Almost... 10 Horsepower
Άδικο ίσως, αλλά μερικά πράγματα δεν θα ξεφύγουν ποτέ από την κατάρα της σύγκρισης...
Έξι άλογα στη σημερινή τεχνολογική πραγματικότητα των TSI και των προοδευμένων turbo μηχανών φαντάζουν ελάχιστα. Δεν είναι όμως. Είναι ακριβώς η διαφορά μεταξύ του "θα θυμόμαστε για πάντα" και του "μας έμεινε μια καλή ανάμνηση". Για το "για πάντα" τα είπαμε εκτενώς, η καλή ανάμνηση κάπου εδώ ξεκινάει και για τον αν θα θαμπώσει με το πέρασμα του χρόνου, ας κρατήσουμε κάποια επιφύλαξη.
Καμιά αμφιβολία περί του ότι οι εμφανίσεις των Woven Hand παραμένουν must see για τον μουσικόφιλο που σέβεται τα ακούσματα του. Απλώς δεν θα του αλλάξουν τη ζωή, όπως -ως αποδείχτηκε- είχαν πράξει αυτές των προγόνων τους. Ο Edwards την κουβαλάει ακόμη την πολυπόθητη "τρέλα στο μάτι", αλλά σαφώς έχει μάθει να την ελέγχει. Πράγμα που ουδόλως σημαίνει ότι δεν συνεχίζει να απέχει άπειρα ναυτικά μίλια το ύψος του προσωπικού του πάθους έναντι αυτού που συνήθως συναντάμε στις καθιερωμένες ροκ περιστάσεις. Να εξηγούμαστε δηλαδή.
Ο λαός αυτή τη φορά τίμησε. Και τίμησε με το παραπάνω. Ένα σχεδόν γεμάτο Block 33, με νευρική αγωνία στον αέρα και με συναντήσεις από γενιές και γενιές μουσικόφιλων να στιγματίζουν το ΓΕΓΟΝΟΣ ως πράγματι τέτοιο με κεφαλαία. Δεν ξέρω κατά πόσο λειτούργησε τελικά ο θρύλος ή το ισχυρό παρόν, αλλά ειδικά οι προσδοκίες του μεμονωμένου διοργανωτή της συναυλίας, ο οποίος έπραξε με κριτήριο το προσωπικό του "βίτσιο" ευτυχώς δικαιώθηκαν και μας δίνουν το δικαίωμα να ελπίζουμε για περισσότερα "βίτσια" στο μέλλον.
Τα έχουμε ξαναπεί για την τεράστια σημασία του ροκ τρίο... όταν ακούγεται σαν ροκ οδοστρωτήρας, αλλά δεν κουραζόμαστε να τα λέμε. Αυτό ακριβώς είναι η heavy έκδοση των Woven Hand που μας είχε προαναγγείλει ο Edwards. Ισοπεδωτική. Τόσο που τρομάξαμε να αναγνωρίσουμε το εναρκτήριο White Bird, παρότι είναι από τις μεγάλες στιγμές της δισκογραφίας τους. Ο ΑΓΙΟΣ ξεκίνησε καθιστός και έτσι παρέμεινε ως το τέλος. Και κανείς άλλος δεν κουνήθηκε από τη θέση του πάνω στη σκηνή. Ως το τέλος. Το οποίο τέλος -δυστυχώς- δεν άργησε να έρθει... Και είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις που μένω να "γκρινιάζω" για τη σύντομη διάρκεια μιας συναυλίας. Συνήθως μία ώρα μου φτάνει. Αυτή τη φορά όμως στη μία ώρα πάνω ήταν που ζεστάθηκαν τα πράγματα. Θα έπρεπε επομένως να πάρουν και φωτιά...
Αν παρακολουθούσες με προσοχή τον ΑΓΙΟ σε όλη τη διάρκεια του live θα καταλάβαινες ότι κάποια τραγούδια τον "πειράζουν" περισσότερο από τα υπόλοιπα. Σχεδόν τον ενοχλούν, τον "φθείρουν". Το Your Russia για παράδειγμα. "Τιναζόταν" σε όλη τη διάρκεια του. Του "γύρναγε" το μάτι. "Έφευγε" και προσπαθούσε να γυρίσει. Οπότε είναι απολύτως ευνόητο να μένουν στην άκρη τα τραγούδια του παρελθόντος που όλοι θα θέλαμε να ακούσουμε. Είναι απόλυτα κατανοητό του να μη θέλει κάποιος να αγγίξει μνημεία εσωτερικής καύσης όπως το Sac Of Religion χρόνια μετά το πρώτο ολοκαύτωμα.
Αν δεν είχε υπάρξει η "έκπληξη" του encore όλη η βραδιά θα έμενε στιγματισμένη από μία εκτέλεση- τρικυμία στο Speaking Hands. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο τραγούδι των Woven Hand, όπως είχα πιστέψει κάποτε, είναι όμως ένας από τους ισχυρούς λόγους που κάνουν τον Edwards τόσο ξεχωριστό. Ένα από τα τραγούδια που ποτέ δεν κοιμούνται... Μας το έδωσε πιο ωμό, πιο άγριο και άρα πιο επικίνδυνο από ότι το γνωρίζαμε.
Το τρίο έφυγε. Το τρίο επέστρεψε. Ο ΑΓΙΟΣ πήρε και πάλι τη θέση του στο σκαμπό. Έδωσε μορφή στα όνειρα/ εφιάλτες του κάθε παρευρισκόμενου. Έπαιξε το Heart & Soul έχοντας προηγουμένως καταφέρει να μετακαλέσει εντός του το πνεύμα του δημιουργού του τραγουδιού. Με έναν τέτοιο "νοικάρη" μέσα σου το λοιπόν... πώς να επιστρέψεις και να συνεχίσεις τη συναυλία; Στο τέλος κανείς από τους δύο δεν θα τα βγάλει πέρα, δεν θα αντέξει τον άλλον. Και αποχώρησε όντως ταραγμένος ο David Eugene Edwards μετά από όλα αυτά.
Τον ευχαριστούμε, τον αγαπάμε και τον περιμένουμε και πάλι. Και πολύ σύντομα. Και για να μην ξεχνιόμαστε ο Humbert παραμένει ένας πολύ σημαντικός μπασίστας και συνεχίζει να σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος των απαιτήσεων του ΑΓΙΟΥ.
Μια επισήμανση για το τέλος: έχουμε ήδη πει πολλά και καλά για το Block 33, τι προσφέρει και τι μπορεί να προσφέρει στην πόλη. Περιμένουμε τις απαραίτητες βελτιώσεις, όχι μόνο στα προφανή (εξαερισμός), αλλά και σε ζητήματα τεχνικά (ήχος, αλλά και φως αυτή τη φορά... δεν έπαιζε ska punk μπάντα το Σάββατο, οι Wovenhand έπαιζαν... γιατί "έτρεχαν" έτσι τα φώτα, ενώ οι ίδιοι παρέμεναν ακίνητοι; Ήμαρτον!)
_____
Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος
