Way Out West 2010
Mama M.I.A. - Α NATIONAL anthem, indeed!
Αρκετές συναντήσεις μετά..., τόσο με τον ίδιο προσωπικά, όσο και με το σύνολο των Animal Collective και δεν έχω καταφέρει να βρω το ελάχιστο ενδιαφέρον σε όσα κάνει (ή καλύτερα σε όσα δεν κάνει) ο Panda Bear επί σκηνής. Το ενδιαφέρον για τον ιδιόμορφο όγκο του ήχου του περνάει σχετικά γρήγορα και κατόπιν έχω την αίσθηση ότι ακόμη και η ροή των κομματιών είναι επίτηδες εσφαλμένα οργανωμένη, ώστε τελικά τίποτε να μην τραβάει σε πρώτο επίπεδο τη μουσική του ακροατή. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα, αυτά τα έχουν κάνει κι άλλοι. Το πρόβλημα το εντοπίζω στο ότι μάλλον τελικά υπάρχει περισσότερος ήχος και διάθεση για τεστάρισμα στις αντοχές του από ότι μουσική στο όλο πράγμα. Και όσο περνάν τα χρόνια, η έλλειψη μουσικής στο υποτιθέμενο αύριο της μουσικής γίνεται μάλλον ανυπόφορη. Τουλάχιστον κατά πως φαίνεται το "αύριο" δεν θα έρθει από τους Animal Collective. Περάσαμε όλο το live μαντρωμένοι στο χώρο όπου επιτρέπονταν η μπύρα, αν ο Panda Bear ήθελε να ξεσηκώσει το κοινό του μεσημεριάτικα όμως, μάλλον έπρεπε με δική του ευθύνη να μπάσει μερικά ναρκωτικά στο χώρο.
Τον Paul Weller δεν τον είχα δει στην Αθήνα και γενικά είχα ακούσει μέτρια σχόλια. Και αυτό το θεωρώ απόλυτα αναμενόμενο, όσο και φυσιολογικό. Ο Paul Weller "θέριζε" τριάντα χρόνια πριν. Τριάντα χρόνια μετά δεν έχει σώσει τον Αμαζόνιο, δεν έκανε ποτέ του υπερπαραγωγές και εντυπωσιακά σώου, αλλά πάντοτε εξερευνούσε με μανία τη μουσική. Με καλές και μέτριες στιγμές. Είναι σημαντικότερος από τον κάθε Sting και Bono και ανεβαίνει ακόμη στη σκηνή με γνήσια rock 'n' roll διάθεση και μπάντα. Απόλυτα cool και όσο έφηβος μπορεί να δείχνει κανείς στα πενήντα του (plus). Οι Σουηδοί βέβαια έδειχναν να τα αγνοούν όλα αυτά, ίσως ακόμη και αυτό το ένδοξο παρελθόν του. Μόνο κάτι αγγλόφατσες είδα να το διασκεδάζουνε μαζί μας, ενώ σε κάποια φάση και ο ίδιος ο Weller επιβεβαίωσε ότι όντως ήρθανε να παίξουνε για τους 20 Σουηδούς που αγόρασαν το τελευταίο του άλμπουμ. Με στρωμένο, αλλά και στριμωγμένο, playlist, παρόμοιο με αυτό της Αθήνας, βρήκε μπροστά του ένα κοινό που ούτε καν σήκωσε το βλέμμα του με περιέργεια όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες τους That's Entertainment. Ο Weller σιγά σιγά περνάει στην εφεδρεία. Όχι πρόωρα ασφαλώς, αλλά σίγουρα όχι και με δίκαιο τρόπο. Ελπίζω τουλάχιστον όλοι οι πέμπτης γενιάς απόγονοι του που ήταν παρόντες στο φεστιβάλ (Girls, Drums κλπές ρέπλικες) να του απέδωσαν τα σέβη τους, γιατί οι Σουηδοί υπήρξαν ευγενικοί μεν, αφόρητα αδιάφοροι δε.
