Way Out West 2010

Το "Σουηδικό Μοντέλο" τώρα και σε φεστιβάλ..

Μέχρι να σώσω να ολοκληρώσω το review, το Σουηδικό μοντέλο το γύρισε σε ακροδεξιά μοντελάκια του τύπου Άδωνι, αλλά που να τρέχω να αλλάζω τίτλο τώρα. Ευελπιστούμε σε καλύτερες ημέρες και για δαύτους!

1. Εκτενές intro

Όχι ακριβώς τώρα δηλαδή, αλλά εδώ και κάποια χρόνια από το 2007, η αρκετά Βόρεια Ευρώπη έχει και αυτή το δικό της όχι και τόσο μικρό Primavera. Την ύπαρξη του οποίου πληροφορηθήκαμε τυχαία από ένα post στο Facebook (credits to Anna Ch.) και καθότι η Σουηδία τριγύρναγε από καιρό στο μυαλό μας ως κλασσικός καλοκαιρινός προορισμός, βάλαμε στη βαλίτσα μερικά πιο βαριά ρούχα από αυτά που θα παίρναμε για την Ανάφη και κινήσαμε κατά πάνω.

Μετά από μία βδομάδα στην τέλεια από κάθε άποψη (πλην του θέματος με τα ποτά, αλλά αυτά θα τα πούμε και παρακάτω) Στοκχόλμη, αναρωτιέσαι γιατί επέλεξες να έρθεις στο Γκέτεμποργκ... Όχι ότι είναι άσχημη η πόλη. Κάθε άλλο. Απλώς κουβαλάει ακόμη και τον Αύγουστο την αύρα της βορειοευρωπαϊκής καθημερινότητας, που καλή-κακή, είναι μακριά από τις συνήθειες του Έλληνα, που καλός-κακός Έλληνας είναι, όπως και να το κάνουμε. Από τα πρώτα πράγματα που παίρνει το μάτι μας είναι το στάδιο της πόλης, όπου και έγραψε χρυσές σελίδες ο Ευρωπαίος Παναθηναϊκός δια ποδός Σαραβάκου. Πάμε στα του φεστιβάλ...

Η περίφημη Σουηδική οργάνωση και τυπικότητα δεν είναι τελικά και τόσο περίφημη. Ή μάλλον, όπως το βλέπω τώρα, είναι τόσο περίφημη, που δεν χρειάζεται καν να υπάρχει! Οι Σουηδοί είναι τόσο σίγουροι ότι τα πάντα θα πάνε όπως πρέπει, ότι τίποτε δεν θα στραβώσει και δεν θα βγει εκτός προγράμματος, που ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να τα οργανώσουν. Και τελικά τα πράγματα πάνε όπως πρέπει, χωρίς απαραίτητα να είναι οργανωμένα. Κάπως έτσι παρέα με έναν Γιαπωνέζο, μας δίνουν τελικά με αδιαφορία το press pass, όχι επειδή δήθεν βρήκαν τελικά τα ονόματα μας, αλλά μάλλον επειδή βαρέθηκαν να μας βλέπουν μπροστά τους. Κάπως έτσι δεν αναρτήθηκε ποτέ στο site του φεστιβάλ αναλυτικό day& timetable και πέραν από το τυπικό "βραχιολάκι" δεν υπήρχαν ούτε μαγνητικές κάρτες, ούτε έξτρα εισιτήρια για την είσοδο σου στο χώρο. Ένα βραχιολάκι που και αυτό καθώς έμπαινες δεν πολυκοίταγε κανείς αν είναι του φετινού Way Out West ή του περσινού Primavera. Και όμως κανείς δεν έκλεψε. Το πρόσεξα. Οι Σουηδοί έχουν περάσει στο επόμενο στάδιο κατά πως φαίνεται και είναι τυπικοί και εντάξει χωρίς να χρειάζεται να τους το ζητήσει κανείς.

