Ανθρωπολογική μελέτη

Για τη συναυλία του Yousou N' Dour με προσέγγισαν μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα για μια σύντομη ανταπόκριση, στο στυλ των "press releases" που βγαίνουν σωρηδόν στα πολιτιστικά ένθετα. Πρόταση που δέχτηκα με μοναδικό σκοπό να εκβιάσω τον αρχισυντάκτη του MiC ώστε να αυξήσει τα ήδη γιγαντιαία bonus που λαμβάνω. Ξεκινάω λοιπόν να τους πάω το memory stick με την ανταπόκριση (όπως καταλαβαίνετε, το e-mail μου παρακολουθείται από το MiC) μαζί με τη σφραγίδα για το συμβόλαιο. Εκεί κάνω το λάθος να μπω στον Ηλεκτρικό, ο οποίος περνάει ανίατο upgrade. Με ρουφάει, λοιπόν, η -γνωστή στους commuters- μαύρη τρύπα ανάμεσα στο Ηράκλειο και την Ειρήνη και μέχρι να φτάσω είχαν βγει τα φύλλα στα περίπτερα - ό,τι πρόλαβε έγραψε (απ' το μυαλό του πάντα) ο στάνταρ πολιτικός συντάκτης. Τουλάχιστον εκεί που περίμενα μέσα στο τρένο έγραψα -ακουμπώντας στην πλάτη κάποιου άλλου ταλαίπωρου- το κείμενο που ακολουθεί.

Όταν οι πράκτορες του MiC ενημέρωσαν τον αρχισυντάκτη για την αποτυχημένη απόπειρα προδοσίας, εκείνος αναφώνησε: "Ναι, σίγουρα. Μικρό κείμενο α λα press release; Αφού απλά δεν μπορεί να γράψει κάτι τέτοιο." Για ν' αποδείξω το αντίθετο παραθέτω το κείμενο (διαγραμμένο) δίπλα στην Mic-ανταπόκριση.

Η πολυαναμενόμενη συναυλία του κύριου εκπροσώπου της Αφρικάνικης μουσικής Yousou N' Dour άρχισε στις εννιάμιση, ο κόσμος όμως συνέχισε να συρρέει για ώρα μετά. Ευτυχώς που πήγαμε κατά τις εννιάμιση και δε έπρεπε να υποστούμε την Μούσχουρη που θα έβγαζε -λέει- λόγο. Δεν ξέρω καν αν βγήκε τελικά. Στην αρχή μας έπιασε η ψυχή μας γιατί το γήπεδο ήταν πιο άδειο κι από άδειο, αλλά τελικά μπροστά-μπροστά στη σκηνή μαζεύτηκε κάμποσο κοινό, πιστεύω αρκετό για κάποιον με ικανότητες Μπιρσίμ να τραβήξει μια αξιοπρεπή λαοθάλασσα. Από πίσω όμως και στις κερκίδες ήταν μια τεράστια άδεια αλάνα. Τεράστιος βέβαια κι ο χώρος του Ποδηλατοδρομίου, θέλει χιλιάδες για να γεμίσει, αλλά προσωπικά περίμενα περισσότερο κόσμο. Απ' την άλλη, ο Yousou θέλει το στάδιό του, έστω και άδειο, τελεία και παύλα. Ούτε καρέκλες, ούτε ούτε γκαρνταρόμπες, ούτε φιστίκια στα τραπέζια.

