Westside Festival vol.5 (Λάμδα, Παιδί Τραύμα, Pan Pan)

Από την αρχή το ‘χα τάμα να πάω στο φεστιβάλ της Πάτρας που αποτελεί από το 2016 που ξεκίνησε ένα από τα πιο ζωντανά φεστιβάλ της ελληνικής ροκ σκηνής. Το line up διαλεγμένο ένα προς ένα και ότι πιο σύγχρονο υπάρχει στη σκηνή σήμερα. Διάλεξα το Σάββατο, με κράχτη τους Λάμδα, το Παιδί Τραύμα και τον Pan Pan. Θα μπορούσα βέβαια να πήγαινα οποιαδήποτε άλλη μέρα και αδίκησα μάλλον όλους τους άλλους που δεν είδα.

Το Westside Festival ήδη έφθασε τον 5ο κύκλο συναυλιών του. Αφήνοντας πίσω τον κορονοϊό που σταμάτησε σχεδόν κάθε ζωντανή συναυλία με κοινό, η Πάτρα δονήθηκε και πάλι στους ρυθμούς της ροκ. Το ιδιαίτερο του festival είναι ότι γίνεται σε διαφορετικά μπαρ και σκηνές της πόλης, όσο και με παράλληλα events, περισσότερο ακουστικά, σε record stores ή σε μικρότερα καφέ, μιας φοιτητούπολης η οποία παραμένει ζωντανή παρά την βιομηχανική της παρακμή. Εξάλλου η πόλη διατηρεί τα σκήπτρα της ροκ μουσικής στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 2000 με την ποπ σκηνή της, πάνω στο δρόμο που άνοιξε η τεράστια επιτυχία των Raining Pleasure. Δεν είναι δε τυχαίο που η σημαντικότερη δισκογραφική εταιρία (όσο ο όρος συνεχίζει να ισχύει σήμερα στους καιρούς του internet), η Inner Ear, αποτελεί γέννημα και καμάρι της πόλης.

Πάνω λοιπόν στα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου, σε μία από τις καινούριες σκηνές της πόλης, εμφανίστηκαν τρεις από τις σπουδαιότερες σύγχρονες ελληνικές μπάντες. Ο κόσμος διψούσε για live, και γέμισε τη σκηνή της Frida, τραγουδώντας και χορεύοντας στα τραγούδια, που, ναι, τα ήξερε. Υπάρχει ένας κόσμος που ακολουθεί το γίγνεσθαι της ελληνικής σκηνής, δημιουργεί, συμμετέχει και απολαμβάνει με πίστη αυτό που είναι το ροκ στην Ελλάδα του σήμερα.

Οι Λάμδα, παρότι μάλλον δεν είναι στις καλύτερες στιγμές τους, ξεκίνησαν με εκείνες τις αργόσυρτες μελωδίες τους που διανθίζουν τη στιχουργική του τραγουδιστή τους, και εκείνη τη ρεμπέτικη-folk αισθητική που έχει χαρακτηρίσει τη μουσική τους. Στιγμές-στιγμές απογειώνονταν μέσα από τη μελαγχολία και την εσωτερικότητά τους. Ο κόσμος πιστεύει σε αυτούς, τους έχει αγαπήσει και ελπίζει να ξαναβρούν το βηματισμό τους, δίνοντας ίσως μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους μουσικούς που απαρτίζουν τη μπάντα. Έκλεισαν μέσα σε αποθέωση με τα ‘Κρύα χέρια’, τραγούδι πλέον θρυλικό.

Το Παιδί Τραύμα από την άλλη, μάλλον βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές του. Μετά από εκείνο το καταπληκτικό περσινό live μέσα από το Barrett, δείχνει ότι έχει συγκροτηθεί πλέον ως μπάντα, πέρα από τον βασικό Κτίρια τη Νύχτα, με όγκο, δύναμη και ζωτικότητα. Παρά την απουσία της γυναικείας φωνής, ο Παιδί Τραύμα τραγούδησε για τις ανασφάλειες, τις νευρώσεις και τις αγωνίες αυτού που μεγαλώνει σε μια πόλη χωρίς προοπτική. Το περιβάλλον ζοφερό, αλλά από κάπου αναδύεται μια ομορφιά, μια κραυγή, ένας δρόμος. Το Παιδί Τραύμα ως μπάντα έχει μέλλον. Ο κόσμος σιγοτραγουδούσε, κάπου – κάπου το τραγούδι έγινε και «δικό μας». «Δεν υπάρχει τίποτα» τραγουδούσαμε όλοι σαν χορωδία και μας αποχαιρέτησαν εν ευδαιμονία τελούντες.