To Way Out West ανήκει στην κατηγορία των λεγόμενων Urban Festivals, που σε αντιπαράθεση με τα παραδοσιακά αγγλικά φεστιβάλ που σε αναγκάζουν να παίρνεις τις πεδιάδες και τα λαγκάδια, λαμβάνουν χώρα αυστηρά εντός ορίων πόλεως. Τον αστικό του χαρακτήρα τον υπογραμμίζει και ο τρόπος οργάνωσης, καθώς ουσιαστικά μετά το τέλος κάθε ημέρας στον κύριο χώρο του φεστιβάλ, ένα τεράστιο και καταπράσινο πάρκο-δάσος μέσα στην πόλη που αν το είχαμε εδώ θα το αναγορεύαμε σε Εθνικό Δρυμό (τόσο urban δηλαδή η φάση!), ξεκινάει το Stay Out West σε πέντε-έξι κάθε φορά διαφορετικά live club, σκορπισμένα σε όλη την πόλη, στα οποία ασφαλώς μπαίνεις με το εισιτήριο του φεστιβάλ. Υπολογίστε περίπου στα 150 ευρώ για το τριήμερο. Αν σας φαίνεται τσιμπημένο (που δεν είναι), λάβετε υπόψη σας ότι η Σουηδία ούτως ή άλλως θεωρείται ακριβός προορισμός.

Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ είναι αποκλειστικά Stay Out West. Δηλαδή το φεστιβάλ ξεκινάει στα club και τελειώνει εκεί. Ωραία ιδέα, αλλά πρέπει να είσαι υπερβολικά ξεκούραστος και αφοσιωμένος για να ακολουθήσεις όλο το φεστιβάλ από το δάσος στα club και από εκεί πίσω στο δάσος ουσιαστικά, αφού τα πάντα ξεκινούσαν πολύ νωρίς, γύρω στις 12 το μεσημέρι τις δύο επόμενες ημέρες. Και τα πάντα τέλειωναν στις 12 τα μεσάνυχτα στον υπαίθριο χώρο. Την ώρα δηλαδή που στο μεσογειακό Primavera άρχεται το τσακίρ κέφι. Εδώ είναι Βόρεια Ευρώπη όμως και καθώς φαίνεται εδώ δεν είναι παίξε-γέλασε. Στα club πάντως το όλο πράγμα πήγαινε μέχρι τις 3 το πρωί.

Εμείς ούτε ξεκούραστοι ήμασταν, αλλά ούτε και είχαμε το φεστιβάλ ως αποκλειστικό σκοπό του ταξιδιού, οπότε περιοριστήκαμε στο αμιγώς Way Out West τμήμα αυτού. Όχι βέβαια ότι τα club venues ήταν υποδεέστερα. Από τους Shearwater στο θρυλικά τιτλοφορημένο Pustrevik μέχρι την Basia Bulat, τους Harlem και τον Felix Da Housecat, υπήρχε αρκετό υλικό για όποιον είχε όρεξη και κουράγιο. Δύο φεστιβάλ όμως σε έναν τρίμηνο (χώρια τα εγχώρια) είναι μάλλον υπερβολή και ούτως ή άλλως δεν τα αντέχουμε και σωματικά πλέον. Περάσαν μάλλον τα χρόνια. Οπότε κινηθήκαμε επιλεκτικά, με ψυχραιμία και χωρίς άγχος να παρακολουθήσουμε τα πάντα έστω και για δέκα λεπτά.

Η είσοδος στο χώρο είναι επιβλητική και η οργάνωση γύρω από τα καίρια ζητήματα ενός φεστιβάλ (φαγητά, ποτά, μπλουζάκια, δίσκοι, τουαλέτες κλπ) λειτουργεί και πάλι με έναν περίεργο αυτόματο πιλότο, χωρίς να είναι απαραίτητα υποδειγματική. Διάφοροι χορηγοί μάλιστα μοίραζαν και σωτήρια αδιάβροχα μιας και το να βρέξει στη Σουηδία είναι το πιο αναμενόμενο πράγμα που μπορεί να συμβεί. Πάντως ήμασταν τυχεροί και έβρεξε μόνο αφότου τέλειωσε το φεστιβάλ!