Αντίθετα, η 4η -αν μετράω καλά- brit pop γενιά μετά το 1989 τραβάει πάνω της τα βλέμματα, παρότι κατά την αλγεινή μου γνώμη δεν το αξίζει. Τρανταχτό παράδειγμα οι Girls. Όλη η ζωή τους ένα τραγούδι των Pulp και μάλιστα ένα λάθος τραγούδι των Pulp. Οι κιθάρες τους δεν έχουν ήχο, οι στίχοι τους δεν έχουν ζωή, οι ίδιοι είναι ένα στυλιστικό ατόπημα που ούτε στην εξώπορτα του δεν θα τους άφηνε να σταθούν ο Neil Hannon. Μαζέψτε όλα τα επίθετα με το στερητικό α- μπροστά και θα περιγράψετε -χωρίς να τους έχετε δει- την εμφάνιση τους. Λίγο καλύτερα τα πάνε οι The Drums, και από τους Girls και από το Primavera προ 2,5 μηνών. Όχι τόσο καλά όσο θα θέλανε και αυτοί και εμείς όμως. Παλεύω με το δίσκο τους εδώ και καιρό να βρω κάπου να ακουμπήσω, παλεύουν και αυτοί να επιδείξουν προσωπικότητα επί σκηνής. Αρτιότεροι όλων οι "βετεράνοι" Radio Dept., άξια τέκνα της "βρετανικής" σουηδικής σχολής. Προερχόμενοι από το πιο "συμβατικό" άλμπουμ της μέχρι τώρα καριέρας τους έδωσαν και πήραν feedback από συμπατριώτες και μη και απέδειξαν ότι και σε τούτο το έρημο είδος είναι καλό να ξέρεις να παίζεις τα όργανα σου και να μην παίζεις απλά με τα όργανα σου. Ισόποσα ψυχεδελικοί και καθαροί, αφήσανε μέσα στο ανήλιαγο σουηδικό καταμεσήμερο άριστες εντυπώσεις και μας προκάλεσαν να τους δούμε κάποτε σε ιδανικές νυχτερινές συνθήκες.
Τα χρόνια περάσανε και με αυτά και με τούτα είναι και οι Wu Tang Clan ένα old school hip hop act. Μαζεύουν όλο τον κόσμο στην δεύτερη τη τάξει σκηνή του φεστιβάλ και καθώς προσπαθώ να διακρίνω ποιος είναι on stage και ποιος απουσιάζει κάνουν και ένα πέρασμα και από τις στιγμές της δισκογραφίας τους που οι περισσότεροι θα επιλέγαμε. Στη διάρκεια εμφανίζονται τα τυπικά προβλήματα ενός hip hop live (πολύ μπλα μπλα, πολύ έπαρση, πολύ "είμαστε-εμείς-και- άλλος-κανείς"), αλλά γενικά οι Wu Tang δεν σηκώνουν και δεν κάνουν αστεία. Δίνουν ένα υποδειγματικό show και καταφέρνουν μέχρι και σκόνη να σηκώσουν, επίτευγμα για τα δεδομένα των Σουηδών ως θεατών -ακροατών. Ρωτήστε και τον Paul Weller αν θέλετε.
Η τρίτη- και προφανώς χαριστική- επαφή μου με τους Pavement σημαίνει μάλλον και το τέλος του κολλήματος μου με την μπάντα. Επί ενός εδάφους που ελάχιστα τους λατρεύει, γίνεται φανερό ότι οι Pavement θα μείνουν αιωνίως μια μπάντα που θα ζει κύρια στις συνειδήσεις και το θυμικό των οπαδών της. ΟΚ πρωτοπορήσανε, ΟΚ ψιλοεπιδράσανε, ΟΚ έδρασαν και δημιούργησαν με πραγματικά ανεξάρτητη σκέψη. Αλλά η ιστορία έγραψε ότι ο ήχος τους τελικά δεν κυριάρχησε. Ο Malkmus ανακοινώνει με περισσό αυτοσαρκασμό ότι πρόκειται για μία μάλλον θρυλική μπάντα από το αμερικάνικο ροκ των 90s, αλλά κανείς δεν δείχνει να το πιστεύει. Αρκετά "hits" αργότερα και με το Two States να λάμπει δια της απουσίας του (επιμένω σε αυτό το τραγούδι, μιας και θεωρώ ότι κλείνει μέσα του όλους τους Pavement) o κόσμος φεύγει με την ελπίδα ότι αυτή η μπάντα μια μέρα κάποτε θα πάει μπροστά. Εγώ φεύγω σχεδόν συγκινημένος και αισθάνομαι ότι κάποιος πρέπει να συμπληρώσει το Our Band Could Be Your Life με το χαμένο κεφάλαιο της ιστορίας των Pavement.
