Live στη Ρώμη

Τι πιο ωραίο σκέφτηκα, από το να πάω στη Ρώμη (όπου δεν είχα ξαναπάει), και να ξεκινήσει το 3ήμερό μου στην αιώνια πόλη με μια συναυλία από ένα συγκρότημα που παρακολουθώ χρόνια και έχει στις αποσκευές του ένα πολύ όμορφο νέο άλμπουμ. Όπως καταλαβαίνετε, δεν ταξίδεψα στη Ρώμη για να δω τους Wild Nothing - ας πούμε ότι ήταν η αφορμή για να συνδυάσω και τα δύο. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν τόσο σαν μπάντα, αλλά γιατί είχα την εντύπωση ότι είναι πιο καλοί στο στούντιο παρά στα live. Ούτως ή άλλως γνώριζα ότι παίζουν πάντα 1 ώρα και κάτι, το εισιτήριο ήταν σχετικά φτηνό (€13 & €2 το fee), οπότε let’s do it!

Η συναυλία ήταν Παρασκευή βράδυ στις 22:00. Έφτασα απογευματάκι στο αεροδρόμιο, οπότε είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου για να προλάβω να τακτοποιηθώ και να πάω εγκαίρως στο Monk Club για να παρακολουθήσω και το opening act. Στην είσοδο με περίμενε μια έκπληξη. Για να σε αφήσουν να μπεις, έπρεπε υποχρεωτικά να έχεις κάρτα μέλους του club το οποίο είναι προφανώς ιδιωτικό. Να είναι καλά η περιαγωγή δεδομένων στις χώρες της Ευρώπης! Έκανα εκείνη τη στιγμή registration online, πλήρωσα έξτρα τα πιο άχρηστα €5 και μπήκα επιτέλους μέσα για να δω τι είναι αυτό το Monk private Club, το οποίο παρεμπιπτόντως, βρίσκεται έξω από το ιστορικό κέντρο της Ρώμης, σε μια αδιάφορη θα έλεγα, περιοχή. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θυμίζει αρκετά τον Μύλο στη Θεσσαλονίκη, μιας και στην ουσία πρόκειται για έναν πολυχώρο. Από τη μία πλευρά υπάρχει ένα κλειστό μπαρ από όπου μπορεί κανείς να πάρει ποτό, έξω έχει τραπέζια για όποιον επιθυμεί να πιει και να καπνίσει, ενώ δίπλα ακριβώς είναι ο χώρος όπου φιλοξένησε τους Wild Nothing: Μια μεγάλη αίθουσα με έναν προθάλαμο με 2 stands για το merchandise και ένα μικρό μπαρ για μπύρες, νερό και αναψυκτικά. Έφτασα ακριβώς στις δέκα, έτρεξα για να πιάσω καλή θέση και με μεγάλη απογοήτευση αντίκρισα καμιά 50αριά άτομα. Κι όμως, το live όπως έμαθα την άλλη μέρα, έγινε sold out! (κατά τα ιταλικά δεδομένα όμως, όχι όπως εδώ που σε υπολογίζουν μέχρι και στην τουαλέτα). Προφανώς όλοι όσοι ήταν έξω και στο διπλανό μπαρ όπως και πολλοί άλλοι, μπήκαν μέσα περίπου μισή ώρα αργότερα, όταν βγήκαν στη σκηνή οι Malihini (ναι καλά διαβάσατε, όπως λέμε μαλλί χύνει).

Οι Malihini που λέτε, είναι ένα συμπαθέστατο pop ντουέτο από την Ιταλία για το οποίο όμως δεν θα ήθελα να αφιερώσω ιδιαίτερο χώρο και χρόνο. Μπορείτε κάλλιστα να ακούσετε την αγγλόφωνη δουλειά τους στη σελίδα τους στο bandcamp, να διαβάσετε όσοι πιστεύετε ακόμα στο πεπρωμένο την προσωπική τους ιστορία αγάπης, αλλά ζωντανά δε χρειάζεται να τους δείτε. Μου φάνηκαν εντελώς ερασιτέχνες. Ίσως κιόλας επειδή έπαιζαν στην πόλη τους, να ένιωσαν τόσο οικεία, ώστε να πιάσουν την κουβέντα με το κοινό και ενδιάμεσα να παίξουν και κανένα κομμάτι με τη συνοδεία ενός ντράμερ (σε μια ακρούλα). Ακόμα και το αγαπημένο μου “Delusional Boy” το απέδωσαν εντελώς χλιαρά. Αξιοσημείωτη πάντως ήταν η τεράστια έκπληξη στα μάτια του Giampaolo όταν μετά τη συναυλία του είπα τυπικά “congratulations” και αγόρασα 2 cds από το πρόσφατο άλμπουμ τους “Hopefully, Again” (το οποίο δεν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ακολούθησε ένα άσκοπο για μένα, μισάωρο κενό για να ξεστήσουν οι Malihini (έλεος, 3 όργανα είχαν!) και να ετοιμάσουν οι τεχνικοί τη σκηνή για τους headliners της βραδιάς. Σημαντική λεπτομέρεια: Απαγορεύεται το κάπνισμα και φυσικά όλοι το τηρούν.

