End Of A Legend (There's Nothing Special…)
Αν δεν υπήρχε το πρόσφατο εξ αντιδιαστολής φαινόμενο των τεσσάρων μαγικών εβδομάδων του Μάκη Χάβου στον πάγκο του ΠΑΟΚ, θα δυσκολευόμουν να βρω παράδειγμα που θέλει την άποψη μου να αλλάζει ραγδαία για αντικείμενο λατρείας μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο. Τόσο ακριβώς πέρασε από τότε που γράφτηκαν αυτά τα... γλαφυρά, μεσολάβησε ένας αδιάφορα μανιερίστικος δίσκος και μία μουδιασμένα "πεθαμένη" εμφάνιση και από χθες το βράδυ ο David Eugene Edwards καλείται να περάσει στο 'πάνθεον' των ηρώων του τρόμου, καθότι κατά τα φαινόμενα στο 'βιβλίο' δεν υπάρχουν άλλες σελίδες για να γραφούν υπ΄αυτού.
Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ο κανόνας που θέλει την μακροχρόνια έλλειψη καλών δίσκων (ναι, ε; και τούτο εδώ τι είναι ρε;, μας δουλεύεις ή σε πληρώνουν καλά;) να ακολουθείται από την πεπατημένη ζωντανών εμφανίσεων που μια του κλέφτη, δύο του εμμονοληπτικού νταουνιάρη, θα τον βρουν τον δρόμο της γραφικότητας και θα τον πατήσουν. Και μετά γυρισμός δεν υπάρχει, εκτός αν ονομάζεσαι
(συμπληρώστε κατά το δοκούν, εγώ αδυνατώ).
Ήτανε στραβό το κλίμα, βέβαια, το έφαγε και ο Πάνος Πανότας, ο οποίος ήδη από το δεύτερο τραγούδι αντιλήφθηκε πως ό,τι έμελε να παρακολουθήσουμε και να ακροαστούμε είναι μια βουτιά στο παρελθόν υπό το πρίσμα ενός άστοχου παρόντος, και πήρε με βία την άγουσα προς την έξοδο, σχεδόν παρασύροντας με κατά 'κει. Η είσοδος των Wovenhand στη σκηνή με το Heart & Soul συνοδεύτηκε μεν από ένα επιφώνημα υπεροχής από το και πάλι αλγοριθμικά πολυάριθμο κοινό, πρόδωσε όμως από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι η ομάδα κατέβηκε στο γήπεδο για να θυμίσει εκείνο τον εκπληκτικό τελικό που προ ετών είχε κερδίσει με μπόλικα γκολ από τα αποδυτήρια, ανεξάρτητα του ότι έκτοτε συνηθίζει να αποκλείεται από τον δεύτερο-τρίτο γύρο με συνοπτικές διαδικασίες.
Με ένα απόλυτα προβλέψιμο (σε σχέση και με τις περσινές εμφανίσεις) και μάλλον ρυθμικά ασπόνδυλο setlist, που επιπρόσθετα αφαίρεσε κάθε υποψία ήχου λάσου και άγριου μπάντζου από την βραδυά, και βάλθηκε να επιβεβαιώσει όλους εμάς τους γραφικούς που χρόνια τώρα τον ανακηρύσσουμε σε αρχιερέα μίας σκοτεινής εκκλησίας. Η οποία όμως όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται ολοένα και λιγότερο αιρετική. Υπακούει πλέον στις επιταγές ενός άτσαλου δυτικού γοτθισμού και μετατρέπει τον πρωταγωνιστή της σε είδωλο του οποίου οι επιληπτικές καινοτομίες έρχονται με σιγουριά, όταν και όπως τις περιμένεις. Στην αλληλουχία των χειρών βοηθείας, σίγουρα δεν βοηθάνε τραγούδια όπως το τελευταίας εσοδείας Raise Her Hand, που ακούγονται σαν να επιλέγονται οι χειρότερες από τις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος για να φτιάξουν κάτι "καινούργιο". "Που να σου κοπούν τα χέρια αν ξαναγράψεις με τέτοια ευκολία υποταγής στο θέλημα του ακροατή", είπε μια φωνή μέσα μου, αλλά γρήγορα δάμασα αυτόν τον σχεδόν φοβικό κυνισμό που αβίαστα βγήκε (από μέσα μου).
Σε κάποια φάση μου φάνηκε ύποπτη μέχρι και η εμμονή του να κάθεται στην (ως βλέπεις) αριστερή γωνία της σκηνής, με αποτέλεσμα να μην έχει οπτική επαφή με την πάρτη του το κοινό σε ποσοστό ?! Οι επίμονα αντιηρωικές στάσεις καταλήγουν σε έναν ηρωισμό που λίγο θέλει να μας τραβήξει πίσω σε ένα ροκ παρελθόν, από το οποίο νομίζουμε ότι έχουμε απαλλαγεί κάθε φορά (μέχρι που βγάζει καινούργιο δίσκο ο Neil Young).