Στην πρώτη στάση στα μπαρ δεν άργησε να έρθει το πρώτο ισχυρό σοκ. Όχι ότι δεν το περιμέναμε βέβαια μετά από όσα είχαμε περάσει μια βδομάδα με την πονεμένη υπόθεση Αλκοόλ & Σουηδία, αλλά όταν μάθαμε ότι θα είμαστε αναγκασμένοι να περάσουμε ένα διήμερο μόνο με μπύρα ή κρασί και ότι πουθενά δεν πωλείται "σοβαρό αλκοόλ" δεν το πήραμε και τόσο ψύχραιμα. Και την επόμενη μέρα πράξαμε αρμοδίως και μπάσαμε στο χώρο λαθραία βότκα σε μπουκαλάκι νερού αρωματισμένου με εξωτικά βότανα. Μέχρι το τέλος της ημέρας μαλώναμε για το ποιος/α ήπιε την περισσότερη. Ακόμη ένα παράδειγμα που μας λέει ότι τελικά οι απαγορεύσεις μόνο παρανομία και βία προκαλούν.

Η Σουηδία κατά πως φαίνεται είχε και έχει μεγάλο θέμα με το αλκοόλ και προσπαθεί να το ξεπεράσει. Η νομοθεσία είναι πλέον αρκετά σκληρή. Το αλκοόλ δεν πωλείται σε σούπερ μάρκετ και γενικά από ιδιωτικές επιχειρήσεις, παρά μόνο από κρατικά ελεγχόμενες κάβες, στις οποίες σαν σε πρόγραμμα μεθαδόνης περιμένεις με χαρτάκι προτεραιότητας για να αγοράσεις ποτά στα οποία σπάνια έχεις πρόσβαση, αλλά σου τα φέρνουν από την πίσω αποθήκη και μάλιστα σε ελεγχόμενες ποσότητες. Δηλαδή εδώ το "απολαύστε υπεύθυνα" δεν το αφήνουν στην προαίρεση του καθενός. Μάλλον εξωφρενικά πράγματα για το πως έχουμε συνηθίσει στα μέρη μας, αλλά κατά βάση και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στα μπαρ αυστηρά μεζούρα και τιμή γύρω στα δέκα ευρώ, ενώ γενικά η "γραμμή" είναι να μη σου σερβίρουν και πολλά. Πάντως πρέπει να πω ότι με όσους μιλήσαμε (από μπάρμεν μέχρι θαμώνες...) έδειχναν να το αποδέχονται το γεγονός και να μην τους ενοχλεί, καθότι λένε ότι είχε ξεφύγει η κατάσταση με το αλκοόλ και κάτι έπρεπε να γίνει. Ρε λες να μας κάνει Σουηδία τελικά ο ΓΑΠ και να μας βρει και αυτό το κακό;

Έχοντας πάντως παρακολουθήσει την τελευταία ημέρα στη Στοκχόλμη ένα free gig των Efterklang μαζί με τη συμφωνική ορχήστρα της Πόλης, στα πλαίσια εκδηλώσεων που θυμίζουν τη δική μας γιορτή της μουσικής και που φέτος ήταν αφιερωμένες στη Δανία, ήμασταν κάπως προετοιμασμένοι για το πιο τραβηγμένο από τα... μέτρα κατά του αλκοόλ σε δημόσιο χώρο. Μέσα στην τεράστια έκταση του Slottskogen Park υπήρχαν μόνον τρεις περιορισμένοι και καλά οριοθετημένοι και φυλασσόμενοι χώροι, εντός των οποίων μπορούσες να πάρεις, αλλά και ήσουν υποχρεωμένος, να πιεις την μπύρα και το κρασί σου. Το να πάρεις τη μπύρα σου και να κόβεις βόλτες από σκηνή σε σκηνή ήταν απαγορευμένο. Το αλκοόλ, έστω και σε αυτή τη χαμηλή περιεκτικότητα, σε υποχρεώνουν να το πιεις μαντρωμένος και με σκοπό προφανώς κάποτε να γίνεις και δακτυλοδεικτούμενος, για το γεγονός ότι επιμένεις ακόμη να πίνεις. Τουλάχιστον είχαν φροντίσει να υπάρχει μία σχετική οπτική επαφή με τις τρεις σκηνές και δεν μας είχαν εκτοπίσει κάπου στα βάθη του δάσους...