Επιτέλους, λοιπόν, εμφανίζεται στη σκηνή με καπέλο jockey ο «πόσο Αμερικανός» Jack Tatum με full band παρακαλώ - ντράμερ, μπασίστα, κιθαρίστα και τον Matt Kallman των Real Estate στα πλήκτρα/σαξόφωνο, σύνολο 5 άτομα επί σκηνής.

Ξεκινούν δυνατά με το ‘Nocturne’ από τον ομώνυμο δίσκο του 2012, ενώ στο τέλος του τραγουδιού ο Jack βρίσκει την ευκαιρία να χαιρετίσει το ένθερμο κοινό και να αναπολήσει την 1η φορά που επισκέφτηκε τη Ρώμη σχεδόν 10 χρόνια πριν. Για τα επόμενα 75 λεπτά, υπήρξε μια απόλυτη μουσική συνέχεια και συνέπεια, χωρίς ανούσια και εκνευριστικά διαλείμματα μεταξύ των κομματιών, χωρίς να υπάρξει κοιλιά στο setlist και χωρίς πολυλογίες από τη μπάντα. Επικεντρώθηκαν στη νέα τους δουλειά, με 7 από τα συνολικά 16 τραγούδια που ακούσαμε να συμπεριλαμβάνονται στο Indigo, 3 στο ντεμπούτο τους Gemini (‘Live in dreams’, ‘Summer Holiday’ και ‘China Town’), 2 ακόμα από το ‘Nocturne’, με το ‘Paradise’ λίγο πριν το encore, να αποτελεί ένα από τα highlights της βραδιάς, ενώ ένα μόνο κομμάτι επέλεξαν από τα υπόλοιπα 3 EP/LP τους. Το σόλο σαξόφωνο στο “Whenever I” μου τράβηξε αμέσως την προσοχή μιας και κατά τα άλλα δεν είναι από τις αγαπημένες μου συνθέσεις. Το αποκορύφωμα όμως για μένα και το πλήρες χάσιμο ήρθε με το ατμοσφαιρικό “Bend” το οποίο οι περισσότεροι απολαύσαμε σαν υπνωτισμένοι με κλειστά τα μάτια.

Ο ήχος καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν μεστός δημιουργώντας μια ζεστή ατμόσφαιρα, ενώ το κάθε όργανο ακουγόταν καθαρά χωρίς όλα μαζί να καπελώνουν τη φωνή του Tatum, αναδεικνύοντας έτσι το πόσο δουλεμένη και δεμένη μπάντα είναι.

Οφείλω να ομολογήσω ότι έφυγα ενθουσιασμένη, δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα, δε βαρέθηκα ούτε κουράστηκα και κυρίως αισθάνθηκα γεμάτη και πλήρως ικανοποιημένη. Ίσως βέβαια γιατί δεν πήγα με μεγάλες προσδοκίες στο live και για αυτό μου φάνηκε σαν ένα σύντομο γλυκό όνειρο πριν επιστρέψω στην καθημερινότητά μου. Και για αυτό και μόνο θα το θυμάμαι με νοσταλγία.

Μια τελευταία παρατήρηση αφορά στην ανταπόκριση της ιταλικής indie κοινότητας όσο η μπάντα έδινε τον καλύτερό της εαυτό επί σκηνής. Παρακολουθώντας το κοινό, μου έκανε εντύπωση ότι συμμετείχε ενεργά χωρίς απαραίτητα να τραγουδάει (ας μην ξεχνάμε ότι δε γνωρίζουν οι περισσότεροι αγγλικά), χορεύοντας και εκδηλώνοντας με φωνές και χειροκροτήματα τις μουσικές του αδυναμίες. Και αυτό ήταν πολύ όμορφο και ουσιαστικό. Σαν partners in motion, beautiful devotion.

Setlist

1. Nocturne
2. Wheel of misfortune
3. Golden Haze
4. Flawed Translation
5. Live in dreams
6. Partners in motion
7. Bend
8. Summer holiday
9. Whenever I
10. Shallow water
11. Canyon on fire
12. Paradise
13. Letting go

Encore

1. Chinatown
2. A dancing shell
3. Shadow