Ιδανική ποπ συναυλία
Θα είναι 2 χρόνια τώρα, που τα Ξύλινα Σπαθιά έδειξαν σε εκείνη την σημαδιακή συναυλία του Rockwave, την πρόθεσή τους να προχωρήσουν ένα βήμα πιο μπροστά στις καλλιτεχνικές τους αναζητήσεις, ενσωματώνοντας στον ήχο τους στοιχεία από την ηλεκτρονική μουσική. Τότε οι κριτικοί επικρότησαν αυτήν την κίνηση, αλλά στην ποπ μουσική σημασία έχει τι λένε οι φίλοι ενός γκρουπ. Έτσι τα Ξύλινα Σπαθιά (όπως παλιότερα οι Στέρεο Νόβα και πιο πρόσφατα οι Τρύπες, δυο σχήματα που σε κάποια χρονική στιγμή έκαναν τη δική τους μουσική υπέρβαση) βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη χλιαρή υποδοχή των πειραματισμών τους από την πλευρά του κοινού τους. Φίλοι μου στην Αθήνα πολλές φορές μου είπαν ότι το Ρόδον δεν γέμιζε πια ασφυκτικά στις συναυλίες τους και ότι ηλιακά ο μέσος όρος των φίλων του γκρουπ είχε ανέβει αισθητά.
Με αυτές τις σκέψεις πήγα χθες το βράδυ στο Μύλο να παρακολουθήσω ένα από τα δυο αληθινά σημαντικά σχήματα της χώρας. Διαπίστωση πρώτη : Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης αγαπάει τα Σπαθιά και δυο ώρες πριν από τη συναυλία είχε σχηματίσει πηγαδάκια μπροστά από την πόρτα του κλαμπ στο Μύλο περιμένοντας να προμηθευτεί εισιτήρια. Διαπίστωση δεύτερη : Τα Σπαθιά προσελκύουν πλέον ένα ετερόκλητο κοινό, ηλικιακά και μουσικά. Είδα παιδιά 16 χρονών με T-shirt Iron Maiden, αλλά και ζευγάρια κοντά στα 30 τους χρόνια αλλά και μια παρέα 12χρονων παιδιών τα οποία περίμεναν οι γονείς τους στο τέλος της συναυλίας.
Ήταν λοιπόν όλοι εκεί. Και γέμισαν το χώρο του Μύλου, όχι ασφυκτικά - και καμιά φορά όπως χθες το ασφυκτικά έχει κακή έννοια.
Η μπάντα με 45 λεπτά καθυστέρηση βγήκε στη σκηνή μέσα σε χειροκροτήματα και κραυγές , από ένα κοινό που δεν είχε απολαύσει το γκρουπ στην πόλη για πολύ καιρό, κάτι άλλωστε που είπε και ο Παυλίδης από σκηνής.
Τραγούδια; Δεν πρόκειται να μιλήσω για τραγούδια, όλοι ξέρετε τα τραγούδια των Σπαθιών. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να έπαιξαν κοντά στα 20 τραγούδια, 4 από τα οποία είναι καινούρια, και τα έπαιξαν παθιασμένα, συναισθηματικά με την άνεση και τεχνική του επαγγελματία αλλά ταυτόχρονα με τον ενθουσιασμό και την ορμή του πρωτάρη. Στις δυόμισι ώρες που κράτησε περίπου η συναυλία τα Ξύλινα Σπαθιά έπαιξαν διασκευασμένα τα κομμάτια τους, τα οδήγησαν ηχητικά σε εκτροχιασμό και τα έστειλαν κάτω σε ένα κοινό που άλλοτε τραγουδούσε κάθε στίχο, άλλοτε χοροπηδούσε μανιασμένο και άλλοτε άναβε αναπτήρες και κοιτούσε τις απόκοσμες αντανακλάσεις που η disco ball έστελνε στον τοίχο πίσω από την μπάντα. Ήταν επίσης φανερό ότι αυτά τα παιδιά αγαπάνε τα Σπαθιά και τον Παυλίδη, πρόθυμα χτυπάνε παλαμάκια όταν τους το ζητήσει, συμπληρώνουν τα ρεφρέν με τις κραυγές τους και όταν ο Παυλίδης έκανε stage diving δεν τον άφησαν δευτερόλεπτο να αγγίξει το έδαφος. Το καλό κλίμα ήταν διάχυτο και ίσως σε αυτό να έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι η μπάντα ήταν χαλαρή (με την έννοια του προσιτού στον κόσμο) αλλά και το ότι η συναυλία αυτή ηχογραφήθηκε για τις ανάγκες ενός ζωντανού ντοκουμέντου που πρόκειται να κυκλοφορήσει στο μέλλον.
Μοναδική ένσταση τα πλήκτρα του Γκονταρούλη. Αναρωτήθηκα σε τι χρειάζονται 5 (αν μέτρησα καλά) πληκτροφόρα από τη στιγμή που παίζει με τους ίδιους ήχους και τα ίδια preset. Πέρα από αυτό νομίζω ότι η χρήση των πλήκτρων έγινε χωρίς φαντασία και αυτό βέβαια είναι μια καθαρά υποκειμενική άποψη. Αν ο ρόλος του στην μπάντα είναι διακοσμητικός τότε πάω πάσο, αλλά αν τα Ξύλινα Σπαθιά βασίζονται στα πλήκτρα (όπως τα ακούσαμε χθες το βράδυ) για να πραγματοποιήσουν τη στροφή που θέλουν να κάνουν στη μουσική τους δεν νομίζω ότι θα τους βγάλει κάπου.
Συμπερασματικά, χθες είδαμε μια πολύ καλή συναυλία από ένα συγκρότημα που ξέρει τι θέλει και έχει τον τρόπο να το καταφέρνει. Είδαμε ένα συγκρότημα που αγαπάει το κοινό του και κάνει τα πάντα για να το ικανοποιήσει (πόσα σχήματα παίζουν τόση ώρα και με τέτοιο πάθος;) και τέλος είδαμε ένα κοινό να ανταποκρίνεται σε κάθε τραγούδι των αγαπημένων του μουσικών με το ίδιο πάθος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Αν αυτή δεν είναι η χημεία μιας ιδανικής ποπ συναυλίας τότε πραγματικά δεν ξέρω ποια είναι.
(Mοναδικό μελανό σημείο - το οποίο βέβαια δεν χάλασε καθόλου την όμορφη ατμόσφαιρα - οι 10-15 αγενείς που έφυγαν λίγο πριν το τέλος του κανονικού σετ).
Φωτογραφίες αρχείου : Άκης Καλόπουλος