Τα παραπάνω, καίτοι δεν έχουν άμεση σχέση με τη μουσική, πιστεύω ότι είναι τουλάχιστον χρηστικές πληροφορίες για όσους τυχόν σκοπεύουν να επισκεφτούν τη Σουηδία ειδικά για το σκοπό κάποιου φεστιβάλ. Μιας και στην εν λόγω χώρα ούτε τα φεστιβάλ που μπορεί να σας ενδιαφέρουν είναι λίγα, αλλά ούτε και οι μεμονωμένες συναυλίες. Στα τέλη Αυγούστου άλλωστε έλαβε χώρα και το Popaganda στην Στοκχόλμη, με ότι ακριβώς υπόσχεται το όνομα του: από Belle And Sebastian μέχρι Robyn, Hurts και Magic Numbers.

Και για να τελειώνουμε με τα χρηστικά προτού περάσουμε στη μουσική, να ενημερώσω κάθε ενδιαφερόμενο ότι τόσο η Στοκχόλμη, όσο και η Σουηδία γενικά είναι απρόσμενα ιδανικός προορισμός για record hunting. Πέρα από την πληθώρα πολύ καλών και εξειδικευμένων δισκοπωλείων (not to miss το Pet Sounds στη Στοκχόλμη και το Bengas στο Γκέτεμποργκ, αμφότερα με γνήσια high fidelity αισθητική, ενημερωμένα και γεμάτα δίσκους), θα βρείτε άφθονο υλικό εκεί που δεν το περιμένετε. Σε αντικερί, γκαλερί, μαγαζάκια με γενικά second hand υλικό κ.λ.π. Για κάποιο λόγο πρέπει όλα τα προηγούμενα χρόνια να έφτασε στη Σουηδία τεράστιος αριθμός δίσκων και έτσι πωλούνται πλέον παντού γερμανικές, αλλά και αμερικάνικες, κόπιες των πρώτων άλμπουμ του Prince σε άριστη κατάσταση μόνο με ένα ευρώ, η δισκογραφία των Alphaville ομοίως κ.λ.π. Άφθονα 60s και 70s , φυσικά αστείρευτοι Abba σε ότι έκδοση μπορείς να φανταστείς. Τεράστιες ποσότητες από jazz Και μάλιστα σχεδόν τίποτε δεν υπερτιμολογείται, όπως συνηθίζεται στα "μεταχειρισμένα" και "σπάνια" ειδικά στα μέρη μας. Τολμώ να πω ότι η αγορά δίσκων στη Σουηδία άγγιξε τα επίπεδα ηδονής της Νέας Υόρκης. Παρότι καλοκαιριάτικα είχα σχεδόν ορκιστεί να μη γυρίσω φορτωμένος, εν τούτοις για μία ακόμη φορά η αγορά έξτρα βαλίτσας κατέστη απαραίτητη.

Links:

www.wayoutwest.se (stay tuned για του χρόνου)
www.petsounds.se (αγοράστε μπόλικα ιταλικά και γαλλικά 60s, 70s τιμές κόστους)
www.bengans.se (εντελώς ενημερωμένο, φοβερά και τσάμπα μουσικά βιβλία)
www.popaganda.se (για τους οπαδούς της Labrador)
www.pelikan.se (φάτε και θα με θυμηθείτε... lonely planet γίναμε μου φαίνεται)
www.airberlin.com (αν είστε από Θεσσαλονίκη πάτε και έρχεστε στο και από το Γκέτεμποργκ πιο φθηνά από ότι στην Αθήνα)

(Στο δεύτερο μέρος: και κλάμα στους National, ξέρει κανείς ποιος είναι ο Paul Weller;, αν η M.I.A. είναι ο mainstream Iggy Pop των 00ς κλάφτα Χαράλαμπε...)

Από εδώ για το δεύτερο μέρος