White Stripes etc

Ωραία... Εδώ είμαστε πάλι. Αντί να λέμε "τι σπουδαία συναυλιακή εμπειρία περάσαμε το προηγούμενο βράδυ", να αναλύουμε για ποιο λόγο "ζήσαμε την συναυλία του καλοκαιριού" και όλα αυτά τα χιλιοειπωμένα κλισέ που αρεσκόμαστε να λέμε και να γράφουμε κάθε φορά, καθόμαστε και ασχολούμαστε με θεωρίες συνομωσίας, κάνοντας "ρεπορτάζ" που κινούνται στα όρια του κιτρινισμού (με πάντα alternative χαρακτήρα, για να μην ξεχνιόμαστε), ανακαλύπτουμε ενόχους, και κουνάμε το δακτυλάκι μας ενώ επιπλήττουμε τους "εγκληματίες", έως ότου πάλι τους ξαναστηρίξουμε στην επόμενη προσπάθειά τους.

Τα deja vu λοιπόν συνεχίζονται ακάθεκτα στον κυκεώνα ατυχών περιστατικών της άμοιρης μουσικής πραγματικότητας της χώρας μας. Μίας πραγματικότητας, που για να μην γελιέται κανένας, είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την γραφική, από πολλές απόψεις, κατάστασή της. Από τους ανθρώπους των δισκογραφικών εταιριών, και τους υπεύθυνους των εταιριών διοργάνωσης συναυλιών, έως τους δημοσιογράφους του δήθεν εναλλακτικού χώρου μας (και σε πολύ πιο μεγάλο βαθμό από ότι φαντάζεστε), τους μουσικούς της και φυσικά τον απλό πελάτη όλων των προαναφερθέντων εταιριών. Και φυσικά ότι γεννηθήκαμε και ζούμε στην Ελλάδα...

Το βράδυ της 13ης Ιουλίου ήρθε απλά για να επιβεβαιώσει αυτά που ήδη γνωρίζουμε.

Την στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές σίγουρα όλοι όσοι δεν κατεβήκατε ως το Φάληρο θα έχετε ακούσει με αρκετές γλαφυρές περιγραφές όλα όσα διαδραματίστηκαν στην υποτιθέμενη "Γιορτή του Rock'n'Roll". Όσοι από την άλλη βρεθήκατε στον χώρο του G-Fest (πλέον μόνο ως κακόγουστο αστείο ακούγεται ο όρος festival, αλλά εν πάση περιπτώσει, μην ξύνουμε πληγές...) είδατε την κατάντια και πολλοί από εσάς μάλιστα "συμμετείχατε" και πάρα πολύ ενεργά στην καταβαράθρωση της όποιας αξιοπρέπειας έχει πλέον απομείνει στο ελάχιστο ελληνικό κοινό για συναυλίες τέτοιων διαστάσεων.

Ο Jack και η Meg White για 40 σχεδόν λεπτά παρέδιδαν μαθήματα με την ιδιαίτερη σφραγίδα τους. Έδωσαν την μικρή τους παράσταση για όλους αυτούς που πίστευαν (πιστεύουν;) στον δαιμόνιο Jack White και στην ικανότητά του να σε πείθει ότι εφευρίσκει τον τροχό κάθε τρεις και λίγο. Εάν όλα είχαν πάει κατ' ευχήν, η συνέχεια αυτής της παραγράφου και των αρκετών επόμενων της, θα περιείχε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το πώς έμεινα με τα μάτια καρφωμένα πάνω στην κιθάρα του Jack για να ανακαλύψω πώς με τόση ευκολία και βρομιά ταυτόχρονα μεταπηδά από τα blues στην country και ακόμα παραπέρα στο bluegrass, και όλα αυτά, τα δύσκολα για το απαίδευτο αυτί, να τα μετατρέπει σε έναν rock, με pop(ular) διαστάσεις, δυναμίτη που σε οδηγεί σε στιγμές αγνών και προπατορικών rock'n'roll πολλαπλών οργασμών. Όμως, αν πιστέψουμε στην κακή μας μοίρα, δεν ήταν γραφτό να γίνει κάτι τέτοιο.

