θα είναι μια καλή βραδιά λογικά, ο κόσμος άλλωστε σε μεγάλο βαθμό είναι ικανός να «φτιάξει» μια συναυλία. Το κοινό ήταν τόσο ζεστό που περιέργως υποδέχθηκε με τον καλύτερο τρόπο και τον Adam Snyder (από Mercury Rev), ο οποίος με μια κιθάρα στα χέρια, μια φυσαρμόνικα στο λαιμό (και για μια στιγμή ένα πιάνο στα γόνατα) μας είπε τραγούδια τυπικής folk διαμαρτυρίας που καταλήγει σε ευαισθησία, από αυτά που κάνουν όλο το team του Uncut να τρελαίνεται τους τελευταίους μήνες. Ωραίος ο Adam λοιπόν και καλλίφωνος, αλλά για κάτι άλλο είχαν μαζευτεί εκείνο το βράδυ 1199 άτομα στην Αποθήκη του Μύλου (εγώ δεν ήξερα γιατί πήγα βλέπετε...).
Χριστόδουλε και Παναγία μου! Πως κουρεύτηκε έτσι ο Mike; Τι χαίτη είναι αυτή; Πάντα έτσι τραβηγμένο ίσια μπροστά ήταν το πρόσωπο του ή είχε κανένα ατύχημα πρόσφατα; Wow! Η μπάντα βαράει, η κιθάρα καλπάζει, ο ντράμμερ σφυροκοπάει, το κοινό αλυχτάει ο Scott ουρλιάζει, το rock ζει (εγώ χασμουριέμαι...), είναι το "Let it happen" το εναρκτήριο κομμάτι τoυ τελευταίου δίσκου. Στους Cheap Trick έχω έρθει ρε γαμώτο; Καλά όλοι αυτοί αφού γουστάρουν ροκιές, γιατί δεν σκάσανε προ τριετίας στους Gallon Drunk να δουν τι θα πει «ωμή δύναμη»; Ας μην είμαστε κακοί! Ο κόσμος το διασκεδάζει, η υποδοχή που επεφύλαξε στο γκρουπ είναι κάτι παραπάνω από ενθουσιώδης. O Coil-άς είναι φοβερό άτομο, μεσαιωνική εμφάνιση και δείχνει να αφηνιάζει πάνω από τα σύνθια του, τραγουδάει, χοροπηδάει και παίζει σαν τρελός (πότε θα έρθουν οι Coil άραγε;).
Ο Mike έιναι σχεδόν όπως τον θυμόμουν (πλην της χαίτης!). Έχει το ίδιο πάθος που είχα διακρίνει και τότε, γουστάρει να παίζει μουσική και μοιάζει να μην έχει κουραστεί μετά από είκοσι χρόνια. Πιστεύει στα τραγούδια του. Και τα καινούργια και τα παλιά (γουστάρω τους μουσικούς που δε σνομπάρουν το παλιό τους υλικό, και σέβονται το δέσιμο του κοινού τους με αυτό!). Το δηλώνει από την αρχή : «θα παίξουμε ένα special set με παλιά και νέα τραγούδια» (και πολύ καλά θα κάνετε!). Το πρώτο παλιό είναι το "Strange boat"... τώρα αναγνωρίζω και τον
Kevin Wilkinson κι αυτός είναι από τα παλιά, απλά είχε φύγει στην πορεία, όπως και ο τύπος στα πλήκτρα, έτσι νομίζω τουλάχιστον. Τελικά είναι οι Waterboys μωρέ... συν ένα σούπερ μουσικό και μια νέα μπασίστρια να τους συνοδεύουν (ε, και μια μεγάλη απουσία, αλλά τι να κάνουμε τώρα...). Γιατί όμως δεν παίζουν γλυκά, γιατί το συναίσθημα έδωσε τη θέση του στο τσαμπουκά; Δεν το καταλαβαίνω αυτό, ειλικρινά! Το 'The Pan Within' εγώ δεν το θυμάμαι έτσι, το θυμάμαι να με λιώνει και να το παρακολουθώ με ευλάβεια από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο... τώρα δε με τραβάει. Γιατί επιτίθεται στους στίχους του ο Scott; Τι κάθομαι και λέω τώρα; Ο κόσμος ενθουσιάζεται, το live έχει ανάψει, αλλάζω βιαστικά θέση, δεν τους αντέχω αυτούς τους τύπους δίπλα μου, μου έχουν σπάσει τα νεύρα.
