(It's only rock 'n' roll and we hate it!)
Κάποτε υπήρχαν ελπίδες ότι τελικά θα πεθάνει το rock. Πλέον, ακόμη και οι τελευταίες ελπίδες μας προς τούτο έχουν πεθάνει πρώτες. Το rock είναι αυτό που πεθαίνει τελευταίο καθώς φαίνεται...
Με τα δύο live των White Stripes σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έληξε -ουσιαστικά- ένα αναμφίβολα εκρηκτικό για τα ελληνικά δεδομένα συναυλιακό δίμηνο. Και του άξιζε να λήξει με την σημαντικότερη συναυλία της χρονιάς, ίσως δε μια από τις σημαντικότερες που έγιναν ποτέ στη χώρα μας. Οι Duran Duran, οι Black Sabbath, οι Kraftwerk κ.ο.κ., οι Cure που θα έρθουν, και οι Depeche Mode που ενδέχεται να έρθουν αποτελούν live μείζονος υποκειμενικής σπουδαιότητας, για τους χιλιάδες των οπαδών τους. Ένα live σαν αυτό των White Stripes αποτελεί την πεμπτουσία του σημαντικού μουσικού γεγονότος. Πάρε ένα από τα δύο-τρία σημαντικότερα πράγματα στο χώρο του rock αυτή τη στιγμή παγκοσμίως! Πάρε να έχεις! Αν δεν έρθεις, αν σου φαίνεται ακριβό το εισιτήριο, αν ξεφραγκιάστηκες από όλα τα προηγούμενα live, αν... αν... αν..., δεν έχει σημασία. Ο ορισμός της έννοιας live-στοίχημα για τη διοργανώτρια εταιρία. Στοίχημα που το κερδίζει a priori με τη διοργάνωση της συναυλίας, και που κανείς καλοθελητής και όψιμος κριτής δεν θα ενδιαφερθεί την επόμενη ημέρα... αν το έχασε οικονομικά, επιχειρηματικά κ.λ.π.
Η Astra λοιπόν διοργάνωσε το σπουδαιότερο live που θα μπορούσε να έχει διοργανώσει (άντε σας βάζω... μαζί και τους Interpol - σε επίπεδο καλλιτεχνικής αξίας-, τους Killers- για ακόμη μεγαλύτερο ροκ-σταριλίκι... και αφήνω στην άκρη τους U2, που είναι μια άλλη ιστορία). Το δε γεγονός ότι το live αυτό "ήρθε" μέσω της Encore και στην πόλη της Θεσσαλονίκης, που συστηματικά έχει πάψει να στηρίζει τέτοιου είδους πράγματα εδώ και χρόνια... αποτελεί από μόνο του μέγα-επίτευγμα. Για το αν η Θεσσαλονίκη στάθηκε τελικά στο ύψους των περιστάσεων... ρωτήστε καλύτερα τους χιλιάδες απόντες από το βράδυ της Τρίτης 13/7/2005.
Ειδικά εμείς οι διαφωνούντες οφείλαμε να είμαστε παρόντες...
Στο δια ταύτα λοιπόν... Δαφνοστεφανωμένοι, εκατομμυριούχοι πλέον και επισήμως αναγνωρισμένοι ως οι μοναδικοί εν ζωή rock 'n' roll μεσσίες, οι White Stripes, εκτός από τους καταϊδρωμένους και γεμάτους πάθος δίσκους τους, οφείλουν τεράστιο μέρος της φήμης τους στις live εμφανίσεις τους. Πολλοί τους έχουν αποκαλέσει επί σκηνής θαύμα. Δύο άτομα (ουσιαστικά ένα, αν υπολογίσεις ότι η Meg είναι μια ανύπαρκτη-drummer συνοδός, ενός χαρισματικού οργανίστα-performer), καταφέρνουν και απλώνουν το μεγαλείο του rock 'n' roll, ολοκάθαρο και ολοβρώμικο ταυτόχρονα, όπως το ονειρεύτηκε ο Jimmy, όπως το πραγματοποίησαν οι Led Zeppelin, όπως το θεμελίωσε ο Buddy Guy.