Αντίθετα, δυστυχώς, αυτό το εξαιρετικό 40λεπτο των White Stripes στην Αθήνα, μοιάζει να έχει διαγραφεί από την μνήμη σας. Όλες οι συζητήσεις μετά και την τελευταία αποχώρηση του Jack White από την σκηνή, εν μέσω ρίψεων μπουκαλιών και άλλων αντικειμένων (για να μην μιλήσω και για τα αμίμητα... "fucking American go home!" που ακούστηκαν ανάμεσα από τα γιουχαΐσματα) αλλά και έως αυτή την στιγμή, απόγευμα Πέμπτης, περιστρέφονται πάνω στο... (διαλέξτε χαρακτηρισμό: φιάσκο, αίσχος, ξεφτίλα, ντροπή, μεταξύ πολλών άλλων).

Το αεράκι (ιδού ο μεγάλος ένοχος!) λοιπόν, για όσους ίσως θέλουν μία γρήγορη περίληψη, φύσαγε όσο όλοι παρακαλάμε στις καλοκαιρινές συναυλίες, ώστε να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις αποπνικτικής ατμόσφαιρας. Στη σκηνή βέβαια, φυσικό αυτό, ο Jack και η Meg το ένιωθαν λίγο περισσότερο. Είδαν και ένα από τα διακοσμητικά φυτά της σκηνής να λυγίζει κάποια στιγμή από τον αέρα, και άρχισαν να κοιτάνε και τριγύρω τους. Εκεί λοιπόν, τριγύρω τους, εκτός από τους κοντά στους 6.000 Αθηναίους, ανάμεσά τους και η αφεντιά μου μπροστά να περιμένω να ακούσω το "Jolene", ήταν και... κάτι τόνοι από μέταλλα και πλαστικά, δηλαδή οι σκαλωσιές και ο ηχητικός και φωτιστικός εξοπλισμός, που φαινόντουσαν, πραγματικά, να κουνιούνται πάνω και γύρω από τα κεφάλια τους. Όχι όμως και σε βαθμό όμως που να θεωρείς ότι υπάρχει περίπτωση να πέσουν κιόλας. Αυτό πιστεύουν και οι άνθρωποι της Astra και έως ένα σημείο με βρίσκουν σύμφωνο. Όμως, δεν είμαι ούτε εγώ, ούτε οποιοσδήποτε άλλος της διοργανώτριας εταιρίας πάνω στην σκηνή...

Εκεί είναι μία εμφανώς φοβισμένη Meg. Για να μην μακρηγορούμε, το θέμα είναι ότι σύντομα είχαμε μία πρώτη διακοπή για να κατεβεί το πανό-σκηνικό πίσω από τους δύο μουσικούς και ύστερα από ένα τραγούδι, είχαμε την δεύτερη διακοπή, τώρα για να κατέβει η οροφή της σκηνής σε πιο χαμηλό επίπεδο ώστε να μειωθεί η επίδραση του αέρα. Δύσκολη επιχείρηση ομολογουμένως, πάνω στην οποία τραυματίστηκε ένα μέλος του crew των White Stripes. Ύστερα από όλα αυτά, ποιος μπορεί να πιστεύει ότι μπορούσαν και ότι έπρεπε οι δύο μουσικοί να επιστρέψουν στην σκηνή; Μετά βγήκε ο Jack White μόνος του, ζήτησε συγνώμη που δεν μπορούν να τελειώσουν το σετ τους, και αφού δέχθηκε, όπως προείπαμε τα αναγκαία μπουκάλια και γιουχαΐσματα, αποχώρησε. Φυσικά οι Ολυμπιακές επιδόσεις στις ρίψεις αντικειμένων προς τη σκηνή συνεχίστηκε, με στόχο το drum kit της Meg κατά κύριο λόγο...

Αυτά είναι τα γεγονότα, με όποια δόση ειρωνείας και ανάλαφρης διάθεσης μπορούμε να έχουμε, όταν το αποτέλεσμα είναι το χειρότερο δυνατό για την πιο πολυαναμενόμενη rock συναυλία του καλοκαιριού.

Το ερώτημα τώρα είναι κατά πόσο αξίζει τον κόπο να μπούμε στην διαδικασία να βρούμε μία κάποια άκρη για το γιατί έγιναν όσα έγιναν. Τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις... και αυτές πολλές, ανάλογα με την προδιάθεση ερμηνείας γεγονότων και φημών.