Ο Pan Pan στο τέλος κατέκτησε το κοινό. Μαζί με τις κυρίες του όπως πάντα (γυναίκες πήγα να γράψω, αλλά η απουσία τους ήταν αισθητή στη σκηνή, οπότε όταν ανέβηκαν άξιζαν τουλάχιστο το σεβασμό μας), την Καλλιόπη Μητροπούλου, αλλά και την όλο ζωντάνια προσθήκη της Λυγερής Μητροπούλου, τίναξαν στον αέρα τη σκηνή της Frida. «Τα παιδιά θέλουν χορό» και όλες μαζί, ακόμη και ο μπάρμαν φωνάζαμε «Δώσε τους κάτι». Στον ίδιο τόνο συνέχισε το «Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα» και συνειδητοποιούσες ότι όλοι και όλες γύρω σου χορεύανε. Τι καλύτερο μετά αυτή την τρέλα που έχουμε περάσει δύο χρόνια τώρα. Τα πράγματα ηρέμησαν λίγο, κατέβηκαν οι τόνοι, όμως όλοι συνέχισαν να λικνίζονται.

Αποχώρησα, στο μπαρ έμπαινε νεαρόκοσμος που αδημονούσε, καθώς το μαγαζί ήταν φίσκα και περίμεναν πολλή ώρα για να μπουν, αλλά παρόλα αυτά έμπαινε με τη χαρά σχηματισμένη στο πρόσωπό τους. Θ΄ ακολουθούσε afterlive πάρτυ, μπορεί να ήταν κι αυτό. Πέρασα από τον Συνδετήρα, το άλλο μπαρ που την ίδια ώρα έπαιζαν οι Ta Toy Boy, σχετικά νέα μπάντα από τη Θεσσαλονίκη. Το μαγαζί δονείτο από την brit - ποπ αισθητική τους. Σύνθι, κιθάρες, φωτεινά πρόσωπα με το λυρισμό και την ευαισθησία ανθρώπων που πονούν αυτό που κάνουν και σέβονται το κοινό τους. Αναζητείστε τους.

Δεν κάθισα πολύ, έπρεπε να φύγω, όμως κατεβαίνοντας προς την Πλατεία Αγ. Γεωργίου, όλα γύρω ήταν όμορφα, παρά τα άγαρμπα λαϊκά που ακούγονταν μέσα από κάθε ταβέρνα και καφέ της πόλης. Έλεγε θα βρέξει, πάλι όχι, ο κόσμος όλος ήταν έξω και κάποιοι μέσα στις σκηνές του Westside festival χόρευαν, φιλιόντουσαν, αγκαλιάζονταν.

Ζητώ συγγνώμη που δεν κατόρθωσα να αναμεταδώσω και τα υπόλοιπα εξαίρετα συγκροτήματα του φετινού line up. Κάντε το εσείς την άλλη φορά. Να ‘ρθείτε στο επόμενο Westside Festival. Χαλαρώστε στα σκαλάκια της πόλης, ή στις πλατείες της. Μπείτε στις σκηνές που παίζουν τα συγκροτήματα, χαρείτε και ανταποδώστε τη χαρά που προσφέρει η μουσική.

Τα παιδιά που οργάνωσαν το φεστιβάλ θα πρέπει να ήταν χαρούμενα. Τους αξίζουν συγχαρητήρια που διοργανώνουν με τόσο άψογο τρόπο ένα τέτοιο φεστιβάλ, απόλυτα εναρμονισμένο μέσα στην πόλη της Πάτρας, με σεβασμό στους καλλιτέχνες και το κοινό. Το έχουμε ανάγκη περισσότερο απ΄ όλα, μετά τις καραντίνες που περάσαμε και ελπίζουμε να μην ξανάρθουν. Ένα φεστιβάλ που προάγει τη μουσική και βοηθάει τη συνεύρεση. Μα πάνω απ΄ όλα εκείνο που προάγει είναι το ροκ ήθος.