Ο παράδεισος δεν μπορεί να περιμένει
Αν η υπόγα του Αν εκείνο το βράδυ λογάριαζε για παράδεισος για τους πιστούς του αιδεσιμότατου David Eugene Edwards, στην πύλη ο Άγιος Πέτρος έδειχνε σε πολλούς αυστηρά την πόρτα για την κόλαση. Η συναυλία ήταν από νωρίς sold out και οι έκπτωτοι άγγελοι τραβούσαν με κομμένα τα φτερά προς τα βδελυρά Εξάρχεια... Εμείς με το φωτοστέφανο στην κολότσεπη μουρμουρίζοντας στα αραμαϊκά ότι αυτά τα πράματα είναι απαράδεκτα- τέτοια γκρουπάρα μόνο μια μέρα σε τόσο μικρό χώρο- κατηφορίζαμε τα σκαλιά για να σπρωχτούμε, πατηθούμε, μαλλιοτραβηχτούμε ώστε να φτάσουμε εν ειρήνη προς ένα υψηλότερο σημείο με υποψία θέας προς τη σκηνή και εξαερισμού.
Το support το χάσαμε, αμαρτία, αλλά το ξεχάσαμε μόλις ο βόμβος που δυνάμωνε εξελίχθηκε σε εισαγωγή στο White Bird όπου και άνοιξε τη συναυλία. Το σχήμα έχει πλέον τα απολύτως απαραίτητα φωνή-κιθάρα, μπάσο, ντραμς. Ο DEE κάθεται όπως πάντα στο σκαμπό αγκαλιά με τη κιθάρα, απόκοσμος, με ένα βλέμμα -όποτε ανοίγει τα μάτια- που κοιτάζει σίγουρα κάτι άλλο από αυτό θα βλέπαμε εμείς, σε μια έκσταση δική του που φορτίζει έντονα τη σκηνή, τινάζει το σώμα σαν να τον διαπερνάει ρεύμα, τινάζει το κεφάλι στα ίδια του τα λόγια, μοιάζει σαν το λευκό γιό του Τζερόνυμο με μια μπαντάνα στο μέτωπο και ινδιάνικες γκέτες στα πόδια που σηκώνει σε στιγμές έντασης στον αέρα. Είναι η τρίτη φορά που τον βλέπω μέσα σε δώδεκα χρόνια και με καθηλώνει το ίδιο αδιαπραγμάτευτα. Σας ορκίζομαι ότι είναι ο πρώτος άνθρωπος που συναντώ που πούλησε την ψυχή του στο ...θεό για το ροκ εντ ρολλ!
Το λευκό πουλί διαδέχεται το Kicking Bird δυναμικά, ο Pascal Humbert είναι φωτιά και λαύρα στο μπάσο, βαραίνει τον ήχο ανελέητα ενώ ο DEE δίνει ακόμα πιο άγρια διάσταση στο έτσι κι αλλιώς καταιγιστικό κομμάτι. Από το ιερό του μένος δε γλυτώνει ούτε το κατά βάθος ήσυχο Deerskin Doll που γεμίζει με ηλεκτρισμό. Η εισαγωγή είναι αργή μυσταγωγική για να ξεσπάσει στο Beautiful Axe... Joy has come in the mind that I see. Beautiful the axe that flies at me. Kάπως έτσι είναι μια συναυλία κοφτερή, τσεκουράτη, δυνατή με έναν εσωτερικό τρόπο όπου δεν θα "χτυπηθείς" αλλά μάλλον θα δεχθείς τα χτυπήματα όπως αυτά του Tin Finger που ακολουθεί, όπου ο DEE κοπανάει κιθάρες, πόδια και ο ντράμερ Ordy Garrison καλπάζει δοξασμένος πάνω στα ντραμς.
Αργά ξεκινάει και το Your Russia, ο David Eugene δεν απευθύνει το βλέμμα, ούτε το λόγο στο κοινό που κάνει απελπισμένες παραγγελίες (από dirty blue μέχρι ...της Κασσιανηηής ρε, ανάλογα με το βαθμό πίστης) σκύβει στα πετάλια και φτιάχνει ατμόσφαιρες σε λατρευτικές εισαγωγές και μετά παίζει όσο πιο σκληρά μπορεί. Έτσι και στο Kingdom of ice που ακολουθεί-από τις κορυφαίες στιγμές τις συναυλίας -ο Δαβίδ Ευγένιος σχεδόν ψέλνει, αυτοσχεδιάζει ύμνους, λέξεις, αυτά που βλέπουν ίσως τα μάτια της θεοκρατούμενης σκοτεινής ψυχής του και μετά εκρήγνυται με εκπυρσοκροτητές το μπάντζο και το μπάσο. Το Speaking Hands στο ίδιο ύφος του κόστισε μια χορδή και καθώς οι δύο άλλοι πάστορες ασχολούνται με την αποκατάσταση της, ο DEE κατανυκτικά πιάνει το Whistling Girl στο μπάντζο και συνεχόμενα χωρίς κενό ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι ακούμε το As I Went Out One Morning του Dylan σε μια από αυτές τις διασκευές που φτιάχνει και οικειοποιείται πλήρως το κομμάτι. Σηκώνεται όρθιος ημίγυμνος, λουσμένος στον ιδρώτα στάζει, σα να βγήκε μόλις από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να μας χαιρετίσει -ευχαριστώ που ήσασταν εδώ απόψε- και να κλείσει με το Winter Shaker και τους Pascal Humbert και Ordy Garrison να ξεσαλώνουν στο rhythm session.
Μόλις δέκα κομμάτια και οι Woven Hand αποσύρονται στο ιερό, αφήνοντας μας με ινδιάνικη μουσική (αεε αεε αεε) στα ηχεία και προσμονή για συνέχεια. Ξαναγυρνάνε χοροπηδώντας στον ινδιάνικο σκοπό (να ποιος τον διάλεξε) και περνώντας δίπλα στο δρόμο για τη σκηνή μας μοιάζουν σχεδόν θνητοί πριν λουστούν το άγιο φως της σκηνής. Ο κοφτός αυτός ήχος στα ντραμς τί μας θυμίζει... και να δεις με ποιον αυτόχειρα στην κόλαση έχει κονέ ο David Eugene ... από Joy Division λοιπόν διασκευάζουν αυτή τη φορά το Heart & Soul, σκοτεινά και με ένταση, με τον ντράμερ να κλέβει την παράσταση, αλλά δυστυχώς ήταν η τελευταία τους λέξη πριν μας καληνυχτίσουν οριστικά.
Φεύγοντας έπιασα τον εαυτό μου να προσεύχεται στο θεό που δεν πιστεύω εγώ αλλά ο αγαπημένος μας θρησκόληπτος, να μην τον αφήσει ποτέ σε ησυχία γιατί όταν παλεύει με τους δαίμονες του ψάχνοντας τη σωτηρία, αφήνει πάνω στη μουσική του τις σάρκες του και όταν ανεβαίνει στη σκηνή ... φωτιά στάχτη και μπούρμπερη. Αμήν.
_____
Φωτογραφίες - Αλίκη Γιαννάκη