Ξανθές, ανυποψίαστες, αγνές, πονηρές και σεξουαλικά αμφιλεγόμενες Σουηδέζες κλαίνε με μαύρο δάκρυ σε κάθε επόμενο τραγούδι των National. Ιδιόμορφη περίπτωση. Βετεράνοι με μπόλικα αριστουργήματα πίσω τους. Ποτέ δεν τους άφησαν χώρο όμως οι Franz Ferdinand, οι Interpol, οι Arcade Fire και διάφοροι άλλοι. Τώρα που όλοι αυτοί σαχλαμαρίζουν όμως μετρώντας πετροδόλαρα, ήρθε και η δική τους η σειρά. Καλώς ήρθε! Μην ξεγιελέστε που κλαίνει οι Σουηδέζες. Οι fake μπρουκλινέζοι από το Ohio ούτε μοιρολογούν, ούτε κλαψομουνίζουν επί σκηνής. Του δίνουν και καταλαβαίνει, σπάνε χορδές και κατεβάζουν τζαμαρίες ειδικά σαν θυμούνται την παλαιότερη δισκογραφία τους. O Μεγάλος Indie Βαρύτονος είναι σαρωτικός performer και κυριαρχεί επί των πιστών του. Βγάζει το σακάκι του με στυλ σαν έρθει η ώρα και οι υποψιασμένοι συναντούν έναν Stuart Staples με τον αέρα του Clint Eastwood να τους περιμένει on stage. Παίζουν ατελείωτα, φεύγουν, ξαναγυρίζουν, το κοινό τους αποθεώνει σαν να επρόκειτο για ένα μεγάλο reunion μιας μεγάλης μπάντας που περίμενε υπομονετικά μέχρι να έρθει και η δική της ώρα. Ήρθε όμως τελικά και κατά πως φαίνεται δεν την αφήνουν να πάει χαμένη. Εύγε! Φροντίστε να τους δείτε με την πρώτη ευκαιρία και θα με θυμηθείτε.
Shout Out Louds και Soundtrack Of Our Lives. Τους πρώτους δεν θα τους έδινα σημασία, οι δεύτεροι είχα ξεχάσει ότι συνεχίζουν να υπάρχουν. Με αποστόμωσαν αμφότεροι με δύο από τις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ σε αυτό ακριβώς το είδος που το Crackhitler ονομάζει πλέον has-been-indie, αλλά στις υπέροχες παρυφές του και όσοι στα κομπλεξικλα του βάθη. Οι δεύτεροι είχαν μαζί τους ολάκερη ορχήστρα και αυτοί, αλλά ήταν πολύ καλύτεροι όταν την άφηναν να ξεκουραστεί. Οι πρώτοι δείχνουν ότι έχουν την υπομονή να περιμένουν μήπως τυχόν έρθει κάποτε και η δική τους στιγμή. Ποτέ δεν ξέρεις.
Τυπικά έκανα όλο αυτό τον κόπο διότι έπρεπε να δω τον James Murphy για να έχω να λέω στα εγγόνια μου πως κατάφερα και ήρθα φάτσα-μούρη με οτιδήποτε πέρασε και άφησε κάτι στα 00s. Ο μισός εξοπλισμός των LCD Soundsystem έμεινε λέει σε κάτι σύνορα, αλλά ευτυχώς επρόκειτο για τον οπτικό και ευτυχώς δεν το πήραν και πολύ βαριά το πράγμα. ΟΚ. Δεν είναι electro θεοί. Είναι οι Talking Heads που έχουν μάθει από τα λάθη των Talking Heads, οδηγούν τις tribal αντοχές του ροκ στα όρια και δημιουργούν υποψίες ιδρώτα σε ένα κοινό που υπό άλλες συνθήκες θα έφευγε σίγουρα ατσαλάκωτο. Δεν κόπηκα, αλλά δεν ξενέρωσα κιόλας. Και να πω την αλήθεια μου, ποτέ μου δεν υπήρξα πραγματικός οπαδός.
