Yurovision 2007
Αφού το MiC οργάνωσε την κάλυψη της Yurovision (2007), εξασφαλίζοντας στους τρεις απεσταλμένους του λιμουζίνα για τις απαραίτητες μετακινήσεις, διαμονή σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο, πάσο για όλους τους χώρους και φυσικά τις απαραίτητες, κάτω από το τραπέζι, επαφές για παντός είδους διευκολύνσεις, φτάσαμε αισίως στη βραδιά που όλοι περιμέναμε.
Το ξεκίνημα μάς έφερε αντιμέτωπους με μία δυσάρεστη είδηση: ο Yuri δεν ήταν παρών. Οι λόγοι αδιευκρίνιστοι. "Yurovision χωρίς Yuri γίνεται;", θα μου πείτε τώρα εσείς και θα έχετε δίκιο. Ο κουστουμαρισμένος, όμως, υπεύθυνος για τις ανάγκες του Yuri, γνωστός και ως Νεκτάριος, αφού απολογήθηκε για την απουσία του σκύλου του, έφτιαξε το παπιγιόν του και κήρυξε πανηγυρικά την έναρξη.
Εκτελώντας χρέη κονφερασιέ, προλόγιζε το εκάστοτε κομμάτι και φρόντιζε να καλύπτει τα κενά μεταξύ αυτών, συνομιλώντας με την πολυπληθή επιτροπή, που βρισκόταν προφανώς στον εξώστη. Μπορώ να πω ότι ανταποκρίθηκε αρκετά καλά στα καθήκοντά του και δεν χρειάζεται να ανησυχεί μήπως έχει την τύχη της θρυλικής Δάφνης Μπόκοτα. Η δε επιτροπή επιδόθηκε άκρατα σε ημισκουμπριακό χιούμορ, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι πίσω από κάθε μορφής ελιτισμό κρύβεται επιμελώς μπόλικη, εγωπαθής καφρίλα.
Αφού, λοιπόν, ακούσαμε προσεκτικά την κάθε συμμετοχή, παραθέτουμε τα εξής σχόλια, χρησιμοποιώντας τη σειρά με την οποία εμφανίστηκαν τα συγκροτήματα και οι μουσικοί.
1. YOUR HAND IN MINE: It Is The Hardest Part When...
Εντυπωσιακή αρχή από ένα μαστόρικο ντουέτο που παίζοντας με τη δόμηση και την αποδόμηση, αφήνοντας και κάτι το παραδοσιακό να ελλοχεύει, έχτισαν ένα υπέροχο post-Pascal Comelade κομμάτι. Ειλικρινά μπράβο.
2. ISOBEL & THE MAGICIANS: I Came Back For You
Ένας dj (dj George), μια κοπέλα στα φωνητικά, κάποια φάνκι μπάσα, αλλά δεν...
3. ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝΟΥ: The True Story Of Yuri Gagarin
Συνεπικουρούμενος από τους My Wet Calvin, αλλά όχι και από τον ήχο, τραγούδησε με pop φωνητικά ανάμεσα στις space ατμόσφαιρες, δεν έχασε την ψυχραιμία του όταν χρειάστηκε να το ξαναπάει απ' την αρχή και κέρδισε τις εντυπώσεις.
4. BLACK CIRCUS: All That Matters
Ένα ωραίο νιουγουεϊβάδικο ριφάκι, αλλά καμία προσπάθεια απογαλακτισμού από αυτά τα ρημάδια 90s pop στεγανά. Ούτε καν στην εμφάνιση.
5. THE JUNKIE OPERA CHOIR: Heaven Bless You And Farewell
Ξεκίνησαν το ορχηστρικό τους πόνημα με μία νεοζηλανδίζουσα υφή (μήπως είχε να κάνει με τις δύο Νεοζηλανδές επισκέπτριες της βραδιάς;), αλλά δεν κατάφεραν να αποφύγουν το χωρίς λόγο φλερτ με το post-rock. Άμα είχαν γράψει και δυο λογάκια θα ήταν σίγουρα καλύτερα.