Ο Yousou N' Dour, σε απόλυτη φόρμα και έχοντας τον πλήρη έλεγχο της σκηνής, χάρισε στους ενθουσιώδεις παρευρισκομένους ένα γεμάτο σετ μιάμιση ώρας στο οποίο έκανε μια αναδρομή στα αγαπημένα hits της καριέρας του. Πώς καταλαβαίνεις πού κάθονται οι Έλληνες στις ξένες παραγωγές των αρχαίων κωμωδιών στην Επίδαυρο; Είναι αυτοί που γελάνε τελευταίοι, όχι γιατί κατάλαβαν το αστείο, αλλά γιατί μόλις άκουσαν τους Αγγλόφωνους να γελάνε. Προχτές κάτι παρόμοιο. Τα χλωμά πρόσωπα στην περιφέρεια ακολουθούσαν ασθμαίνοντας τις αντιδράσεις του "μαύρου πυρήνα" ο οποίος με τους χορούς και το κέφι του έγινε πολλές φορές μεγαλύτερη "ατραξιόν" (με την καλή έννοια της λέξης) κι απ' τους παιχταράδες επί σκηνής. Όταν εμείς, τα χλωμά πρόσωπα, ψάχνουμε το φαντασιακό μας "black spirit" στα φαζζ και στους λυκαβηττούς, έχουμε ποτέ προσέξει ότι εκεί τους επονομαζόμενους "έγχρωμους" τους ψάχνεις με το φανάρι; Χτες ήταν η αναστροφή της προηγούμενης εικόνας. Να καταλάβετε, ακόμα κι οι ακροατές του "Κόσμος" για κάποιο λόγο τη σνόμπαραν τη συναυλία - κύριος οίδε γιατί.

Η σεβαστή και πολυάριθμη κοινότητα των Αφρικανών συμπολιτών μας έδωσε δυναμικό παρών στο πολύ καλά οργανωμένο συναυλιακό αυτό δρώμενο. Ο βέρος Έλλην στη μέση έξοδό του (εξαιρούνται τα σκυλάδικα) πιάνει φλεβίτιδα από την πολύωρη ορθοστασία παρέα με long drink του, ακίνητος, συνοφρυωμένος, με το βλέμμα τού "εγώ ξέρω καλύτερα, αλλά πού να καταλάβετε εσείς οι χωριάτες..." Στον Yousou μέλη της Αφρικάνικης κοινότητας Αττικής από την πρώτη κιόλας νότα, χωρίς ξύδια, χωρίς περιστροφές και προσποιήσεις τα έδωσαν κυριολεκτικά όλα. Σα χουλιγκάνοι ένα πράμα. Το πανηγύρι (λέξη-κλειδί για τα προχτεσινά δρώμενα) είχε ξεκινήσει κι όποιος δεν του βρώμαγε (για οποιοδήποτε λόγο) ήταν καλοδεχούμενος. Έχεις λοιπόν τέρμα πίσω ένα μπαρ με τα (φτηνά και αρκούντως παγωμένα) μεγάλα τενεκεδάκια μπύρας σε 3 λεπτά περπάτημα. Ακριβώς δίπλα έχεις μια παρέα Σενεγαλέζων που τα δίνει όλα. Και φάτσα μπροστά σου έμπειρη μουσική για γηπεδικές καταστάσεις, άκρως αξιοπρεπή, με την γνωστή χαλαρή Αφρικάνικη αποτελεσματικότητα. Κάτσε εδώ που είσαι, σου λέω κι άσε τις μπύρες να παγώνουν.

Η πολυμελής μπάντα του Yousou N' Dour, συνοδευόμενη από αξιόλογα χορευτικά intermezzio μας χάρισε μερικές εξαίρετες στιγμές μουσικής απόλαυσης και συνολικά μια αξιοπρεπή συναυλία. Δεν είναι τυχαίο ότι η παρέα μου προχτες ήταν κάτι νέα και φοβερά παιδιά που την "ψάχνουν" με Αφρικάνικους χορούς και ρυθμούς. Ήρθαν να δουν, να μάθουν. Από τον φοβερό τύπο που επί σκηνής χόρεψε τον ουρανό με τ' άστρα. Με απόλυτο έλεγχο του σώματος παρουσίασε μια άψογη αφρικάνικη παντομίμα σε απόλυτη σύμπνοια με τον ρυθμό. Κι από κάτω ο κόσμος (όχι τα χλωμά πρόσωπα πάντως) να χορεύουν τους πιο απίστευτους πολυρυθμούς με αυτοσχεδιασμό και γνήσιο κέφι.

Ο ήχος θα μπορούσε σίγουρα να ήταν καλύτερος, αλλά η δύναμη των μουσικών τελικά μας έκανε να αγνοήσουμε τις όποιες ατέλειες. Μια χαρά ήταν ο ήχος, απλά δε γίνεται να γράψεις κυριλέ ανταπόκριση χωρίς να ξινίσεις και λίγο για κάτι. Ήταν δυνατός όσο έπρεπε, πρίμα και μπάσα στο φουλ (να μην "μπουκώσει" και λίγο;) και πάλι καλά που δεν ήταν γεμάτο το γήπεδο κι είχε ακόμα παραπάνω (πανηγυριώτικο) αντίλαλο.