Και εγώ σε ποιον πλανήτη ζω άραγε; Έχω την εντύπωση ότι όλη η παραπάνω mouth-to-mouth μυθολογία δημιουργήθηκε τις ημέρες εκείνες που τα δύο αδέλφια, φτωχά και άσημα ακόμα, πλην πλήρως παθιασμένα και ταλαντούχα (ο ένας, ε..., μην ξεχνιόμαστε) όργωναν το underground κύκλωμα Αμερικής και Ευρώπης, επαναφέροντας το rock 'n' roll στις αρχικές συνιστώσες αυτού, με μια πρωτόγνωρη αγριάδα και ορμή. Γιατί οι White Stripes που είδα και άκουσα το βράδυ της Τρίτης δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τελειοποιημένη (και εξελικτικά τελειωμένη) ρέπλικα όλων -μα όλων- των αναφορών τους. Δύο άτομα που κάνουν παραπάνω θόρυβο και καλύτερο σαματά... από ότι θα περίμενε κανείς από δύο άτομα... Ε, και τι έγινε με αυτό; Που είναι η ένθεη μανία των Sixteen Horsepower; Που είναι η άρρωστη εικόνα του επικίνδυνου Jeffrey Lee Pierce και οι γοητευτικές ατέλειες των υπόλοιπων Gun Club σε εκτελεστικό επίπεδο; Που είναι το αυθεντικό rock 'n' roll πανηγύρι στο οποίο μας "εξανάγκαζαν" να μεθάμε οι θεοί Gallon Drunk; Υπάρχει κανείς που έχει δει τους Birthday Party και πιστεύει ότι οι White Stripes οργιάζουν επί σκηνής;
Mας θυμίζουν τα 70s και τους λαρυγγισμούς του Robert Plant. Και γιατί τους ανεχόμαστε ακόμα; Τα solo του Jack υπήρχαν στιγμές, που καλούσαν επί σκηνής το πνεύμα του Richie Blackmore στις πιο υπερφίαλες και μεγαλο-ιδεάτικες στιγμές του. Και γιατί άραγε να καλεί κανείς τα πνεύματα των ζωντανών; Κάποια ουσιαστική ανάγκη προς τούτο; Οι White Stripes φαίνεται σαν να γιορτάζουν σε κάθε στιγμή της μουσικής τους... το υποτιθέμενο σταμάτημα του χρόνου στο έτος 1976. Γιατί δε βρέθηκε ποτέ κανείς να τους κατηγορήσει για αυτό; Το punk δεν υπήρξε απλά μια απολύτως απαραίτητη αντίδραση, στάθηκε τελικά ο λόγος για τον οποίο το rock αρνήθηκε να πεθάνει... Οι White Stripes όλα αυτά τα αγνοούν με απαράδεκτο τρόπο... όταν φλυαρούν ασύστολα κατά τη διάρκεια του 'Hallo Operator', που το ακολούθησε χωρίς ανάσα το 'Little Bird' (όπως ακριβώς στο άλμπουμ δηλαδή), και ας επιμένουν οι μουσικοκριτικοί ότι η αξία τους έγκειται στο ότι συνδυάζουν την blues παράδοση με την punk έκρηξη. Είναι ίσως οι μεγαλύτεροι rock ορθολογιστές, που έχουμε ακούσει εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Περισσότερο και από εκείνους τους αμετανόητους ροκάδες από το Seattle... θα έλεγα.
Το ερωτικό 'Jolene' αποτέλεσε ένα παραθυράκι ουσιαστικής agrotica-pop γραφής, στο τελειοποιημένο rock 'n' roll χάος, που με μαεστρία, ομολογουμένως, διεύθυνε ο Jack και υπηρέτησε πιστά η παρ' ολίγον κουλή Meg για μία ώρα και τριάντα λεπτά περίπου. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της ώρας το ροκ που ξεδίπλωσαν μπροστά μας οι White Stripes ξεχείλιζε σχεδόν χυδαία από μύες, από άνευ λόγου ζοριλίκι και από ανούσιες επαναλήψεις ασκήσεων, οι λύσεις των οποίων έχουν βρεθεί και έχουν εμπεδωθεί από όλους μας εδώ και κάτι... αιώνες. Μου θύμισαν την αστεία υπόθεση με το Paisley Rock... οι White Stripes... όσο κόμισαν τελικά νέα πράγματα στην υπόθεση rock οι 100% πιουρίστες Dream Syndicate, άλλο τόσο και το ντουέτο από το Detroit υποσχέθηκε επί σκηνής να καταστήσει ουσιαστικό το ροκ του δικού μας μέλλοντος. Σε κάθε επόμενο τραγούδι είχα την αίσθηση ότι λαμβάνει χώρα κάτι ανούσιο. Ακόμη και το συνταρακτικό 'Seven Nation Army' με ενόχλησε καθώς επανέφερε και πάλι στα αυτιά μου εκείνο το ενοχλητικά μάγκικο heavy rock ριφάκι... από το οποίο έχουν υποσχεθεί να μας απαλλάξουν εδώ και χρόνια δεκάδες πραγματικά ανοιχτόμυαλοι rock ήρωες.
