Where's Yesterday?

Πριν αρχίσω να γράφω για την εμπειρία που είχα με τους Whereswilder έριξα μια ματιά στις σελίδες του περιοδικού στην κεντρική των live reviews. Cat Power, Saxon, Anna Calvi, The National, Simple Minds, Plissken, Δεληβοριάς και κάποια άλλα για το έτος. Σκέφτηκα ότι οι συντάκτες του εν λόγω δεν το παίζουν το παιχνίδι ή καλύτερα βλέποντας και τους δίσκους από ελληνικές μπάντες που έχει γίνει review, το παίζουν με τον τρόπο τους. Συνήθως για να γραφτεί κάτι πρέπει να μας έχει κάπως ταρακουνήσει (όχι πάντα βέβαια, κουβέντα κάνουμε).

Δεν ξέρω γιατί όταν άκουσα πρώτη φορά τον δίσκο των Whereswilder το μυαλό μου κόλλησε στους Blossom Toes. Δεν μπορώ να πω ότι μοιάζουν ιδιαίτερα (δεν συμπίπτουν σε art και baroque στοιχεία), αλλά και μετά το live είδα ότι έτρεξα και θυμήθηκα τους δύο δίσκους αυτής της πιθανώς ξεχασμένης, 60s, ψυχεδελικής μπάντας. Μετά ήθελα να ακούσω ξανά το διαμάντι της βρετανικής ψυχεδέλειας S.F. Sorrow και είχα την ευκαιρία να θυμηθώ τους πρώτους Nirvana (UK) από τους οποίους άκουσα και δίσκους που δεν είχα ακουμπήσει στο παρελθόν και είδα πως ξετύλιξαν στην πορεία τους τα progressive στοιχεία και έδεσαν την ψυχεδελική pop με τους σκληρούς ήχους της εποχής. Απολαυστικά όλα αυτά, indeed.

Πάμε πάλι πίσω, όχι στα 60s αλλά στην παρουσίαση των Whereswilder. Νέα μπάντα σε νέα δισκογραφική, ας πούμε ότι έπαιζαν σπίτι τους εκείνη την μέρα και μας κέρασαν δισκάκι που μόλις είχαν φτιάξει με τα χεράκια τους. Τώρα βέβαια το Six d.o.g.s. είναι το σπίτι όλων, θα μου πεις, και απλά ρίχνω ένα spell να τα καταφέρει και να γίνει και η δισκογραφική όλων, ναι γιατί όχι (ελπίζω να μην αγχώνω κανένα τώρα).

Στο live για τη παρουσίαση του δίσκου Yearling το μαγαζί ήταν τίγκα, τίγκα, όχι πράγμα πρωτόγνωρο για τον χώρο, αλλά πήρα μια αίσθηση ότι κάπως είχε ένα ρεύμα η μπάντα (πιθανώς εσωτερικό, του μαγαζιού). Έχουν παρουσία στα συναυλιακά γύρω στον ένα χρόνο και έχω σκάσει να ακούσω κάτι ηχογραφημένο από αυτούς από προηγούμενα σχήματα ή συνθέσεις που ίσως να είχαν, να δω πως άρχισαν να δομούν τον ήχο τους. Αυτό όχι από περιέργεια και συλλεκτική μανία αλλά γιατί αυτό που άκουσα στο live πατούσε καλά στα πόδια του για νέα μπάντα. Αν μου έλεγε δηλαδή κάποιος ότι δεν έχουν φτιάξει τίποτα άλλο μέχρι σήμερα θα αντιδρούσα με κάποια έκπληξη και θα πρόσθετα points.

Είναι τέσσερεις, έχουν δουλέψει πολύ και αυτό φαινόταν στο live, είναι προσεκτικοί στο παίξιμο και στο act που κάνουν, προσηλωμένοι ο καθείς στο όργανο του αλλά όχι στο κόσμο του, βγήκαν λίγο αμυντικά αλλά σταδιακά ελευθέρωναν τα τραγούδια και έδιναν κορυφώσεις. Δημιουργούσαν σταθερά δίπολα πάνω στη σκηνή, δεν είχες δηλαδή το performer που ξεχωρίζει και αυτό τους έδινε μια ισορροπία και μάλλον το λέω για καλό. Είναι εντυπωσιακό το πόσο μοιάζουν οι φωνές του μπασίστα (τέρμα δεξιά όπως κοιτάς to stage) και του ενός κιθαρίστα (τέρμα αριστερά - sorry guys, δεν ξέρω ονόματα) καθώς έβγαζαν τα αργόσυρτα φωνητικά κάτω από τα μουστάκια τους, μια ο ένας και μια ο άλλος. Οκ rhythm section με τον ντράμερ να μην αφήνει περιθώρια σε κάποιον να θεωρήσει ότι είναι διακοσμητικός και δύο διαφορετικής λογικής κιθάρες να μπλέκουν μεταξύ τους. Η ακριανή πιο acid και υπεύθυνη για κάποια πιο ψυχεδελικά, old school ανοίγματα (μέχρι που στιγμές μου έφερε σε West Coast) και η μεσαία πιο μονότονη και ρυθμική να είναι η ραχοκοκαλιά των τραγουδιών.

Κάπου πήρε το μάτι μου στο press κάτι του στυλ, psychedelic rock με stoner στοιχεία, αλλά εγώ είδα τυπάκο με T-Shirt Planet of Zeus να του φεύγει χασμουρητό. Φαντάζομαι είναι σπουδαίο πράγμα στις μέρες μας να παίζεις support στους Planet (έγινε στο sold out στο Gagarin) αλλά οι δρόμοι που πάνε να ανοίξουν οι Whereswilder είναι πιο πολύπλοκοι και δαιδαλώδεις, εξ' ορισμού της ψυχεδελικής μουσικής. Βέβαια αυτά είναι γούστα, δεν μπορώ να πω ότι με χάλαγαν τα πιο σκληρά στοιχεία που έβγαιναν αλλά περισσότερο τα αντιμετώπιζα με τρυφερότητα σαν ορφανά του indie παρά σαν stoner (επειδή σώνει και καλά αυτό τον καιρό διανύουμε εποχή του Δία).

Οι Whereswilder είναι άγουροι ακόμα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην γλυκάνει το φρούτο. Αφήνουμε άμυνα και παίζουμε λίγο επίθεση στο επόμενο ματς και κάτι τελευταίο. Αν είναι έτσι όπως τα λέει το χαρτί με τις πληροφορίες, έχουν μπει στο studio να φτιάξουν τα τραγούδια πριν ένα χρόνο. Αν όντως δεν είχαν ακούσει μέχρι τότε τα δύο πρώτα EP των Temples, κάπου Φεβρουάριο είχαν και οι αυτοί έτοιμοι το δίσκο, έχει ένα ενδιαφέρον η σύμπτωση. Απλά κάνω μια χωροχρονική παρατήρηση. Μια από τις πρώτες σημειώσεις που έκανα στο μπλοκάκι μου προς το τέλος της συναυλίας, ήταν, ας φέρει κάποιος του Temples στην Αθήνα. Με το support group θα τα βρούμε.

Α και μια σύμπτωση ακόμη, ήταν η δεύτερη κυκλοφορία για την Six d.o.g.s. για την σειρά Markos (η άλλη σειρά είναι η Gilda και χορεύει) και το άλμπουμ των Nirvana που δεν είχα ακούσει λεγόταν Dedicated to Markos III.

Φωτογραφίες - Πηνελόπη Γερασίμου