Ερμητική αδιαφορία επιδείξαμε στα μεγάλα ονόματα του φεστιβάλ, αλλά και αυτά μας το ξεπλήρωσαν με τον καλύτερο τρόπο. Κάνω μια γύρα από τη σκηνή που παίζουν οι Stooges μόνο και μόνο για να αντικρύσω τη θρυλική φιγούρα του Mike Watt, που εκτελεί πλέον χρέη μπασίστα τους, στα διαλείμματα από την ενασχόληση τους με τις ροκ όπερες και αρκετά μίλια μακριά από τις αντι-προκάτ ημέρες των Minutemen. Οι Stooges είναι ακόμη ένα προκάτ ροκενρόλ τσίρκο όμως. Τίμιο, άγριο και ωμό σε ορισμένα σημεία, αλλά πάντως τσίρκο. Ο Iggy Pop θα σε ανεβάσει στη σκηνή όταν το περιμένεις και θα σε φτύσει ακριβώς το δευτερόλεπτο που θέλεις να το κάνει. Εντάξει, είναι πολλά τα χρόνια. Ας μη διαμαρτυρόμαστε.
Απεναντίας θα διαμαρτυρηθούμε και μάλιστα έντονα για το γεγονός ότι όλες οι προσδοκίες κατέρρευσαν ήδη από το πρώτο multimedia δεκάλεπτο της M.I.A. .Οθόνες, ψευδό old school κατάσταση, χορευτές, χορεύτριες, δήθεν street άποψη, αλλά η άποψη που υπήρχε στο KALA απουσιάζει πανηγυρικά. Η ίδια είναι μάλλον "λίγη" σε σχέση με αυτό που θεωρήσαμε ότι είναι και ο κόσμος διασκεδάζει μάλλον από υποχρέωση. Τα ίδια και χειρότερα και η δική μας Marina και τα δήθεν διαμαντικά της. Όσο απούσα είναι στο δίσκο, άλλο τόσο απούσα είναι και επάνω στη σκηνή. Νομίζω ότι εκείνες τις ημέρες σε κάποιο φεστιβάλ έφαγε και μια γιούχα όλη δική της. Δεν τους αδικώ τους ανθρώπους.
Την επόμενη ημέρα η περισσότερο δική τους Lykke Li θα τους τα πει καλύτερα, πιο υποψιασμένα και με περισσότερη βάση στη μουσική, που λέγεται ότι συνήθως υπηρετεί το θέαμα. Με δυσκολία την χαρακτηρίζεις pop και προσβάσιμη, αλλά και πάλι είναι άδικο να παραδεχτείς ότι πουλάει κομπλεξικά σύνδρομα. Απλά το πηγαίνει λίγο παραπέρα το πράγμα. Σχεδόν συντοπίτης τους και ο Jonsi αλλά αυτό το ομολογουμένως ενδιαφέρον trip στο οποίο κινείται πέραν των Sigur Ros προσφέρεται περισσότερο για σπιτική απόλαυση, παρά για εξωτερικό αλισβερίσι. Περίεργη φιγούρα πάντως, σαν να έχει φτιάξει έναν δικό του κόσμο, να την έχει αράξει εκεί και να είναι μια χαρά. Ίδιον πραγματικών καλλιτεχνών αυτών.
Την επόμενη ημέρα μετανιώνουμε που δεν είχαμε την υπομονή να περιμένουμε το μεγάλο πάρτυ των Chemical Brothers, αλλά οι αντοχές μας υποδεικνύουν ότι το επόμενο μεγάλο φεστιβάλ πρέπει να γίνει μάλλον κατά το 2020, στην κατά πως λέγεται post Δ.Ν.Τ. εποχή, που θα είμαστε όλοι πλούσιοι και χαρούμενοι! Προς το παρόν οι μισοί από εμάς συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε γιατί χάσαμε τα καλοκαιρινά μπάνια για να βρεθούμε σε ένα ακόμη φεστιβάλ. Και μη νομίζεις ότι ήμασταν και πολλοί. Δύο άτομα όλα κι όλα!
Από εδώ για το πρώτο μέρος
