Live @ Principal Club Theater

Πριν από σχεδόν 8 χρόνια, η παρουσία των White Lies εδώ (Θεσσαλονίκη) θα με (μου, για τους νότιους φίλους μας) προκαλούσε ανεξέλεγκτο ενθουσιασμό. Τώρα, 8 χρόνια μετά το ‘Lose my life’, μου προκάλεσε χαρά αλλά ίσως περισσότερο ένα αίσθημα απόδοσης φόρου τιμής στους δημιουργούς του.

Θα ήθελα να τους δω τους While Lies στην εποχή του ‘Unfinished business’ και του ‘Farewell...’. Όπως θα ήθελα να δω και τους Interpol στην εποχή του ‘Stella…’ και του ‘Untitled’ και τους Editors την εποχή του ‘Munich’ και του ‘Bullets’ (τον Άρη θες να τον βλέπεις επί εποχής Νικ-Δράκου, την Ούρσουλα Άντρες μισό αιώνα πριν και πάει λέγοντας).

Μετά το 2009, η πορεία των White Lies δεν προσφέρει καμμιά ιδιαίτερη συγκίνηση. Έβγαλαν ένα μάλλον αδιάφορο δεύτερο πόνημα, ένα μάλλον ενδιαφέρον άλλα άνισο τρίτο και πρόσφατα ένα μιάμιση-ακρόαση-και-γεια σας τέταρτο. Το μαύρο του ‘Lose my life…’ τους πήγαινε απείρως περισσότερο σε σχέση με τις μετέπειτα και κυρίως πρόσφατες ακροβασίες οι οποίες φέρνουν στο μυαλό τους A-ha και τους Ultravox μεταξύ άλλων.

Έχοντας όλα’ αυτά στο μυαλό, πήγα χωρίς τρελές προσδοκίες. Αυτό που είδα ούτε μ' απογείωσε αλλά ούτε και μ’ απογοήτευσε. Η τριάδα των νεαρών (πάνω κάτω στα 26 είναι όλοι τους) επί σκηνής αποδίδει μάλλον ικανοποιητικά τις συνθέσεις τους με μια χωρίς εξάρσεις σκηνική παρουσία, με ένα άκρο τον ακίνητο μπασίστα, στη μέση τον φιλικό με το κοινό τραγουδιστή-κιθαρίστα και στο άλλο άκρο τον ζωηρό ντράμερ. Ο Harry (ο τραγουδιστής) ουκ ολίγες φορές έδειξε την ευαρέσκειά του στο θεσσαλονικιώτικο κοινό, το οποίο φέρθηκε πολύ καλά στη μπάντα, με μεγάλη θέρμη σε ό,τι ακούστηκε από το ‘Lose my life…’ και με εμφανώς μικρότερη στα υπόλοιπα, ιδιαίτερα σε όσα έπαιξαν από το τελευταίο τους...

…αλλά ποιος νοιάζεται τώρα για το ‘Πρωινό στο ΛΑ’ ή το Βραδινό στο Ελ Πάσο. Αυτοί που φοβούνταν να πετάξουν (πρώην Fear of Flying, ξεκίνησαν κι οι τρεις μ’ αυτό το όνομα σχεδόν στα 16 τους πριν μεταλλαχθούν/μετονομαστούν στους ‘Κατά Συνθήκη Ψεύδη’) έκαναν μέσω του ‘Lose my life..’ μια πτήση αδιανόητου συναισθηματικού ύψους. Ήταν στα 18 τους κι οι τρεις, ήδη χρόνια φίλοι από το σχολείο ακόμα και ήταν η εποχή που οι τότε επιρροές τους επισφραγίστηκαν μ’ ένα τρόπο και ήχο ιδιό-κτητο… Κι όταν αυτές οι επιρροές αρχίζουν από Echo και τελειώνουν σε Joy (ενώ η εταιρεία τους ήταν η-λέγε με Ροβέρτο, Σίμωνα και Λαυρέντη-Fiction) δεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός παρά επίτευγμα.

Φτιαγμένο από μια τριάδα μουσικών πραγματικά σφιχτοδεμένη, βγάζει τρέλα, αγωνία, ρομαντισμό, σκοτάδι. Κι υπάρχουν στιγμές στο ‘Lose my life..’ που κάποια ή όλα αυτά ισορροπούν με τόση ένταση κι ορμή ώστε απλά αφήνεσαι στην καθαρτήρια δύναμή τους. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στο ομώνυμο ‘To lose my life’ (μάλλον το σήμα κατατεθέν White Lies single) με τα αξιομνημόνευτα β΄ φωνητικά, το δε ‘Price of love’ που κλείνει το δίσκο (και το οποίο έπαιξαν μπροστά μας μετά από καιρό σύμφωνα με την ομολογία των ίδιων) χαράζει στο χρόνο τη συνεργεία όλης της μπάντας (ο Harry Mc Veigh εντυπωσιάζει ενίοτε και με το κιθαριστικό του παίξιμο πέρα απ΄ τις αναμφίβολές φωνητικές του αρετές). Κι όσο για το ‘From the stars', αυτά τα τύμπανα που γλυκά κάνουν το Atmosphere να τριβελίζει στο μυαλό, αυτή η φωνή που εδώ φαίνεται να φτάνει υψίπεδα κι αυτά τα έγχορδα (απόντα δυστυχώς κείνο το βράδυ) που κάνουν τη μελαγχολία γλυκά προσιτή, δεν αφήνουν περιθώρια για περαιτέρω σχολιασμό

Υπάρχει κι ένα σχεδόν ακυκλοφόρητο εκείνης της εποχής που το ονόμασαν ‘Ταρίχευση’. Σαν προορισμένο από τίτλο -κι όχι μόνο- να περικλείει όλη τη νεανική τους αγωνία συντροφευμένη από το τότε σκοτάδι. Κείνο το δωμάτιο τους απ' ό,τι φαίνεται δε θα το ξανανοίξουν.

Σ’ αντίθεση με μένα που πότε δε τ΄ άφησα.

(ευχαριστώ τον αδερφό Αλέκο Καταρτζή για όλες τις διευκολύνσεις)

(Φωτογραφίες: Μαριάννα Βασιλείου)