Είναι πολύ εύκολο να ρίξει κάποιος, χωρίς να το σκεφτεί και ιδιαίτερα, το ανάθεμα είτε στους White Stripes και γενικότερα σε όλο το crew τους, όπως και πολύ εύκολο είναι να αποδώσει το σύνολο των ευθυνών στην διοργανώτρια εταιρία. Για τους μεν πρώτους, διότι έδειξαν δείγματα ακραίας υπερευαισθησίας χωρίς πραγματικά να συντρέχει κάποιος ουσιαστικός κίνδυνος (όλα αυτά βέβαια προτού τραυματιστεί ο άνθρωπός τους), και για τους δε διοργανωτές γιατί δεν διασφάλισαν στο 100% την ομαλή πραγματοποίηση της συναυλίας, όταν ειδικά δεν μιλάμε και για ακραία καιρικά φαινόμενα.

Όμως δεν είναι εκεί το θέμα. Άλλωστε τα "αναθέματα" ακόμα και από τους ίδιους ανθρώπους άλλαξαν αποδέκτες μέσα σε λίγες ώρες, αφού κάποιοι που αρχικά, λίγο μετά το περιστατικό, αποκαλούσαν "φλώρους" και "κότες" τους White Stripes, οι ίδιοι το επόμενο πρωί μίλησαν για "απαράδεκτους" διοργανωτές.

Η αλήθεια ποια είναι λοιπόν; Ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια. Υπάρχουν πολλές αλήθειες, ανάλογα, είπαμε, με την προδιάθεση του καθενός. Υπάρχει όμως και αυτή η ΜΙΑ αλήθεια...

Αυτή η αλήθεια πηγάζει από την ουσιαστική ανυπαρξία της μικρής μας αγοράς, με καθαρά επιχειρησιακούς όρους. Για μία επιχείρηση λοιπόν, τέτοια είναι οι White Stripes και κάθε άλλο πραγματικά μεγάλο, εμπορικά και καλλιτεχνικά ταυτόχρονα, σύγχρονο συγκρότημα, η ελληνική αγορά είναι ανάξια λόγου. Αρκετοί ακούστηκαν να λένε, ότι το συγκρότημα δεν σεβάστηκε το κοινό του και ότι κατέστρεψε την καλή εικόνα που είχε το ελληνικό κοινό γι' αυτό. Ωραία. Έχετε διερωτηθεί τι υπάρχει όμως για να σεβαστεί στην μουσική μας πραγματικότητα;

- Ένα κοινό 6 χιλιάδων ατόμων σε μία πόλη 6 εκατομμυρίων στην συναυλία ενός κορυφαίου σύγχρονου συγκροτήματος;
- Αντίστοιχα, ένα κοινό 25 χιλιάδων (προπώληση παρακαλώ) για τους... Scorpions; Για να μην περάσουμε και στα πιο ελληνοδικά μας και μας πιάσει κατάθλιψη...
- Το γεγονός ότι από τους 6 αυτούς χιλιάδες, οι μισοί είχαν βρει ή έψαχναν πρόσκληση ή εισιτήριο μειωμένης τιμής (και δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω)
- Το γεγονός ότι κάποιοι από τους παραπάνω "μουσικόφιλους" με την πρώτη ευκαιρία μετατρέπονται σε "ρίπτες" αντικειμένων παγκοσμίας κλάσης;
- Δημοσιογράφους, έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, που αναδημοσιεύουν άβουλα δελτία Τύπου, και ακόμα χειρότερα, τα υπογράφουν ως δικά τους κείμενα κιόλας (!) ανεξάρτητα με το τι αναφέρεται σε αυτά;
- Μέσα Ενημέρωσης που καταντάνε Μέσα Διαφήμισης της όποιας διοργάνωσης, βομβαρδίζοντας καθημερινά το μυαλό του κάθε αναγνώστη, και όταν πάει κάτι στραβά, εμφανίζονται ανεξάρτητοι και κατήγοροι;
- Διοργανωτές, που λέγονται επαγγελματίες, και δρουν ως ερασιτέχνες, επανειλημμένα;
- Διοργανωτές που τρίβουν τα χέρια με την "αποτυχία" του άλλου; (Κάπου στην Πιπίνου πρέπει να άνοιξαν σαμπάνιες σήμερα, δυστυχώς...)
- Δισκογραφικές εταιρίες, που βρίσκονται στον κόσμο τους πραγματικά, αμέτοχες στα όσα γίνονται;
- Και υπάρχουν τόσα μα τόσα άλλα...

