The Wedding Present
Έχοντας περάσει για αρκετά χρόνια με τους Cinerama την φάση της ανεπαίσχυντης γεροντοκαψούρας, o David Gedge αποφάσισε φέτος (πέρσι... πρόσφατα σχετικά, τέλος πάντων!) να επανιδρύσει το πάλαι ποτέ κραταιό κράτος των Wedding Present υπενθυμίζοντας σε twenty-something κοριτσάκια, που τον γνώρισαν απλά ως γητευτή των μετεφηβικών τους ορμών, ότι υπήρξαν στο παρελθόν άγριες ημέρες... και ότι όλη η ζωή του δεν ήταν ένα ταξίδι σε μέλι, wine και roses.
Μπάντες σαν τους Wedding Present, μόνο ο αισθητικά τσεκαρισμένος Δημήτρης Βόγλης θα είχε την τρέλα να κουβαλήσει στην Ελλάδα τη μέρα που ο ελληνισμός ασχολήθηκε σύσσωμος με την τιτάνια προσπάθεια της Έλενας Παπαρίζου, ίσως επειδή όλη τη χρονιά δεν είχε τα φράγκα να πάει να ακούσει τα... υπέροχα πόδια της στο Fever. Ο Δημήτρης είναι γνωστός για τις εμμονές του εδώ και πολλά χρόνια, και εμείς χαιρόμαστε που επιμένει να μην τις αφήνει στην άκρη... Για αυτό και του επιτρέπουμε να συμμετέχει στη διαδικασία αγοραπωλησίας T-Shirt, CD-ιών και υπογραφών από τον κύριο Gedge -με το υπόπτως-κατάμαυρο μαλλί- λίγο πριν ξεκινήσει το πολυπόθητο live.
Οι Callas αν πούλαγαν ψητό/βραστό καλαμπόκι και γλυφιτζούρια-μηλαράκι, στον wanna-be pop item μπακαλόπαγκο που στήσανε στα αριστερά της σκηνής, θα είμασταν όλοι ευχαριστημένοι. Αντ' αυτού προτίμησαν να πλασάρουν rock 'n' roll αποδόμηση και αλά White Stripes στρουκτούρες, οπότε θα πρέπει οι ίδιοι να είναι απόλυτα ικανοποιημένοι που δεν αποφασίσαμε τελικά να ξεφορτωθούμε προς το μέρος τους οτιδήποτε βάραινε τις τσέπες και το χώρο γύρω μας... Μπράβο στο rock 'n' roll (το μουσικό είδος, όχι το περιοδικό) που συνεχίζει να δίνει βήμα στους ατάλαντους και τους απεγνωσμένους... Το τραγικό τέλος του Κρίστοφερ Ριβ, που προσπάθησε να κάνει καριέρα φορώντας τα ρούχα του Superman το έχουν πληροφορηθεί άραγε τα μέλη των Callas;
Με μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της εικοσάχρονης πορείας του, με τον κιθαρίστα του να ακούγεται σοφότερος και ουσιαστικότερος παρά ποτέ και με μια υπέροχη ξανθούλα να του αλλάζει τις κιθάρες, ο David το βράδυ του περασμένου Σαββάτου ήρθε, μας είδε, μας πήρε και μας σήκωσε. Μετά τα δύο πρώτα τραγούδια ήρθε η ώρα να παρατήσω την παρέα του Sonik στο χαλαρό εξώστη του An και να δοκιμάσω τις αντοχές μου στην πίστα μαζί με αρκετούς ακόμη αγριεμένους οπαδούς.
Το 'Interstate 5', ένα από τα καλύτερα indie pop anthems της τρέχουσας χρονιάς, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο καθώς ήταν το εναρκτήριο τραγούδι... και οι περισσότεροι βρισκόμασταν ακόμη εκτός κλίματος. Παρακάτω το κλίμα αγρίεψε ως όφειλε να πράξει... Στο επιτακτικό 'Once More' από τις πρώτες ημέρες του γκρουπ, και στο γηπεδικό 'What have I said now?' ήταν που έλαβε χώρα ο μέγας πανικός. Και αν η Ροζίτα... πέταγε αετό (ή χάζευε κάνα γκόμενο...) εκείνη την ώρα και δεν με είδε να σωριάζομαι λίγο πριν το τέλος του δεύτερου κομματιού, γνωστός εκδότης αλτρουϊστικά σκεφτόμενος φρόντισε να δώσει τις σχετικές πληροφορίες επί των τεκταινομένων. Γενικά πάντως αυτή τη φορά το Αθηναϊκό κοινό ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου και ανταλλάξαμε ουκ ολίγες κλωτσιές / σπρωξίματα κ.λ.π. ως είχαμε υποχρέωση, υπό τις ευαίσθητες κιθάρες των Wedding Present (σ.σ. προ ετών στο live του Jon Spencer μάταια πασχίζαμε προς τούτο παρέα με τον Κώστα!).
Με λίγα λόγια οι Wedding Present απέδειξαν το αυτονόητο για την περίπτωση τους. Αποτελούν τυπική περίπτωση μπάντας που ποτέ δεν έδωσε όλα όσα μπορούσε να δώσει, και φυσικά ποτέ δεν έλαβε όλα όσα έπρεπε να λάβει από το κοινό της. Στα όρια του cult, του 'ψαγμένου' και των αναμνήσεων, βιώνουν πλέον την τρίτη φάση της ζωής τους, και υπήρξαν στιγμές πάνω στη σκηνή που συμπεριφέρθηκαν σαν συγκρότημα που ψάχνει εταιρία για να υπογράψει, δίνοντας, αν όχι τον καλύτερο, τότε σίγουρα τον πιο παθιασμένο τους εαυτό.
Ακούγοντας κατά συρροήν τα 'Dalliance' και 'Dare' αρκετοί (ή μήπως μόνο εγώ;) είναι αυτοί που ξεγελάστηκαν, άναψαν τσιγάρο και... περίμεναν υπομονετικά να ακούσουν ολόκληρο το 'Seamonsters' LP σε live & loud απόδοση δέκα τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας όμως έτσι.
Στο κάτω κάτω, είχαμε επιτέλους την ευκαιρία να διαπιστώσουμε κι εμείς στην πράξη, ότι παρόλο που έχουν άπειρα τραγούδια για να κλείσουν με απόλυτα πανηγυρικό τρόπο ένα live αδιάλειπτων εκρήξεων, οι μπάντες του David Gedge αρνούνται πεισματικά να επιστρέψουν στη σκηνή για encore. Ως γνωστόν λατρεύουμε τα συγκροτήματα με ιδιορρυθμίες, παραξενιές και παράπονα... και αντιμετωπίζουμε καχύποπτα αυτούς που μας κάνουν όλα τα χατήρια.