6. THE SQUARE MOUNTAINS PROJECT: La Pianiste
Έντυσαν την μπλιμπλικάτη λουλουδιαστή pop τους με βίντεο που περιείχε από σφαλιάρες μέχρι τσόντα και άφησαν τον (επιμελώς;) παράφωνο τραγουδιστή τους (και τρομπετίστα) να μας ξεκουφάνει. Τουλάχιστον φορούσε ωραίο μπλουζάκι με τον Dylan και μας συγκίνησε. Εν γένει, ωραίοι τύποι.
7. McGROVEN: Skyscrapers Cut The Airwaves
Μη γνωρίζοντας αν απλά ενεργοποίησε το winamp στο laptop του, ρίχνοντας πασίεντζα κατά τη διάρκεια, γέμισε το χώρο με τα ηλεκτρονικά ηχοτόπια του.
8. EFFIGY: Sinners on The Right
Μάλλον πέρασαν περισσότερη ώρα στον καθρέφτη, παρά στο προβάδικο. Πώς είπαμε λέγεται αυτό; Σκηνική παρουσία;
9. T.E.N.S.: Declaration
Λατρεύοντας τους Pixies, τόσο μουσικά όσο και αισθητικά (βλ. μπόλικα κιλά, έλλειψη μαλλιών), ξεσήκωσαν το χώρο με τα γκάζια και την πέρα για πέρα, αυθεντική τρέλα τους. Οι αμέσως προηγούμενοι, ας τους ρωτήσουν σχετικά με το τι σημαίνει ειλικρινής αυθορμητισμός.
10. ORCHARD: Materia
Την εταιρεία Hyperium την ξέρετε; Ακόμα χειρότερα. Εγώ δεν κατάλαβα τι ήθελαν να πουν οι ποιητές, πάντως...
11. VELLO LEAF: Long Way
Η γενιά που λάτρεψε τους Godspeed You Black Emperor! στο έπακρο, μας δίνει τα διαπιστευτήριά της. Όμως βρε παιδιά, ξέσπασμα στα μισά γιατί δεν είχε;
12. B-SIDE GIRL: Killing Poets
Οι κιθάρες γκράγκα-γκρούγκα κάτω από το εικονοστάσι με τον άγιο Θέρστονα τον εκ Νέας Υόρκης. Θέλει πολύ δουλειά ακόμα εντούτοις.
Και αφού τέλειωσαν οι συμμετέχοντες τις ερμηνείες τους, τότε βάσει του "πλήρως αξιοκρατικού" συστήματος αξιολόγησης, που δεν ήταν άλλο από ένα μετρητή έντασης των τσιρίδων του κοινού, αποδόθηκαν οι βαθμολογίες, οι οποίες εκ των πραγμάτων έβγαλαν και το νικητή της βραδιάς.
Ειλικρινά εύχομαι να μην πήρε κάποιος τα τελικά αποτελέσματα στα σοβαρά, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί ο μετρητής ήταν 100% για τα πανηγύρια και το σύστημα εκ φύσεως έμπαζε, και δεύτερον, γιατί δεν υπήρχε κανένα νόημα ανάδειξης νικητή. Η ουσία ήταν ότι δόθηκε η ευκαιρία να ακουστούν καινούριες μπάντες, να περάσουμε όλοι καλά σε χαλαρό κλίμα και πάνω απ' όλα να υπάρχει αυτή η σπέσιαλ αίσθηση του απρόβλεπτου και του πλήρως ανυποψίαστου για το τι θα ακουστεί, που κακά τα ψέματα, είναι πλέον όλο και πιο σπάνια.
Για το λόγο αυτό, αν και ως αδέκαστοι δημοσιογράφοι συγκρατήσαμε την πλήρη αναλυτική βαθμολογία, δεν θα αναφερθούμε σε αυτή. Οι περίεργοι, μάλλον θα πρέπει να ανατρέξουν σε άλλες πηγές.
Άντε, με το καλό, και του χρόνου!