Αποχωρώ με το κοινό των White Stripes να διαφωνεί κάθετα με όλα τα παραπάνω. Όταν το rock 'n' roll καταφέρνει και "ιδρώνει" το κοινό του, τότε αναμφίβολα έχει πετύχει τους σκοπούς και τους στόχους του. Και οι White Stripes το κατάφεραν κατά ιδανικό τρόπο. Τα rock ακροατήρια είμαι πλέον απόλυτα πεισμένος ότι γουστάρουν αγνό και παραδοσιακό σκληροτράχηλο rock, καλυμμένο κάθε φορά με καινούργια φτιασιδώματα, με νέα κολπάκια και νέους ήρωες. Οι White Stripes έχουν πάρει το χρίσμα για τα καλά, είναι οι τυχεροί του σήμερα και μάλλον και του αύριο. Είναι αυτοί που καλούνται να διαιωνίσουν την άρνηση του rock να εξελιχθεί. Και το καταφέρνουν, με απόλυτα συναρπαστικό, έξυπνο και ιδρωμένο τρόπο.
Όλα τα άλλα όμως δεν περιττεύουν να ειπωθούν, ειδικά όταν μπάντες σαν τους Liars σε κάνουν ακόμη να πιστεύεις ότι όλα αυτά που συμβαίνουν επί σκηνής... δεν μπορεί να συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Όταν μένεις στην κυριολεξία μαλάκας, συναντώντας την ανατροπή και την πρωτοπορία, εκεί που πίστευες ότι έχουν εξαφανισθεί οριστικά. Ας μην τα δεχόμαστε όλα τόσο αψήφιστα λοιπόν!
Υστερόγραφο έκτακτης επικαιρότητας: Κλέβω ατάκες λοιπόν: τίποτε σε αυτή τη ζωή δεν κερδίζεται τελικά a priori (τάδε έφη ΡΖ). Το πρωινό της επόμενης ημέρας του live των White Stripes στην Αθήνα, ανακαλύπτω ότι τελικά μόνο ημείς οι Θεσσαλονικείς είδαμε live ένα από τα πιο hot ονόματα του σημερινού trend rock. Δεν φύσηξε βαρδάρης φυσικά στην Αθήνα, αλλά μερικά μποφόρ παραπάνω από τα συνηθισμένα οδήγησαν αρχικά σε διπλή διακοπή και οριστικά σε ουσιαστική ακύρωση της εμφάνισης τους. Και όλα αυτά μέχρι το πρώτο μισάωρο, οπότε λογικά θα είχε αρχίσει να ζεσταίνεται ο λαός. Άρχεται κύκλος ανακρίσεων, επικρίσεων, επερωτήσεων κ.ο.κ. Οι αντιδράσεις του κόσμου δικαιολογημένες, ομοίως και η γκρίνια. Στα όρια του θεμιτού όμως. Ωστόσο, αυτοί που ρίχνουν μπουκάλια στη σκηνή... και απειλούν υπό τη σκέπη της ανωνυμίας του πλήθους αξίζουν απλά το χλευασμό μας. Οτιδήποτε άλλο περιττό να ειπωθεί...
Η Astra φαίνεται ότι πήγαινε για το χρυσό και σκόνταψε στο τελευταίο εμπόδιο. Όταν όλα θέλουν να πάνε στραβά θα πάνε, αυτό είναι γνωστό. Η μη ικανότητα αντιμετώπισης εκτάκτων περιστάσεων όμως, δεν είναι που κόντεψε μέχρι και κυβερνήσεις να ρίξει κάποτε σε αυτή τη χώρα; Και που πραγματικά τις έριξε σε κάποιες άλλες χώρες;
Εν τέλει κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη να κρίνεται εκ του αποτελέσματος...
[Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος]