Τι από όλα αυτά να σεβαστεί, και για ποιο λόγο, η κερδοφόρα και σταθερά αναπτυσσόμενη επιχείρηση των White Stripes; Σοβαρολογούμε; Η αλήθεια είναι μία λοιπόν. Ως τέτοιο κοινό που είμαστε, τέτοιοι δημοσιογράφοι, τέτοιοι διοργανωτές, τέτοια παραρτήματα δισκογραφικών, τέτοια χώρα γενικότερα, έχουμε και τις αντίστοιχες συμπεριφορές από επιχειρήσεις όπως οι White Stripes που μας αρμόζουν.

Οι White Stripes λοιπόν, για να ξυπνήσουν και οι τελευταίοι των ρομαντικών, δεν ήρθαν στην Αθήνα για να αποδείξουν κατά πόσο είναι rock'n'roll στην ψυχή (ε; Δεν άκουσα καλά...) και για να διαδώσουν την μουσική τους. Δεν ήρθαν για να κάνουν προώθηση του νέου τους album. Αυτό κάνουν εκεί που αξίζει τον κόπο. Στην Μεγάλη Βρετανία, στην Ιαπωνία, στην Αυστραλία και φυσικά στις Ηνωμένες Πολιτείες! Εκεί δηλαδή που θα βρίσκονται σε 10 μέρες για μία ακόμα πολυήμερη περιοδεία. Εκεί είναι που θα πάθουν ζημιά εάν προκύψει οποιαδήποτε ακύρωση συναυλίας. Αυτή είναι η μεγάλη αγορά, εκεί όπου το "προϊόν" White Stripes πρέπει να εισχωρήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Γιατί λοιπόν να ρισκάρουν, όπως νόμιζαν, εν πάση περιπτώσει, ένα πιθανό ατύχημα στην Αθήνα; "Υπάρχει κύριοι διοργανωτές έστω και μία ελάχιστη πιθανότητα να τραυματιστεί κάποιος από το group; Τους παίρνω και φεύγω τώρα!" αυτή είναι η συμπεριφορά του διευθυντή της επιχείρησης, σε αυτή την περίπτωση ο tour manager. Και καλά κάνει.

Στην Ελλάδα λοιπόν ήρθαν όχι γιατί "αγαπάνε την χώρα μας", "ανυπομονούν να παίξουν για το Αθηναϊκό κοινό" και όλες αυτές τις κονσερβοποιημένες βλακείες που αραδιάζουν στις συνεντεύξεις οι πάντες. Ούτε βέβαια, γιατί κατάλαβε ο ατζέντης τους πόσο καυλωμένος ήταν ο Νίκος ο Τριανταφυλλίδης για να καταφέρει να τους φέρει στην Αθήνα. Ούτε βέβαια και για τα ωραία του μάτια. Ήρθαν μόνο και μόνο για το υπέρογκο ποσό της αμοιβής που τους πρόσφερε... Αλλά είπαμε, κάθε επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό της έχει ένα συγκεκριμένο business plan. Καλές λοιπόν οι τεράστιες αμοιβές, όμως να μην καταστραφεί και η επιχείρηση για κάποια, πολλά, δολάρια περισσότερα, έτσι δεν είναι; Οπότε, fuck'em & let's go!

Από την άλλη οι Coral ήταν εξαιρετικοί, γι'αυτό που είναι, και οι Sons & Daughters όπως και στο Gagarin τον χειμώνα, συμπαθέστατοι... Και το "μυστικό" βέβαια είναι ότι πάλι καλά που τους είδαμε και αυτούς, αφού ο Jack White εκνευρίστηκε πάρα πολύ το πρωί της Τετάρτης, όπως μάθαμε και διασταυρώσαμε, όταν διαπίστωσε ότι θα υπάρξουν τρία support groups, σε σημείο που να δηλώσει ότι δεν πρόκειται να παίξουν εάν δεν ακυρώσουν τα supports. Τελικά την πλήρωσε μόνο η Sunny Μπαλτζή. Κατά τα άλλα, σύμφωνα με τα δελτία τύπου της Astra ήταν ο ίδιος ο Jack White που άκουσε και ενέκρινε τα support...

Άντε και του χρόνου...