Δεν θέλω να είμαι αφοριστικός (ναι καλά). Στην ουσία λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στα όσα μέχρι πρότινος μας έκαναν να λατρεύουμε τον David Eugene Edwards και τις πρακτικές του. Και εδώ βρίσκεται η του κακού ρίζα.
Καθότι θα ήταν απελπιστικό για τον καθένα μας να παραδεχτεί ότι λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στη μουσική, στον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε και στο τι ζητάμε από αυτήν την τελευταία δεκαπενταετία. Από την άλλη εύκολα μπορούσε να διακρίνει στο κοινό μία στρατιά νεόκοπων και πιστών εφεξής οπαδών, που καλούνται να ζήσουν το δικό τους μύθο παρέα με τον Αιδεσιμώτατο για καμιά δεκαριά χρόνια ακόμη τουλάχιστον. Αν το συγκρίνω με τη δικιά μου τη γενιά, θα πρέπει να πάω πίσω στα 1994-1995 όταν ο Nick Cave έβαζε επάνω μας την (όχι και τόσο τελικά) ανεξίτηλη σφραγίδα του με θρυλικές πλέον γηπεδικές εμφανίσεις και δημιουργήσε ένα νέο κύμα πιστών, την ώρα που η παλαιά φρουρά ήταν ήδη οργισμένη με το κύμα ρομαντζάδας που διαφαινόταν να έρχεται και να καταπλακώνει μια για πάντα τις ημέρες του Χύμα.
Όσοι σπεύσουν να εξοργιστούν (έχω κάτι προσδοκίες μερικές φορές...), ας κρατήσουν αυτές εδώ τις αναμνήσεις ως την πραγματική εικονική αλήθεια βάσει της οποίας πρέπει να αντιμετωπίζουμε την περίπτωση του Αγίου, για να τα έχουμε καλά με τη συνείδηση και το παρελθόν μας (είναι σαν να παραμένεις φίλος με τις παλιές σου γκόμενες αυτό όμως, πάει να πει ότι τελικά ποτέ δεν ήσασταν ερωτευμένοι, καλά το κόβω).
Όσοι πάλι τυχόν έφυγαν από το Gagarin το Σάββατο το βράδυ με ένα αμήχανο "ναι μεν, αλλά", ας σκεφτούν ότι ίσως ολόκληρο το αμήχανα κατατονικό set τούτης της φοράς που ξεκίνησε με το Heart & Soul, να ήταν το ιδανικά αυτόχειρο τελείωμα της προηγούμενης που είχε τελειώσει με δαύτο και ας παρηγορηθούν, που η παλιά τους γκόμενα τριγυρνάει με τύπους που κάποτε ούτε να τους κοιτάξει δεν θα γύρναγε.
"Μα μπαίνει με Heart & Soul....; Είναι δυνατόν; Σε ποια εποχή ζούμε...; Θυμάμαι μεγαλεία το '98 που είχε βγει στο encore με Day Of The Lords": μονολόγησε ο Πάνος Πανότας στα τελευταία λεπτά κατά τα οποία κατάφερα να τον κρατήσω στο χώρο και τα πράγματα μπερδεύτηκαν ακόμη περισσότερο στο θυμικό της βραδιάς.
Αυτή τη φορά ΟΧΙ και του χρόνου. Τουλάχιστον για εμάς.
Σημείωση Συντάκτη:
Για κάποιον πιθανά "βάσιμο" λόγο, από την διοργανώτρια της συναυλίας εταιρεία θεωρήθηκε ότι το Mic.gr προφανώς δεν έχει καμία σχέση με τους Wovenhand και μάλλον κατά τύχη έχει φιλοξενήσει καμιά δεκαριά κείμενα για την πάρτη τους όλα αυτά τα χρόνια και έτσι ακόμη περιμένουμε απάντηση στο αν μας επιτρέπεται να καλύψουμε το live, αν τυχόν οι ακροατές της εκπομπής μας ενδιαφέρονται για το γεγονός και άλλα τέτοια υπερβολικά εκ μέρους μας.
Παρά ταύτα μετρημένοι σε όλα τα δάχτυλα του ενός χεριού συντάκτες έκαναν του κεφαλιού τους και διάβηκαν την πύλη του Gagarin, παρά τα μέτρα ασφαλείας. Ζητώ συγνώμη εκ μέρους όλων για το ατόπημα μας..., καθώς άλλωστε οι σκέψεις και των πέντε βρίσκονται με αντιδάνειο σε όλα τα παραπάνω.
(Φωταγραφίες - Ελεάνα Γαρίνη)