Πλήθος παραγόντων και επισήμων του Δήμου Αμαρουσίου έδωσαν δυναμικό παρόν σ' αυτό το γεγονός. Ε, με τόση διαφήμιση και κράχτη τη Μούσχουρη, τι περιμένεις; Χορηγοί, εκφωνήσεις, γένια που υπάρχουν μόνο για να βλογούνται. Καπιταλιστές-στυλοβάτες του offshore παραδείσου (Αμαρουσίου) ήταν εκεί συν γυναιξί κι επενδυτοίς. Ας μη σνομπάρουμε κανέναν - ας αφήσουμε την indie μιζέρια για τους pop-άδες. Αφού πολύ γρήγορα το αποτέλεσμα Σενεγάλη-Αττική κλείδωσε στο 10-0. Για όλους πάντως είχε ο μπαξές - ακόμα κι εκείνους που το μοναδικό τραγούδι που ήξεραν ήταν το υπερεκτιμημένο 7 seconds.

Είδαμε και την Ελένη Πέτα να τραγουδάει το 7 seconds. Δυστυχώς, την ακούσαμε κιόλας. Από την προφανή έλλειψη ταλέντου, ακόμα πιο εκτός τόπου ήταν το κενό βλέμμα τής εξ επαγγέλματος προσποίησης. Κι όλα αυτά ανάμεσα σε απόλυτα χαλαρούς μουσικούς που πιο πολύ έμοιαζαν με γκουρού παρά με performers. Ευτυχώς το πέταγμα της Πέτα κράτησε λίγο παραπάνω από 77 δευτερόλεπτα και δεν μας έμειναν τραύματα.

Ας αναφέρουμε επίσης ότι η συναυλία πραγματοποιήθηκε για τους αγαθοεργείς σκοπούς της Action Africa. Βρε ένα πράμα με τα λευκά πρόσωπα. Να φτιάχνουμε εμείς που λέτε ορφανοτροφεία στην Αφρική για να πηγαίνει μετά η Μαντόνα να τ' αδειάζει. Τέλος πάντων, σε καλή μεριά τα έσοδα αλλά την άλλη φορά να βάλει λεφτά ο δήμος κι οι χορηγοί για να είναι τζάμπα το γεγονός να έρθουν κι εκείνοι οι συμπολίτες Αφρικάνοι (πάσας προέλευσης) που δεν έχουν 30 Ευρώ στην άκρη.

Αυτά τα θαυμαστά συνέβησαν λοιπόν προχτές στο εξωτικό Μαρούσι και στις αποκρουστικά εγκαταλειμένες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Χτες και σήμερα έγινα πάλι μάρτυρας των συνηθισμένων, καθημερινής συχνότητας πλέον συζητήσεων της "κοινής γνώμης" για τους λαθρομετανάστες, την ασφάλεια, το "πού πάει αυτός ο τόπος"... Γεωολογικά μιλώντας, αν δεν κάνω λάθος, την πλησιάζουμε την Αφρική κάποια εκατοστά το χρόνο.

Όλοι αυτοί πάντως που τα έχουν πάρει με τους άπλυτους και τους κατατρεγμένους, το βράδυ της συναυλίας -όπως και τόσα άλλα- είχαν φροντίσει στην θαλπωρή του καναπέ και του οικειακού βασιλείου τους να δουν ανελλιπώς όλα τα talk show της τηλεόρασης - το ξέρω γιατί γι' άλλο πράμα δε μιλάνε όλη μέρα. Κι αν τους ρωτήσεις "πώς πέρασες την Τετάρτη" θα σου πουν "μια χαρά". Κι εγώ ακριβώς το ίδιο θα έλεγα. Αν μπορείς να δεις τη διαφορά ανάμεσα στο μεν και στο δε, αγαπητέ αναγνώστη, φρόντισε τουλάχιστον να είσαι κι εσύ την επόμενη φορά εκεί.