Το "Glastonbury Song" μου άρεσε, το τραγούδησε πειστικά και για εμάς και για αυτόν. Είναι και το θέμα του πάντα επίκαιρο..., περίμενα μεγαλύτερη ανταπόκριση του κόσμου στο "Is she conscious?", εγώ μόλις για πρώτη φορά ανταποκρίθηκα. "Don't Bang The Drum!" Φυσικά, το καλύτερο τραγούδι των Waterboys, η μεγαλύτερη συνθετική στιγμή του Scott. Δε μπορεί να παιχτεί άσχημα αυτό το τραγούδι, δε μπορεί να μη σε τινάξει, δεν αντέχεις να μην τραγουδήσεις το ρεφραίν; Ρε, λες να αρχίσω να μπαίνω κι εγώ στο κόλπο τώρα ; Μπα... τα παρακάτω δεν τα αντέχω... Στο ακουστικό μέρος της βραδιάς το "Fisherman's Blues" δεσπόζει, εγώ όμως το έβρισκα παρωχημένο από τη στιγμή που γεννήθηκε (γενικά έχω την αίσθηση ότι τελικά δεν άντεξαν στο χρόνο τα τραγούδια των Waterboys, ο κόσμος γύρω μου βέβαια είναι κατηγορηματικά εναντίον μου!). Ο.Κ. δε θυμάμαι σειρά τραγουδιών... σχεδόν αρχίζω να εκνευρίζομαι. Γιατί κολλάμε τόσο στα ίδια και τα ίδια, υπαρξιακά μουσικολογικά προβλήματα και αηδίες βέβαια... Τo live πάει μια χαρά... Ποιος περίμενε να παίζουν έτσι οι Waterboys εν έτει 2000 (φταίω μάλλον εγώ που άλλα περίμενα από το έτος 2000 συναυλιακά...).
Απαιτούν encore εδώ και τώρα. Το έχουν. "The whole of the moon", στην ίδια συνομοταξία με το "Hotel California", το "Losing My Religion" και το "One"... τα τραγούδια που τα ξέρουν όλοι. Σαφώς κατώτερο όμως από τα δύο τελευταία (ευτυχώς πιο εμπνευσμένο από το πρώτο...). Κάποτε το έβρισκε συμπαθητικό (ποτέ δεν το θεώρησα μεγάλο...). Δεν κάνω τόσο λάθος όμως ρε γαμώτο! Δεν το παίζουν καλά. Απλά το τραγούδι και η ιστορία του είναι που.. τραβάνε τον κόσμο (αυθαίρετη κρίση...). O.K. το ομολογώ στο δεύτερο encore έφυγα, δεν ήθελα να ξεχάσω και το 'Don't bang the drum' τη μοναδική στιγμή στην οποία συντονίστηκα με ότι συνέβαινε γύρω μου. Στην Αθήνα λέει παίξανε και το "All along the watchtower", δεν έκανα τον κόπο να μάθω αν το ίδιο συνέβη κι εδώ... τι σημασία έχει; Μπορεί και να έφυγα γιατί με περίμενε κάτι καλύτερο..., αλλά και στον Tricky συνέβη αυτό, έστησα όμως το «καλύτερο» και κάθησα μέχρι τα ξημερώματα... Αυτή τη φορά πρόδωσα τη μουσική θα μπορούσε να πει κάποιος σκληροπυρηνικός..., λίγο πριν όμως μου φάνηκε σαν να με πρόδωσε κι αυτή. Με το συντηρητισμό και τη στασιμότητά της, την άρνησή της να προσφέρει νέες συγκινήσεις και να μην αναμασάει τις παλιές...
Άραγε αν έρθουν οι Go-Betweens, ποιος νόμος θα ισχύσει από όλους; Της επιθυμίας ή της λογικής; Δε μεροληπτώ πάντως ηθελημένα, με αναγκάζουν να το κάνω.